γνώρισμα τῆς λογικῆς συνείδησης εἶναι ἡ δυνατότητα μετανοίας.

ἄρνηση αὐτῆς τῆς δυνατότητας ἀφαιρεῖ τὴν λογικότητα ἀπὸ τὴν συνείδηση· τρέπει τὸν ἄνθρωπο σὲ θηρίο μὲ τεχνολογικὸ ἐξοπλισμό.

 

κι ὅταν ὁ νοῦς συναντιέται μὲ κείνη τὴν λεπτότατη δόνηση τῆς ὀμορφιᾶς, τὴν φευγαλέα φανέρωση τοῦ φωτὸς πρὶν αὐτὸ βυθιστῆ στὸ πανταμιεῦον χῶμα, τότε ἡ καρδιὰ θυμᾶται γιὰ λίγο τὴν ρίζα της, τὴν σιγὴ ποὺ μέλλει νὰ ἐπιστρέψη 

3/τ

στὸν γιγάντιο ἱππόδρομο οἱ βένετοι σφάζονται μὲ τοὺς ροδινούς, χωρὶς λογικὴ καὶ μέτρο κι αἴσθημα.

οἱ κερκίδες εἶναι ἄδειες· καθὼς οἱ ὀπαδοί τους πηδᾶν στὴν ἀρένα νὰ κοινωνήσουν τῆς ὀργῆς.

μόνον οἱ θέσεις τῶν ἀρχόντων καὶ τῶν αὐλικῶν εἶναι γεμάτες. μάτια ἀχόρταγα γιὰ θάνατο ἀπολαύουν τὴν ἀναίρεση τοῦ πλήθους.

τὸ αὐτοκρατορικὸ κάθισμα ἄδειο κι αὐτό. μόνο μιὰ βαρειὰ δυσωδία μαρτυρεῖ τὸν ἀπόντα κύριό του, ποὔχει κατέβει στὴν ἀρένα νὰ γευτῆ τὴν χαρὰ τοῦ θανάτου καὶ νὰ χορηγηθῆ τοῦ μακελειοῦ. ὁ τραγοβάμων Ἀπολλῶς. ὁ Μέγας Μάκελλος.

2/τ

νόες ξεραμένοι, σκουριασμένες μηχανές ὅπου γυροβολᾶνε σὲ στροβιλισμοὺς ἀλλοπρόσαλλους λόγια ξένα, ἄλογα, στεῖρα, ἄγονα, φαρμακωμένα, σκοτεινά, ποὺ μὲ τὸ σκοτάδι τους κάνουν ψέμα κάθε κύτταρο τῶν σπλάχνων καὶ τῶν κορμιῶν τῶν ξενιστῶν τους

αὐτό ΄ναι τὸ βασίλειο τοῦ τράγου ποὺ βιάζει χωρὶς νὰ γονιμοποιῆ

ἡ πορνεία τῆς θανατολαγνείας

μαινάδες ἀλληλοσπαρασσόμενες καὶ αὐτοσπαρασσόμενες
ντυμένες αἰγίδες καὶ λυκοδορές, τεχνολογίες

1/τ

ἀμολήθηκε ὁ τράγος τῆς Ἀρκαδίας,

αὐτὸς πού 'ταν μαντρωμένος βαθιὰ πολύ,

κι ἀρχίνησε νὰ κουτουλάη κοιλιὲς γεμάτες βδέλυγμα

καὶ καύκαλα πλήρη βλασφημίας,

σπέρνοντας τὴν ἀλλοφροσύνη

καὶ τὴν βακχεία τῆς αὐτοκαταστροφῆς.

ὅττω τις ἔραται

 

τὸ ψέμα ντύθηκε κάθε πιθανὴ στολὴ καὶ μάσκα ποὺ θὰ τὄκαμε οἰκεῖο·

ὑποδύθηκε κάθε πιθανὸ ρόλο ποὺ θὰ τὄκαμε ἀγαπητό·

ὑμνήθηκε, λιβανίστηκε, διαφημίστηκε, ἐπιβλήθηκε, ἀποθεώθηκε.

ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ταϊστῆ.

σάρκες πολλές, πιστῶν του πολλῶν, εἶν' ἔτοιμες.

 

 

ἐγχειρίδιον πολέμου

ἀποκλειστικὸ νόημα τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἐλευθερία.

ἡ ὁποία εἶναι [ἡ] φυσικὴ ἐπιθυμία τῆς λογικῆς συνείδησης.

⦂

ἡ στέρηση τῆς ἐλευθερίας στραγγαλίζει τὴν κοινωνία ἀλλὰ δὲν τὴν ἀκυρώνει. ἡ ἀντικατάσταση ὅμως τοῦ νοήματος τῆς ἐλευθερίας στὶς συνειδήσεις τῶν μελῶν της ἀπὸ κάποιο ἄλλο νόημα τὴν ἀκυρώνει στὴν ρίζα της, τελεσίδικα.

τὸ κράτος, ὁ κατεξοχὴν ἐχθρὸς τῆς κοινωνίας, στὴν προσπάθειά του νὰ κυριαρχήση ἀπόλυτα πάνω της, ἐπιζητᾶ νὰ ἀντικαταστήση τὸ νόημα της μὲ ἄλλα, ποὺ θὰ δικαιώνουν τὴν παρασιτική του κυριαρχία πάνω της. αὐτὰ τὰ ψευδονοήματα ἔχουν πάντα τὸν μανδύα τοῦ "δημόσιου χαρακτήρα": ἀσφάλεια, δημόσιο συμφέρον, ἀνάπτυξη κ.τ.τ.

κριτήριο ὑπεροχῆς αὐτῶν ἀπέναντι στὴν ἐλευθερία εἶναι πάντα κάποια ἀφηρημένη ἐπιστημονικὴ ἀρχή⸺τὴν ὁποία γνωρίζουν καὶ διαφυλάττουν οἱ εἰδικοί, οἱ ἐπιστήμονες, τὸ ψευδο-ἱερατεῖο δηλαδὴ τῆς γνώσης, καὶ τὴν ὁποία ὁφείλουν νὰ προσκυνοῦν οἱ μάζες, καθὼς διδάχθηκαν στὰ σχολεῖα τοῦ κράτους⸺ποὺ λειτουργεῖ μὲ βάση τοὺς αἰώνιους, ὑπερβατικοὺς νόμους της. 

εἶναι σημαντικό, λοιπόν, οἱ μάζες νὰ ἀποστερηθοῦν τῆς ὅποιας κριτικῆς/πνευματικῆς ἰκανότητας τὶς ἐπιτρέπη νὰ ἀναγνωρίζουν τὸ ψευδὲς αὐτῆς τῆς γνώσης καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἄσκηση τῆς λογικῆς ἐπιθυμίας τους. κι ἐπειδὴ εἶναι δύσκολο νὰ καταπνιγῆ ἡ λογικὴ ἐπιθυμία, ποὺ φανερώνεται σὲ κάθε νέο ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀπ'τὴν αὐγὴ τῆς ὕπαρξής του, ὅλος ὁ ἀγώνας τῶν ἀνδρεικέλων τῆς γνώσης ἐπικεντρώνεται σὲ δύο ριζικοὺς στόχους:

στὴν κυριαρχία πάνω στὴν γλώσσα⸺μὲ σκοπὸ τὴν ἀλλοίωση κάθε λογικοῦ νοήματος ποὺ θὰ ἀμφισβητοῦσε τὴν ἐξουσία τῆς γνώσης

καὶ στὴν ἐξάπλωση τοῦ δογματικοῦ μύθου τῆς βιόσφαιρας σὰν μοναδικῆς πραγματικότητας καὶ μοναδικοῦ ἀντικειμένου τῆς γνώσης⸺μὲ σκοπὸ ἡ ἄλογη ἐπιθυμία τῆς ἐπιβιώσης νὰ καλύψη κάθε ἄλλη ἐπιθυμία.

אָדָם

1.
χῶμα εἶναι ἡ ἀντώνυμη λέξη γιὰ τὴν ἰδέα.
κατ' ἀκρίβεια,
ἡ ἰδέα εἶναι ἡ καίρια ἄρνηση τοῦ χώματος σὰν θεμέλιο τῆς ἐμπειρίας τῆς ὕπαρξης,
μιὰ ἑρμηνεία ποὺ [θέλει νὰ] αὐτονομεῖται γινόμενη ἡ ἴδια ἀντικείμενο τῆς διαδικασίας της-
μιὰ διαρκὴς ἀνταρσύα ἐνάντια στὶς αἰσθήσεις,
ποὺ παρενδύεται τὸ ὑπερβατικό.

2.
τὸ χῶμα εἶναι ἡ θεμελιώδης προϋπόθεση ποὺ ἐπιτρέπει στὸν λόγο νὰ δημιουργῆ μεταφορές,
νὰ γίνεται κοινός λόγος.

ἀντίθετα,
ἡ ἰδέα -ἡ ἀνταρσύα τοῦ νοῦ- ἀκυρώνει αὐτὴν τὴν δυνατότητα καὶ ἀποστερεῖ τὸν λόγο τῆς διαλεκτικῆς καὶ δημιουργικῆς του ποιότητας·
ἀποστερεῖ τὸν λόγο τῆς ἰδιότητάς του νὰ δίνη σχῆμα στὴν ἀγάπη καὶ νὰ τὴν ἱστορῆ.

ḥăgēl dəmā /3

τὸ γὰρ αὐτὸ ἐπιθυμεῖν ἐστίν τε καὶ λέγειν

ḥăgēl dəmā /2

τίποτε δὲν πεθαίνει
ἂν θαφτῆ στὸ σωστὸ χῶμα
μὲ σωστὸ τρόπο

ḥăgēl dəmā /1

ἡ ἐξουσία καὶ τὸ ὅπλο της
(ὅπως ὁ προφήτης τῆς Ἐλευσίνας μᾶς διηγεῖται)
κυριεύουν μόνο τὸν μεσάζοντα κι ὄχι τὸ φῶς ποὺ κομίζει·
τὸν σοφὸ κι ὄχι τὴν σοφία ποὺ ἀρθρώνεται στὸν νοῦ ποὺ πυρσεύεται ἀπ' αὐτήν·
τὸν μάρτυρα κι ὄχι τὴν ἀλήθεια ποὺ ὁμολογεῖ.
...
γι' αὐτὸ κι ὁ θόρυβος τῆς [ἐπερχόμενης] βίας δὲν μετρᾶ τὴν ἀλήθεια ποὺ αὐτὴ θέλει νὰ πολεμήση, ἀλλὰ τὸν φόβο τοῦ κράτους μπροστὰ στὸ φῶς ποὺ καίει τὸ ψεῦδος του εἰς τέλος.

θαρσεῖτε
 

ἀκρόλινος

κερδίζουμε χρόνο· σὲ διαρκὴ ἀναμονή
κάποιου περάματος ἢ μιᾶς σχάσης τῶν ὑδάτων
στὴν λασπωμένη ὄχθη ἑνὸς ποταμοῦ
ἀπροσμέτρητα πλατιοῦ κι ἄπατου
ποὺ ἡ ἐπέκεινά του ὄχθη μόνο σὰν σχόλιο μᾶς ἔγινε γνωστή
ἢ σὰν ἀμόνι τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τῆς μέσα μας βίας.
ἡ λάσπη ποὺ πάνω της προσκαρτεροῦμε δὲν εἶναι οὔτε στέρεο ἔδαφος
νὰ τὴν πῆς ἄκρια τοῦ κόσμου
οὔτε ἀρκετὰ ρευστή
νὰ τὴν θεωρήσης τοῦ ποταμοῦ μοίρα.

...
(θόρυβος πολὺς ἔρχεται
ἀπ' τὴν μεριὰ τῶν ἀνθρώπων) 

nothing new in the year

The World is the realm of the lie
so it loves the money
so it hates and fears the beauty
and this animosity makes its heart beastly
and deadly
 

ἐδῶ

ἡ συνείδηση ἀναγνωρίζει ἑαυτὴν σὰν μοναξιά.

ὁ λόγος ὑπάρχει μόνο σὰν διάλογος· σὰν φῶς
—ἄλλοτε θερμὸ κι ἄλλοτε ψυχρό, ἀλλὰ πάντα ἀποκαλυπτικό·

ἄλλως, εἶναι μόνο ἠχώ, ποὺ ἡ ἐπιστροφή της τυρεύει τὸ σκοτάδι τῆς μοναξιᾶς τῆς συνείδησης.

ὁ ὑπερήφανος νοῦς, μὲ ὑλικὸ τὸ πηγμένο σκοτάδι τῆς βουβῆς του φαντασίας, χτίζει ἕναν ἀνεστραμμένο πύργο, χωρὶς παραθύρια καὶ πόρτες, μὲ τοὺς τοίχους του γεμάτους σκοτεινοὺς καθρέφτες.
οἱ καθρέφτες αὐτοὶ εἶναι ἀντηχεῖα ποὺ κραυγάζουν τὸν τρόμο του γιὰ κάθετὶ ἔξω ἀπὸ τοὺς τοίχους τοῦ πύργου, καθὼς αὐτὸς βυθίζεται ἀπὸ ἄβυσσο σὲ ἄβυσσο.

ἀντίθετα· ὁ ταπεινὸς νοῦς εἶναι ὅλος ἕνας παιδικὸς διάλογος μὲ κάθετί. ὅλος φῶς, μέσα κι ἔξω:
προσλαμβάνει φῶς καὶ ἀντανακλᾶ φῶς· φωτίζεται διαρκῶς καὶ φωτίζει ὅ,τι διαλέγεται μαζί του.

ἀνάμεσα στὰ δύο, ὅ,τι μένει, εἶναι κενὴ δόξα καὶ δειλία. ἀλλὰ καὶ δυνατότητα πολλή:
ἡ βαρκούλα τῆς ἐπιθυμίας ποὺ τραμπαλίζεται στὴν φουσκοθαλασσιὰ τῆς διάρκειας.

bialogy

τὰ πλατωνικὰ κεφαλόποδα εἶναι ζῶα ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὸν κόσμο ὅλον σὰν κέλυφός τους.
ἡ γλώσσα τους ἀποτελεῖται ἀπὸ 316 λέξεις· ὅλες συνώνυμα τῆς ἔννοιας κέλυφος (ἂν καὶ καθεαυτὴ ἡ λέξη κέλυφος ἀπουσιάζη ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό τους).
ὅ,τι βρίσκεται στὸ πεδίο ὁρατότητάς τους τὸ κατανοοῦν σὰν τροφή, τὴν ὁποία ἐπίσης ἀναγνωρίζουν σὰν κέλυφος.
ὄντας ἀπόλυτα (μονιστικά) ἐγωκεντρικά, ἀγνοοῦν τὴν αἴσθηση τοῦ χρόνου: βιώνουν ἕνα συνεχὲς τώρα, ἢ, σωστότερα, ἕνα συνεχὲς κέλυφος.
ὅ,τι ρηγματώνει αὐτὸ τὸ κέλυφος τοὺς προκαλεῖ τρομῶδες παραλήρημα, ποὺ ἐκφράζεται ὅμως μὲ ἄναρθρες κινήσεις τῶν πλοκάμων τους, καθὼς δὲν διαθέτουν ἄλλες λέξεις ἀπὸ τὰ συνώνυμα τοῦ κελύφους. στὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς ὑστερίας τὸ π.κ. κατατρώει τοὺς πλοκάμους του. (παραμένει ἄγνωστο τί μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ ρηγμάτωση τοῦ κελύφους, ἀφοῦ στὴν συνείδηση τοῦ π.κ. τὰ πάντα εἶναι κέλυφος.)
παρόλο τὸν μονιστικὸ χαρακτῆρα τῆς συνείδησης τους, τὰ π.κ. συγκροτοῦν ἀγέλες· ὅπου, ὅμως, τὰ μέλη τους δὲν ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, καθὼς καθένα τους βλέπει τὰ ὑπόλοιπα μέλη σὰν ψηφίδες τοῦ κελύφους-ἀγέλης (ἕνα κέλυφος μέσα στὸ κέλυφος; κάτι τέτοιο δὲν θὰ ἀναιροῦσε τὴν ἰδέα τοῦ κελύφους καθεαυτήν;).
τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι τὸ π.κ. ἔχει ἕνα ἐξαιρετικὰ ἀνεπτυγμένο νευρικὸ σύστημα, ποὺ λειτουργεῖ σὰν συνεχὴς γεννήτρια ἐπιθυμιῶν, ποὺ δραστηριοποιεῖ τοὺς ἀεικίνητους πλοκάμους του.
ἡ ἔρευνα πάνω στὸ π.κ. ἀντιμετωπίζει πολλὲς δυσκολίες, τόσο λόγω τῆς ἀδυναμίας νὰ προσπελασθῆ ὁ κλειστὸς κόσμος του, ὄσο καὶ λόγω τῆς συνεχοῦς φθορᾶς τῶν ἐρευνητῶν, ποὺ ἐπιμένουν νὰ κατασπαράσουν ὁ ἕνας τοὺς πλοκάμους τοὺ ἄλλου.

ἡ πέτρα διδάσκει τὴν ὑπομονή
κι ἡ πάνω της σαύρα τὴν ἐνάργεια τῶν αἰσθήσεων.

ὁ ἥλιος δικάζει καὶ τὰ δύο·
ὁ ἄνεμος ἕνα σκηνικό ἀδιάφορο.

on Jn 1:4

ὑπάρχουν δύο σκοτάδια: αὐτὸ τοῦ δούλου κι αὐτὸ τοῦ ἀφέντη.
τὸ πρῶτο εἶναι τὸ νὰ σοῦ κλέβουν τὴν ζωὴ καὶ νὰ πορεύεσαι μὲ ὅποιο ὑποκατάστατο σοῦ πετᾶ ὁ ἀφέντης  σου.
τὸ ἄλλο εἶναι νὰ ζῆς σὰν παράσιτο, χωρὶς δική σου ζωή, μὲ τὶς κλεμμένες ζωὲς τῶν ἄλλων.
αὐτὰ τὰ δυὸ σκοτάδια εἶναι ἕνα: ἡ ἀπώλεια τῆς αὐθεντικῆς ζωῆς καὶ ἡ ἀντικατάστασή της μὲ μιὰ μπουκιὰ σκουληκιασμένη
- παξιμάδι ἤ κρέας, ἀδιάφορο, σκουληκιασμένα καὶ τὰ δυό· δηλητήριο καὶ τὰ δυό.
ἄλλο σκοτάδι δὲν εἶναι.
κι αὐτὸ τὸ σκοτάδι τὸ γεννᾶ ἡ ἄρνηση τῆς αὐθεντικῆς ζωῆς· ἡ ἐπιθυμία τῆς κυριαρχίας· τὸ σπέρμα κάθε πολιτισμοῦ: ἡ κενὴ δόξα τῆς φαντασίας.

:::

there are two lots of darkness: this of the slave and this of the master.
the first one is to be stolen of your life and to last with whatever your master stuffs you.
the latter is to exist as a parasite, without life of your own, by dint of the stolen lives of the others.  
these two bleak states are the same: the loss of a genuine life and its replacement by a wormy morsel
- no matter if it is of rusk or of meat; they are both lousy; they are both venomous.
there is no other darkness.
and this darkness is brought forth by the denial of the genuine life; by  the desire of dominion; the seed of any civilization: the empty fancy of realization.

μνήμη/α

στὸ ΤΕΛΟΣ αὐτὸ ποὺ μένει εἶναι ἡ ΕΠΙΘΥΜΙΑ·
τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἀτμίδα τοῦ ΛΟΓΟΥ·
μιὰ εἰκόνα τῆς ΜΟΡΦΗΣ ποὺ κοίταξε τὴν γυάλινη ἐπιφάνεια τοῦ ΧΡΟΝΟΥ.
τὸ ΤΕΛΟΣ εἶναι μιὰ γύμνωση ἀπὸ κάθε περιττὸ διάκοσμο,
κάθε νόημα-ψεῦδος.

:::

at the END what remains is the DESIRE;
the little child which was born from the vapor-speck of LOGOS;
an image of the FACE which glanced at the glass surface of TIME.
the END is a bareness from any empty garnish,
any value-sham.   

ὅ,τι πιὸ πολὺ μισεῖ καὶ φοβᾶται ἡ Αὐτοκρατορία εἶναι ἡ Ζωή·
γιατὶ τὸ κράτος της δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ἰδέα τῆς ὑπερήφανης φαντασίας
στὸ κεφάλι τοῦ δουλοπρεποῦς πλήθους.
ὅμως τὸ Βασίλειο εἶναι ἕνα Παιδί ποὺ χαμογελᾶ στὸν Κόσμο.

:::

what the Empire hates and fears at the most, is Life;
because her power is nothing but a concept of the proud fantasy
in the skull of the servile crowd.
however the Kingdom is a Child which smiles to the World.

techno[a]logy

the limit man craves to [sur]pass is their end

:::

τὸ ὅριο ποὺ ὁ ἄνθρωπος γυρεύει νὰ [ξε]περάση εἶναι τὸ τέλος τους

scholium

ὁ "θάνατος τοῦ Θεοῦ" ἀφήνει τὸν θάνατο σὰν μοναδικὴ αὐθεντικὴ πραγματικότητα· σὰν τὴν πραγματικότητα ποὺ κάνει πραγματικὴ κάθε ἄλλη πραγματικότητα.
ὅμως, στὴν ἀνθρώπινη ἐμπειρία ὁ θάνατος δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο σὰν ἄρνηση, ἀναίρεση, τῆς ζωῆς. δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχη τὴν ἐμπειρία τοῦ θανάτου ὄντας ὁ ἴδιος "μέσα" του. μόνο "ἀπὸ ἔξω" τὸν διαπιστώνει.
ἀνάγοντάς τον, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη φαντασία στὴν θέση τῆς μοναδικῆς αὐθεντικῆς πραγματικότητας, ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς αὐθεντικὴ δυνατότητα καμμιᾶς αὐθεντικῆς ἐμπειρίας. ὁ ἄνθρωπος στὴν κίνηση τῆς φαντασιακῆς του χειραφέτησης ἀπομένει ἀποστερημμένος κάθε πραγματικότητας: ἕνα φανταστικὸ ψάρι ποὺ κολυμπᾶ βωβὸ σὲ ἕναν ἀχανὴ φανταστικὸ ὠκεανό.

:::

the "death of God" leaves death as the sole authentic reality; as the reality that makes real every other reality.
however, for man's experience, death exists only as a denial, a deletion, of life. it is impossible for the man to have the experience of death being "within" death. he can confirm it only "outwardly". 
so, as man's imagination concludes it at the position of the sole authentic reality, leaves man without authentic ability for any authentic experience. man, in the undertaking of his fanciful emancipation, remains deprived of every reality: a fictitious fish that floats mute into an endless fictional ocean.

mundaneness

ἡ Δημοκρατία εἰσέρχεται στὴν ἱστορία μὲ ἕνα μοναδικὸ πρόταγμα: τὴν καθαίρεση τῶν ἐλὶτ καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν κυριαρχία τους.
στὴν πορεία της, τὸ μόνο ποὺ κατόρθωσε εἶναι ἡ ἀνάδειξη μιᾶς μαζικῆς κουλτούρας ποὺ μιμεῖται τὰ σύμβολα τῶν ἐλίτ.

ἀποτέλεσμα:
ἡ βία πλέον δὲν εἶναι μονοδιάστατη, ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω·
ἀλλὰ ἔχει ἄπειρες διαστάσεις καὶ ἄπειρα διανύσματα.

:::

Democracy enters into the history with one and only objective: elites' deposition and people's liberation from their rule.
in the course of time, her sole achievement is the prevalence of a mass culture which imitates elite's symbols.

(as a) result:
violence is not anymore oneway, from above to below; 
but she has countless directions and indefinite vectors.

10:3.Pe2

οὔτε κἂν "κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου"·
ἀλλά, κατὰ τὰ φαντάσματα τοῦ νοῦ τους,
ποὺ τὸν καταφλέγουν ἀέναα μὲ τὴν φωτιὰ ποὺ ξερνᾶ τὸ καμίνι τῶν ἐπιθυμιῶν τους.

:::

not even "after the rudiments of the world";
but, after their mind's phantoms,
which endlessly burn down him with the fire that their desires' kiln emits.
 

ὁ [ἀνθρώπινος] λόγος εἶναι φανέρωση τοῦ φυσικοῦ θελήματος γιὰ ἀναίρεση τῆς ὑποστατικῆς μοναξιᾶς·
ὅμως,
ἡ ἐκφορά του τὴν κάνει πιὸ χειροπιαστή, πιὸ παροῦσα, ἀπὸ ποτέ.

:::

[man's] word reveals his immanent will for denouncement of his fundamental loneliness; 
but,
its own enunciation makes this loneliness more actual, more present, than ever.   

πάλιν καὶ πολλάκις

ἡ Ἱστορία εἶναι μιὰ ἀφόρητα μάταιη μοναξιά
ποὺ ἀποκτᾶ περιεχόμενο μὸνο τὴν στιγμὴ τῆς ἀνάλωσής της
μέσα στὴν βίαιη φωτιὰ ποὺ ἡ ἴδια ἀνάβει στὶς φρυγανισμένες ψυχὲς τῶν πιστῶν της

μιὰ τόση δὰ στιγμή
ἡ στιγμὴ τῆς κατάλυσής της
εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή της ὕπαρξη

ἡ μνήμη αὐτῆς τῆς στιγμούλας τρέφει τὴν διάρκειά της
στὴν φαντασία τοῦ πλήθους

:::

History is an unbearably vain loneliness
which reaches a meaning only the moment of being consumed
into the fire she ignites to the dried out souls of her believers 

a tiny moment
the moment of her crash
is her only true being

the memory of this tiny moment is nourishing her duration
in the fancy of the many

πτωλίεθρον

ἡ δειλία εἶναι τὸ μεγάλο θεμέλιο τοῦ πολιτισμοῦ.
αὐτὴ παράγει ὅλες τὶς τεχνικὲς τῆς αὐτοδικαίωσης· αὐτὴ ὑφαίνει τὴν στρατηγικὴ ἐπιστήμη: ἐπιτίθεται μὲ τέχνη κι ἀδυσώπητο μίσος σὲ κάθε ἔκφανση προσωπικῆς εὐθύνης κι ἀνιδιοτέλειας. ἐμπνέει τοὺς ποιητὲς νὰ ὑμνήσουν τὰ θύματά της, ὅσο καὶ τοὺς θεράποντές της. δίνει τὴν σμίλη καὶ τὸ μάρμαρο στοῦς γλῦπτες νὰ στήσουν ἀνδριάντες, νὰ πηγαίνουν τὰ μαθητούδια νὰ τοῦς ἀπαγγέλουν τὰ ποιήματα τῶν ποιητῶν. κόβει χρῆμα καὶ χτίζει ναοὺς νὰ λιβανίζεται ὁ τόκος. φτιάχνει ἥρωες καὶ ράβει σημαῖες. πολλὲς σημαίες. στήνει παρθενῶνες, ζωολογικοὺς κήπους, κινηματοθέατρα, μπουρδέλα, πολυκαταστήματα, στρατόπεδα. πολλά στρατόπεδα.
ἡ δειλία εἶναι ἡ μαμὴ τῆς ἱστορίας.

:::

cowardice is the grand substructure of civilization.
she produces all manners of self-justification; she yarns the science of strategics: she assaults, artfully and ruthlessly, on any manifestation of honesty and selflessness. she inspires the poets to praise her victims, as much as her ministers. she gives to the sculptors the chisel and the stone to build monuments, for going the pupils to deliver the poems of the poets. she prints money and builds the temples to incense the interest. she makes heroes and sews banners. a lot of banners. she establishes Parthenons, Zoos, Cinemas, Brothels, Malls, Barracks. a lot of Barracks.
cowardice is the midwife of history.


 

rhynchosinapis nivalis

θέλω νὰ πῶ κάτι
ποὺ ὅμως δὲν λέγεται
γιατὶ τὸ θέλω πολὺ
καὶ δὲν εἶναι μπορετὸ νὰ μιλῶ
ὅπως θέλω
κι αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος νὰ ὑπάρχω

:::

i wish to say something
which is not speakable
'cause i wish it too much
and it is not possible to speak
as i want to
and this is the way of being

,

ἡ Αὐτοκρατορία ἕνα μόνο πράγμα πάντα φοβόταν: τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸν λόγο. γι’ αὐτὸ καὶ φρόντιζε νὰ τὰ μαρμαρώνη στὸ εἴδωλο τοῦ κυρίαρχου πολιτισμοῦ.

αὐτὰ ὅταν ἡ ἐξουσία ἀφοροῦσε ὑποκείμενα πραγματικά· μὲ κόκκαλα καὶ σάρκες κι ἐπιθυμίες. τώρα πιά, ποὺ τὴν ἐξουσία τὴν νέμεται ὁ Κανένας καὶ τὴν διεκπεραιώνει ἡ ἀπρόσωπη στρατιὰ τῆς γραφειοκρατίας, ἡ ἀντίδραση εἶναι ἀλλιώτικη: τώρα δὲν παγώνει τὴν εἰκόνα τῆς ὀμορφιᾶς καὶ τὴν πνοὴ τοῦ λόγου· τώρα δουλεύει διπλοβάρδια τὸ σκοτεινὸ ἐργοστάσιο ποὺ παράγει μαζικὰ τὴν ἀσχήμια καὶ τὴν ἀνοησία, τὴν ἔπαρση τοῦ κενοῦ καὶ τοῦ νεκροῦ.

ἡ παληὰ Αὐτοκρατορία κατέληγε νὰ καταρρέη κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν εἰδώλων της· ἡ τωρινὴ βουλιάζει μὲσα στὸ βρωμερὸ σκοτάδι τοῦ κενοῦ της. ἡ ἀσχήμια κι ἡ ἀνοησία γίνονται αἰσθητὲς σὰν βία χωρὶς ὅρια, σὰν θάνατος χωρὶς τέλος. ὁ ὅλος πολιτισμὸς βρίσκει τὸ πλήρωμά του στὴν ἄβυσσο τοῦ σκότους του.

ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς.

:::

Empire always feared just one thing: beauty and language. for this she took care to petrify them into the idol of dominant civilization.

all that, when power related to real subjects; subjects with bones and flesh and desires. but now, when power belongs to Nobody and she is managed by the faceless mob of bureaucracy, her reaction differs: she does not freeze the image of beauty and the breath of language anymore; now, she owns a dark factory which works ceaselessly to produce in great scale ugliness and idiocy, the insolence of being void and dead.

old Empire was concluded to collapse under the burden of her own idols; the present one is drowning into the foul-smelling darkness of her void. ugliness and idiocy become known as violence without limits, as death without end. the whole civilization is reaching at its pleroma into the abyss of its murk.

the time is near.

ἱστο:ρεία

μιὰἀράχνηποὺπνίγε

ταιστὸνἱστότηςποὺ

δὲνὑπάρχειπαρὰμόν

οσὰνφαντασίακαὶσὰ

νθέλημαφανταστικό

:::

aspiderstrangling

intoherownwebwhic

hdoesnotexistbuto

nlyasaphantasyand

asimaginarydesire