אָדָם

1.
χῶμα εἶναι ἡ ἀντώνυμη λέξη γιὰ τὴν ἰδέα.
κατ' ἀκρίβεια,
ἡ ἰδέα εἶναι ἡ καίρια ἄρνηση τοῦ χώματος σὰν θεμέλιο τῆς ἐμπειρίας τῆς ὕπαρξης,
μιὰ ἑρμηνεία ποὺ [θέλει νὰ] αὐτονομεῖται γινόμενη ἡ ἴδια ἀντικείμενο τῆς διαδικασίας της-
μιὰ διαρκὴς ἀνταρσύα ἐνάντια στὶς αἰσθήσεις,
ποὺ παρενδύεται τὸ ὑπερβατικό.

2.
τὸ χῶμα εἶναι ἡ θεμελιώδης προϋπόθεση ποὺ ἐπιτρέπει στὸν λόγο νὰ δημιουργῆ μεταφορές,
νὰ γίνεται κοινός λόγος.

ἀντίθετα,
ἡ ἰδέα -ἡ ἀνταρσύα τοῦ νοῦ- ἀκυρώνει αὐτὴν τὴν δυνατότητα καὶ ἀποστερεῖ τὸν λόγο τῆς διαλεκτικῆς καὶ δημιουργικῆς του ποιότητας·
ἀποστερεῖ τὸν λόγο τῆς ἰδιότητάς του νὰ δίνη σχῆμα στὴν ἀγάπη καὶ νὰ τὴν ἱστορῆ.

bialogy

τὰ πλατωνικὰ κεφαλόποδα εἶναι ζῶα ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὸν κόσμο ὅλον σὰν κέλυφός τους.
ἡ γλώσσα τους ἀποτελεῖται ἀπὸ 316 λέξεις· ὅλες συνώνυμα τῆς ἔννοιας κέλυφος (ἂν καὶ καθεαυτὴ ἡ λέξη κέλυφος ἀπουσιάζη ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό τους).
ὅ,τι βρίσκεται στὸ πεδίο ὁρατότητάς τους τὸ κατανοοῦν σὰν τροφή, τὴν ὁποία ἐπίσης ἀναγνωρίζουν σὰν κέλυφος.
ὄντας ἀπόλυτα (μονιστικά) ἐγωκεντρικά, ἀγνοοῦν τὴν αἴσθηση τοῦ χρόνου: βιώνουν ἕνα συνεχὲς τώρα, ἢ, σωστότερα, ἕνα συνεχὲς κέλυφος.
ὅ,τι ρηγματώνει αὐτὸ τὸ κέλυφος τοὺς προκαλεῖ τρομῶδες παραλήρημα, ποὺ ἐκφράζεται ὅμως μὲ ἄναρθρες κινήσεις τῶν πλοκάμων τους, καθὼς δὲν διαθέτουν ἄλλες λέξεις ἀπὸ τὰ συνώνυμα τοῦ κελύφους. στὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς ὑστερίας τὸ π.κ. κατατρώει τοὺς πλοκάμους του. (παραμένει ἄγνωστο τί μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ ρηγμάτωση τοῦ κελύφους, ἀφοῦ στὴν συνείδηση τοῦ π.κ. τὰ πάντα εἶναι κέλυφος.)
παρόλο τὸν μονιστικὸ χαρακτῆρα τῆς συνείδησης τους, τὰ π.κ. συγκροτοῦν ἀγέλες· ὅπου, ὅμως, τὰ μέλη τους δὲν ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, καθὼς καθένα τους βλέπει τὰ ὑπόλοιπα μέλη σὰν ψηφίδες τοῦ κελύφους-ἀγέλης (ἕνα κέλυφος μέσα στὸ κέλυφος; κάτι τέτοιο δὲν θὰ ἀναιροῦσε τὴν ἰδέα τοῦ κελύφους καθεαυτήν;).
τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι τὸ π.κ. ἔχει ἕνα ἐξαιρετικὰ ἀνεπτυγμένο νευρικὸ σύστημα, ποὺ λειτουργεῖ σὰν συνεχὴς γεννήτρια ἐπιθυμιῶν, ποὺ δραστηριοποιεῖ τοὺς ἀεικίνητους πλοκάμους του.
ἡ ἔρευνα πάνω στὸ π.κ. ἀντιμετωπίζει πολλὲς δυσκολίες, τόσο λόγω τῆς ἀδυναμίας νὰ προσπελασθῆ ὁ κλειστὸς κόσμος του, ὄσο καὶ λόγω τῆς συνεχοῦς φθορᾶς τῶν ἐρευνητῶν, ποὺ ἐπιμένουν νὰ κατασπαράσουν ὁ ἕνας τοὺς πλοκάμους τοὺ ἄλλου.

scholium

ὁ "θάνατος τοῦ Θεοῦ" ἀφήνει τὸν θάνατο σὰν μοναδικὴ αὐθεντικὴ πραγματικότητα· σὰν τὴν πραγματικότητα ποὺ κάνει πραγματικὴ κάθε ἄλλη πραγματικότητα.
ὅμως, στὴν ἀνθρώπινη ἐμπειρία ὁ θάνατος δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο σὰν ἄρνηση, ἀναίρεση, τῆς ζωῆς. δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχη τὴν ἐμπειρία τοῦ θανάτου ὄντας ὁ ἴδιος "μέσα" του. μόνο "ἀπὸ ἔξω" τὸν διαπιστώνει.
ἀνάγοντάς τον, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη φαντασία στὴν θέση τῆς μοναδικῆς αὐθεντικῆς πραγματικότητας, ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς αὐθεντικὴ δυνατότητα καμμιᾶς αὐθεντικῆς ἐμπειρίας. ὁ ἄνθρωπος στὴν κίνηση τῆς φαντασιακῆς του χειραφέτησης ἀπομένει ἀποστερημμένος κάθε πραγματικότητας: ἕνα φανταστικὸ ψάρι ποὺ κολυμπᾶ βωβὸ σὲ ἕναν ἀχανὴ φανταστικὸ ὠκεανό.

:::

the "death of God" leaves death as the sole authentic reality; as the reality that makes real every other reality.
however, for man's experience, death exists only as a denial, a deletion, of life. it is impossible for the man to have the experience of death being "within" death. he can confirm it only "outwardly". 
so, as man's imagination concludes it at the position of the sole authentic reality, leaves man without authentic ability for any authentic experience. man, in the undertaking of his fanciful emancipation, remains deprived of every reality: a fictitious fish that floats mute into an endless fictional ocean.

rhynchosinapis nivalis

θέλω νὰ πῶ κάτι
ποὺ ὅμως δὲν λέγεται
γιατὶ τὸ θέλω πολὺ
καὶ δὲν εἶναι μπορετὸ νὰ μιλῶ
ὅπως θέλω
κι αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος νὰ ὑπάρχω

:::

i wish to say something
which is not speakable
'cause i wish it too much
and it is not possible to speak
as i want to
and this is the way of being

συναίρεση θανάτου.6

τὸ χρῆμα συναιρεῖ τὴν ὅλην ἐμπειρία στὸ μοναδιαῖο τίποτα τῆς αὐθαίρετης ἀξίας του. μὲ αὐτὴν τὴν αὐθάδεια ἐγκαθιστᾶ τὴν πλάνη τῆς ὑπέρβασης τῆς φύσης καὶ δημιουργεῖ τὴν κυρίαρχη ψευδαίσθηση ὅτι τὰ πάντα εἶναι δυνατά. ὁ δρόμος πλέον εἶναι ἀνοιχτὸς ὥστε τὸ ὑποκείμενο νὰ θεωρῆ ὅτι τὰ πάντα [τοῦ] ἐπιτρέπονται χάριν αὐτῆς τῆς παντεπόπτου ἀρχῆς, τῆς αὐθαίρετης ἀξίας, ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχη μόνο σὰν διαρκὴς ἐπέκταση, ἀποτίμηση, ἀπαλλοτρίωση τῶν φυσικῶν ἰδιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν πραγμάτων.

:::

money annexes the whole experience into the unitary nothingness of its arbitrary value. by this presumption it establishes the scam of outdoing the nature and the prevalent delusion that enerything is possible. the way then is wide open for the subject to believe that everything is permitted [to him] for the sake of this all-embracing principle, the arbitrary value, which can be only as an endless expansion, valuation, expropriation of the natural qualities of man and of things.

συναίρεση θανάτου [~1Κορ.13:1]

στὴν καρδιά τοῦ Νόμου ὑπάρχει μία διοικούσα ἐπιθυμία: ἡ γλωσσικὴ Τάξη. ὅπου Τάξη εἶναι ἡ ὑποταγὴ κάθε πιθανοῦ νοήματος στὸ κυρίαρχο νόημα τοῦ Νόμου· στὴν ἀπαίτησή ὅλα τὰ ὑποκείμενά τοῦ Νόμου νὰ ἀναγνωρίσουν σὰν μοναδικὰ ἔγκυρη ἐμπειρία τὴν ἐμπειρία του. πράγμα ἀδύνατον ὅσο ἡ γλώσσα ἀποκαλύπτει τὴν ἀχαλίνωτη ζωή της καὶ τὴν ἀπορητική της φύση μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, θάλλοντας διαρκῶς νέους διαλεκτικοὺς τρόπους νὰ φωτίζουν τὴν ἐμπειρία τῆς ἐλευθερίας τῆς ὕπαρξης.

διαρκὴς λοιπὸν στόχος τοῦ Νόμου εἶναι νὰ ἐγκαθιδρύση στὸ κέντρο τοῦ Κράτους του μία καὶ μοναδικὴ καὶ ἀδιαμφισβήτητη διάλεκτο——μία ἑνογλωσσία. μιὰ τέτοια διάλεκτος εἶναι κατ’ ἀνάγκη μιὰ παγωμένη διάλεκτος, μιὰ πετρωμένη συναίρεση· καὶ σὰν τέτοια, μιὰ διάλεκτος ποὺ ἀρνεῖται τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία, τὴν δυνατότητα τῆς ἐμπειρίας ἐντέλει.

αὐτὸς εἶναι ὁ θάνατος. ἕνας θάνατος ποὺ διοικεῖ τὸν ἰστὸ τῶν σχέσεων τοῦ πλήθους. (πλήθους ἐμβίων πολιτικῶν ὑποκειμένων——ἕνας θάνατος εἰρωνικός.) ἡ φυσικὴ πολυειδία αὐτῶν τῶν σχέσων, ὑποταγμένη στὴν μονοσήμαντη ἀνοησία τῆς γλωσσικῆς Τάξης, δίνει στὶς ὁμιλοῦσες πολιτικὲς μονάδες τὴν ψευδαίσθηση τῆς πολιτικῆς δυνατότητας· δικαιώνει τὴν κενὴ ἐλπίδα τῆς κυριαρχίας. ὅμως, σὲ αὐτὴν τὴν πόλη-φάντασμα, τελικὸς καὶ μοναδικὸς κυρίαρχος δὲν μπορεῖ εἶναι κάποιο πρόσωπο ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ἀειδὴς Νόμος. δηλαδὴ ὁ θάνατος.

:::

at the heart of the Law it lies a single governing desire: the linguistic Order. where Order is the subjugation of every potential meaning under the Law’s ruling meaning; under the demand that everyone subjected to the Law has to recognize Law’s experience as the only valid experience. this is impossible as long as language reveals her uninhibited life and her aporetic nature into the hearts of people, by her endlessly bloomming of new dialect modes which disclose the experience of the existence’s freedom.

therefore, continuous aim of the Law is to establish at the center of its State a single and uncontested dialect. inevitably, such a dialect is a frozen dialect, a petrified unification; and as such, it is a dialect which denies the personal experience, the potentiality of experience finally. 

this is death. a death which governs the public’s net of relations. (a public of alive political subjects——an ironic death.) the natural diversity of forms of these relations, subjugated to monadic folly of this linguistic Order, gives to the talking political units the illusion of political potentiality; it justifies the empty hope of dominion. nevertheless, in this ghost city, the ultimate lord and king cannot be any person but this faceless Law. that is death.

αὐγάζειν.2

ἂν ἡ ἔκπληξη τῆς ὀμορφιᾶς προϋποθέτει τὴν ταπεινὴ καρδιά,
εἶναι κι ἡ ἴδια πού, μὲ τὴν σειρά της, ταπεινώνει τὴν καρδιά.

‡ αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ κυριώτερος λόγος ποὺ ἡ ἐξουσία μισεῖ τὴν ὀμορφιά——ἡ ἐξουσία χρειάζεται ὑποτακτικοὺς καὶ δὲν ὑπάρχουν ἀσφαλέστεροι τέτοιοι ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες ψυχές.

:::

if beauty's wonder presupposes a humble heart,
it is itself which, by its turn, humbles the heart.

‡ this is the main reason that authority hates beauty——authority needs subjects and there are not more reliable such than the proud souls.

historicism.3 (contra ius utendi et abutendi)

η “Κοινότητα”, σαν αμυντική ετερότητα, εσωτερικεύει την βία του περιβάλλοντος—
γίνεται ο χώρος των βεβαιοτήτων·
κι αυτό ακυρώνει την εμπειρία και κάνει την πολιτική ελευθερία αδύνατη.
¬
η εμπειρία της έλευσης μιας νέας ζωής—
η μορφή του βρέφους—
απογυμνώνει τον πολιτισμό σαν εικόνα θανάτου
τακτοποιημένου στην σιωπή της νομιμότητας.

:::

“Community”, as a defensive alterity, internalizes environment's violence—
it becomes the space of convictions;
and this cancels experience and makes political freedom impossible.
¬
the experience of a new life's coming—
the thing of a newborn—
shows up civilization as an image of death
ordered into the silence of law.

αγένεια τελεία

[πρέπει να γράψω]
η βαθύτερη ουσία του αστισμού
—ο τρόπος που υποστασιάζεται—
είναι η απώλεια της κοινής εμπειρίας:
τα πάντα είναι ιδιωτικά, φαντασιακά, εφήμερα.
εδώ η βία της απώλειας του πολιτικού,
εδώ ο θάνατος του υποκειμένου.
και τώρα τί;
τί μπορεί να αντιστρέψη την λοβοτομή τούτη;
πώς μπορούν μονάδες έγκλειστες στο ιδιωτικό τίποτα να συμμετάσχουν στην εμπειρία του κοινού κάτι;
μήπως με την κοινή αίσθηση αυτής της βίας;
την κοινή αίσθηση της απώλειας;
αλλά, μπορεί να υπάρχη πια όποια κοινή αίσθηση;
όσο η ανθρώπινη φύση είναι ακόμη φύση, υπάρχει.
εξαίρεση: όπου ο αστισμός εκπλήρωσε την δαιμονική ουτοπία του, όπου κατάφερε να αλλάξη τελικά την ανθρώπινη φύση.
γίνεται; μήπως είναι μια φαντασίωση ακόμη;
είναι ο βασιληάς γυμνός ή η δαλματική άδεια;
[πρέπει να γράψω;]

:::

[i have to write]
bourgeoisie's deepest essence
—the way it is being hypostasized—
is the loss of common experience:
everything is private, imaginary, transient.
here the violence of the loss of the political,
here the death of the substance.
and now what?
what can reverse this lobotomy?
how can units enclosed in private nothingness participate in the experience of common something?
may by the common awareness of this violence?
the common awareness of the loss?
but, could be anymore any common awareness?
as long as human nature is still a nature, it can.
exception: where bourgeoisie fulfilled its demonic utopia; where it has achieved to alter human nature.
is it possible? may it be one more fancy?
is the king nude or the regalia empty?
[have i to write?]

cyberoque.2

ένας πολτός απλώνεται σαν δυσώδης λάβα που
καταπίνει κάθε έκφραση αληθινής ζωής κάθε
φώς εμπειρίας.
το νέο μπαρόκ βιάζεται να γεννήση
τον νέο φασισμό—
τον φασισμό της φλύαρης εκκωφαντικής αυτοβιογραφίας που
μνημονεύει ό,τι διδάχθηκε να επιθυμή—
την επιθυμία χωρίς Τέλος

:::

a pulp is smearing like a foul lava which
swallows any expression of true life any
light of experience.
the new baroque is in a haste to bear
the new fascism—
the fascism of garrulous loud autobiographie which
remembers what it was taught to desire—
the desire without Telos

return.6.2 [on 2Pe.1:4]

μετέχοντας, η χωμάτινη καρδιά γίνεται διάφανη και διαπερνά το σύμπαν των πραγμάτων—ο χρόνος γίνεται ένα ατελεύτητο παρόν—κι αυτό είναι δυνατό μόνο όταν η επιθυμία συντονίζεται με την αλήθεια των πραγμάτων
₪
όταν η επιθυμία αποζητά το αφηρημένο είδωλο της αυτάρκειάς της, η ιδέα διαστρέφει το φώς της αλήθειας σε λάσπη μοναξιάς, η καρδιά γίνεται μιά πέτρα που κυλώντας λιώνει το καθετί, κι ο χρόνος είναι μόνο διάλυση

:::

participating, the earthen heart becomes transparent and runs through the universe of things—time becomes an endless now—and this is possible only when desire attunes with the truth of thimgs
₪
when desire is after the abstract idol of her self-assertion, idea distorts the light of truth into a mud of loneliness,heart becomes a stone which crushes anything in her tumbling, and time is only dissolution

return.6.1

η βούληση είναι πάντα λόγος·
και αυτός ο λόγος είναι είτε βία πάνω στη φύση των πραγμάτων
—ο ψευδής λόγος της κυριαρχίας—
είτε μετοχή στην αλήθεια των πραγμάτων
—ο κοινός λόγος της ειρήνης—.
ο πρώτος ομιλεί ονόματα που διαστρέφουν την εικόνα,
ο δεύτερος ομιλεί ονόματα που επιστρέφουν στην εικόνα.

:::

volition always is language;
and this language is either violence over the nature of things
—the false language of dominion—
or partcipation in the truth of things
—the common language of peace—.
the former speaks names which distort the image,
the latter speaks names which return to image.

return.4.1.1 [on Mt.6:23b]

as long as language stays on truth is light
and makes things visible
if not (when language prates concepts)
it is darkness
and makes experience impossible

:::

όσο ο λόγος στέκεται στην αλήθεια είναι φως
και κάνει τα πράγματα ορατά
αλλιώς (όταν ο λόγος φλυαρεί έννοιες)
είναι σκότος
και κάνει την εμπειρία αδύνατη

return.4.1

light makes language doable
language makes light visible
₪
language is light's form

:::

το φως κάνει τον λόγο δυνατό
ο λόγος κάνει το φως ορατό
₪
ο λόγος είναι η μορφή του φωτός

return.3 [on 1Cor.8:1b-3]

what blanks out participation
—the incoclusive (yet inclusive) love—
is the conclusive Wissenschaft; the public folly.
...
the absolute knowledge is the root of this individual mourning we call consumerism:
the end of experience in an endless sea of empty Now.

:::

ό,τι ακυρώνει την δυνατότητα της μετοχής
—την ά[κατα]ληκτη (μα περιχωρητική) αγάπη—
είναι η καταληκτική Επιστημοσύνη· η δημόσια άνοια.
...
η απόλυτη γνώση είναι η ρίζα αυτού του ιδιωτικού θρήνου που ονομάζουμε καταναλωτισμό:
το τέλος της εμπειρίας μέσα στην ατελέσφορη θάλασσα του άδειου Τώρα.

return.1 [on Jn.20:25]

participation presupposes a parousia, a presence,
and the condition for that is eidos, a knowable form.
imagination hides parousia
through the self-sufficient blindness of an aboundance of pseudo-forms in a crazy dance of emergence and death of any possible compination of symbolic formations.
imagination, as a profuse formative matrix, deforms experience, annul nature and, thus, blanks out the metaleptic in-stand.

:::

η μετοχή προϋποθέτει την παρουσία,
και αναγκαία συνθήκη γι'αυτό είναι το είδος, η αναγνωρίσιμη μορφή.
η φαντασία αποκρύπτει την παρουσία
μέσω της αυτάρκους τυφλότητας μιας πληθώρας ψευδών μορφών σε έναν τρελλό χορό ανάδυσης και θανάτου κάθε πιθανού συνδυασμού συμβολικών διαμορφώσεων.
η φαντασία, σαν ακατάσχετη μήτρα διαμορφώσεων, αποστερεί μορφής την εμπειρία, κενώνει την φύση και, έτσι, ακυρώνει το μεταληπτικό παρόν.

nexus [on Jn.6:57]

το 'ρώτημα:
"τι πα' να πη (συμ)μετοχή;"
είναι τούτο ένα αληθές ερώτημα;
μ' άλλα λόγια,
είναι μια (συμ)μετοχή στην απορία της λογικής εμπειρίας;
κι αν, ναι· μπορεί ν' απαντηθή χωρίς να πάψη νάναι αληθινό(-απορούμενο);

:::

the question:
"what does participation mean?"
is that a true question?
in other words,
is it a participation to the aporia of the linguistic experience?
and if so; could it be answered without not being true(-aporetic) anymore?

poetics.6

η γλώσσα υποζύγιο
—όταν ο άνθρωπος φορτώνει το φορτίο της εμπειρίας της τάξης της ύπαρξης στη ράχη της—
η ποίηση σαμάρι

:::

the language jument
—when man suddles the burden of his experience of the order of being over her—
the poetry saddle

poetics.3

η πληθώρα των ενασχολουμένων με την ποίηση μαρτυρά τον θάνατό της,
το τέλος του κοινού λόγου, της κοινής εμπειρίας
—αλλιώς—
μαρτυρά τον θρίαμβο της γραφειοκρατίας και τις ομοφυλοφιλίας
σαν έσχατα στάδια του αστισμού
:::
poets' plethora witnesses poetry's death;
the end of common word, of common experience
—otherwise—
it witnesses the triumph of bureaucracy and of homosexuality
as the ultimate stage of burgeiosie

poetics.2 (on Mt.15:11)

ο,τι λέγει ο λόγος δίνει σχήμα στη φύση του.
...
όταν ο λόγος ιδιωτεύει στην φαντασία του, το σχήμα αυτό είναι μάσκα που αποστερεί την φύση του από τον ήλιο της πηγής του·
όταν ο λόγος λέγει τον κοινό λόγο των πραγμάτων, το σχήμα είναι κάτοπτρο αυτού του ήλιου.
:::
what speech speaks shapes its nature.
...
when speech retires in its private phantasy, this shape is a mask which deprives its nature of the sun of its source;
when speech speaks the common word of things, this shape is a mirror of this sun.