ἐγχειρίδιον πολέμου

ἀποκλειστικὸ νόημα τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἐλευθερία.

ἡ ὁποία εἶναι [ἡ] φυσικὴ ἐπιθυμία τῆς λογικῆς συνείδησης.

⦂

ἡ στέρηση τῆς ἐλευθερίας στραγγαλίζει τὴν κοινωνία ἀλλὰ δὲν τὴν ἀκυρώνει. ἡ ἀντικατάσταση ὅμως τοῦ νοήματος τῆς ἐλευθερίας στὶς συνειδήσεις τῶν μελῶν της ἀπὸ κάποιο ἄλλο νόημα τὴν ἀκυρώνει στὴν ρίζα της, τελεσίδικα.

τὸ κράτος, ὁ κατεξοχὴν ἐχθρὸς τῆς κοινωνίας, στὴν προσπάθειά του νὰ κυριαρχήση ἀπόλυτα πάνω της, ἐπιζητᾶ νὰ ἀντικαταστήση τὸ νόημα της μὲ ἄλλα, ποὺ θὰ δικαιώνουν τὴν παρασιτική του κυριαρχία πάνω της. αὐτὰ τὰ ψευδονοήματα ἔχουν πάντα τὸν μανδύα τοῦ "δημόσιου χαρακτήρα": ἀσφάλεια, δημόσιο συμφέρον, ἀνάπτυξη κ.τ.τ.

κριτήριο ὑπεροχῆς αὐτῶν ἀπέναντι στὴν ἐλευθερία εἶναι πάντα κάποια ἀφηρημένη ἐπιστημονικὴ ἀρχή⸺τὴν ὁποία γνωρίζουν καὶ διαφυλάττουν οἱ εἰδικοί, οἱ ἐπιστήμονες, τὸ ψευδο-ἱερατεῖο δηλαδὴ τῆς γνώσης, καὶ τὴν ὁποία ὁφείλουν νὰ προσκυνοῦν οἱ μάζες, καθὼς διδάχθηκαν στὰ σχολεῖα τοῦ κράτους⸺ποὺ λειτουργεῖ μὲ βάση τοὺς αἰώνιους, ὑπερβατικοὺς νόμους της. 

εἶναι σημαντικό, λοιπόν, οἱ μάζες νὰ ἀποστερηθοῦν τῆς ὅποιας κριτικῆς/πνευματικῆς ἰκανότητας τὶς ἐπιτρέπη νὰ ἀναγνωρίζουν τὸ ψευδὲς αὐτῆς τῆς γνώσης καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἄσκηση τῆς λογικῆς ἐπιθυμίας τους. κι ἐπειδὴ εἶναι δύσκολο νὰ καταπνιγῆ ἡ λογικὴ ἐπιθυμία, ποὺ φανερώνεται σὲ κάθε νέο ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀπ'τὴν αὐγὴ τῆς ὕπαρξής του, ὅλος ὁ ἀγώνας τῶν ἀνδρεικέλων τῆς γνώσης ἐπικεντρώνεται σὲ δύο ριζικοὺς στόχους:

στὴν κυριαρχία πάνω στὴν γλώσσα⸺μὲ σκοπὸ τὴν ἀλλοίωση κάθε λογικοῦ νοήματος ποὺ θὰ ἀμφισβητοῦσε τὴν ἐξουσία τῆς γνώσης

καὶ στὴν ἐξάπλωση τοῦ δογματικοῦ μύθου τῆς βιόσφαιρας σὰν μοναδικῆς πραγματικότητας καὶ μοναδικοῦ ἀντικειμένου τῆς γνώσης⸺μὲ σκοπὸ ἡ ἄλογη ἐπιθυμία τῆς ἐπιβιώσης νὰ καλύψη κάθε ἄλλη ἐπιθυμία.

scholium

ὁ "θάνατος τοῦ Θεοῦ" ἀφήνει τὸν θάνατο σὰν μοναδικὴ αὐθεντικὴ πραγματικότητα· σὰν τὴν πραγματικότητα ποὺ κάνει πραγματικὴ κάθε ἄλλη πραγματικότητα.
ὅμως, στὴν ἀνθρώπινη ἐμπειρία ὁ θάνατος δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο σὰν ἄρνηση, ἀναίρεση, τῆς ζωῆς. δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχη τὴν ἐμπειρία τοῦ θανάτου ὄντας ὁ ἴδιος "μέσα" του. μόνο "ἀπὸ ἔξω" τὸν διαπιστώνει.
ἀνάγοντάς τον, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη φαντασία στὴν θέση τῆς μοναδικῆς αὐθεντικῆς πραγματικότητας, ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς αὐθεντικὴ δυνατότητα καμμιᾶς αὐθεντικῆς ἐμπειρίας. ὁ ἄνθρωπος στὴν κίνηση τῆς φαντασιακῆς του χειραφέτησης ἀπομένει ἀποστερημμένος κάθε πραγματικότητας: ἕνα φανταστικὸ ψάρι ποὺ κολυμπᾶ βωβὸ σὲ ἕναν ἀχανὴ φανταστικὸ ὠκεανό.

:::

the "death of God" leaves death as the sole authentic reality; as the reality that makes real every other reality.
however, for man's experience, death exists only as a denial, a deletion, of life. it is impossible for the man to have the experience of death being "within" death. he can confirm it only "outwardly". 
so, as man's imagination concludes it at the position of the sole authentic reality, leaves man without authentic ability for any authentic experience. man, in the undertaking of his fanciful emancipation, remains deprived of every reality: a fictitious fish that floats mute into an endless fictional ocean.

mundaneness

ἡ Δημοκρατία εἰσέρχεται στὴν ἱστορία μὲ ἕνα μοναδικὸ πρόταγμα: τὴν καθαίρεση τῶν ἐλὶτ καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν κυριαρχία τους.
στὴν πορεία της, τὸ μόνο ποὺ κατόρθωσε εἶναι ἡ ἀνάδειξη μιᾶς μαζικῆς κουλτούρας ποὺ μιμεῖται τὰ σύμβολα τῶν ἐλίτ.

ἀποτέλεσμα:
ἡ βία πλέον δὲν εἶναι μονοδιάστατη, ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω·
ἀλλὰ ἔχει ἄπειρες διαστάσεις καὶ ἄπειρα διανύσματα.

:::

Democracy enters into the history with one and only objective: elites' deposition and people's liberation from their rule.
in the course of time, her sole achievement is the prevalence of a mass culture which imitates elite's symbols.

(as a) result:
violence is not anymore oneway, from above to below; 
but she has countless directions and indefinite vectors.

10:3.Pe2

οὔτε κἂν "κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου"·
ἀλλά, κατὰ τὰ φαντάσματα τοῦ νοῦ τους,
ποὺ τὸν καταφλέγουν ἀέναα μὲ τὴν φωτιὰ ποὺ ξερνᾶ τὸ καμίνι τῶν ἐπιθυμιῶν τους.

:::

not even "after the rudiments of the world";
but, after their mind's phantoms,
which endlessly burn down him with the fire that their desires' kiln emits.
 

πτωλίεθρον

ἡ δειλία εἶναι τὸ μεγάλο θεμέλιο τοῦ πολιτισμοῦ.
αὐτὴ παράγει ὅλες τὶς τεχνικὲς τῆς αὐτοδικαίωσης· αὐτὴ ὑφαίνει τὴν στρατηγικὴ ἐπιστήμη: ἐπιτίθεται μὲ τέχνη κι ἀδυσώπητο μίσος σὲ κάθε ἔκφανση προσωπικῆς εὐθύνης κι ἀνιδιοτέλειας. ἐμπνέει τοὺς ποιητὲς νὰ ὑμνήσουν τὰ θύματά της, ὅσο καὶ τοὺς θεράποντές της. δίνει τὴν σμίλη καὶ τὸ μάρμαρο στοῦς γλῦπτες νὰ στήσουν ἀνδριάντες, νὰ πηγαίνουν τὰ μαθητούδια νὰ τοῦς ἀπαγγέλουν τὰ ποιήματα τῶν ποιητῶν. κόβει χρῆμα καὶ χτίζει ναοὺς νὰ λιβανίζεται ὁ τόκος. φτιάχνει ἥρωες καὶ ράβει σημαῖες. πολλὲς σημαίες. στήνει παρθενῶνες, ζωολογικοὺς κήπους, κινηματοθέατρα, μπουρδέλα, πολυκαταστήματα, στρατόπεδα. πολλά στρατόπεδα.
ἡ δειλία εἶναι ἡ μαμὴ τῆς ἱστορίας.

:::

cowardice is the grand substructure of civilization.
she produces all manners of self-justification; she yarns the science of strategics: she assaults, artfully and ruthlessly, on any manifestation of honesty and selflessness. she inspires the poets to praise her victims, as much as her ministers. she gives to the sculptors the chisel and the stone to build monuments, for going the pupils to deliver the poems of the poets. she prints money and builds the temples to incense the interest. she makes heroes and sews banners. a lot of banners. she establishes Parthenons, Zoos, Cinemas, Brothels, Malls, Barracks. a lot of Barracks.
cowardice is the midwife of history.


 

συναίρεση θανάτου.6

τὸ χρῆμα συναιρεῖ τὴν ὅλην ἐμπειρία στὸ μοναδιαῖο τίποτα τῆς αὐθαίρετης ἀξίας του. μὲ αὐτὴν τὴν αὐθάδεια ἐγκαθιστᾶ τὴν πλάνη τῆς ὑπέρβασης τῆς φύσης καὶ δημιουργεῖ τὴν κυρίαρχη ψευδαίσθηση ὅτι τὰ πάντα εἶναι δυνατά. ὁ δρόμος πλέον εἶναι ἀνοιχτὸς ὥστε τὸ ὑποκείμενο νὰ θεωρῆ ὅτι τὰ πάντα [τοῦ] ἐπιτρέπονται χάριν αὐτῆς τῆς παντεπόπτου ἀρχῆς, τῆς αὐθαίρετης ἀξίας, ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχη μόνο σὰν διαρκὴς ἐπέκταση, ἀποτίμηση, ἀπαλλοτρίωση τῶν φυσικῶν ἰδιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν πραγμάτων.

:::

money annexes the whole experience into the unitary nothingness of its arbitrary value. by this presumption it establishes the scam of outdoing the nature and the prevalent delusion that enerything is possible. the way then is wide open for the subject to believe that everything is permitted [to him] for the sake of this all-embracing principle, the arbitrary value, which can be only as an endless expansion, valuation, expropriation of the natural qualities of man and of things.

συναίρεση θανάτου.2

τὸ τελικὸ στάδιο τοῦ Νόμου εἶναι ἡ ἀνομία,

ἡ κατάλυση κάθε ὀχυροῦ τῆς συνείδησης,

ἡ καθολικὴ ἀνεστιότητα.

::: 

the final state of the Law is anomy,

the dissolution of every bastion of consciousness,

the total homelessness.

ἡ τετριμμένη καθημερινότητα τοῦ ἱπποδρόμου τῆς Μεγιδῶ

στὸ διαρκὲς θέατρο, μετὰ τὴν σκηνὴ "λατρευτικὴ ἀποθέωση τοῦ θανάτου", ἀκολουθεῖ τὸ σύντομο διάλειμμα "νόμος καὶ τάξη", ἐνῶ οἱ θεατρίνοι ἐτοιμάζονται γιὰ τὴν σκηνὴ "ἕνας ἀκόμη Ἀρμαγεδών".

(ἐδῶ τὸ πρόγραμμα τῆς παράστασης.)

:::

in the ceaseless theater, after the act "worshipped apotheosis of death", follows the short intermission "law and order"; meanwhile, the actors prepare themselves for the act "one more Armageddon".

(here the program.)  

ὁ καλὸς ἄνθρωπος: τὸ σκοτάδι ποὺ μᾶς περιτριγυρίζει

Ἀγαπητέ μου φίλε, καιρὸ τώρα ἤθελα νὰ σοῦ γράψω τὸ παρακάτω σχόλιο, ἀλλὰ ὅλο τὸ ἀνέβαλλα. κι ἦρθε ἡ δολοφονία τοῦ Παύλου Φ. νὰ μὲ βιάση νὰ μιλήσω. μὰ πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὴν δολοφονιὰ——γιατὶ αὐτὴ καθεαυτὴ μάλλον στὴν σιωπὴ μὲ καλλοῦσε——εἶναι ὁ βόθρος τοῦ ψεύδους ποὺ τὴν ἀκολούθησε καὶ τὴν συνεχίζει.

...

Θέλω νὰ ξέρης ὅτι τὸ μαχαίρι ποὺ ἔσφαξε τὸν Παῦλο τὸ κρατοῦσαν τρία χέρια: τοῦ δράστη καὶ δυὸ ἄλλων. οἱ δυὸ ἄλλοι εἶναι φαντάσματα, ποὺ χωρὶς αὐτὰ ὁ δράστης θἄταν ἀνίκανος ὄχι μόνο νὰ δράση ἀλλὰ καὶ νὰ ἐμφανιστῆ κἂν στὸ προσκήνιο. τὸ παράδοξο, ποὺ ἐδῶ θὰ ὑποστηρίξω, εἶναι ὅτι ἡ εὐθύνη στὰ τρία πρόσωπα κατανέμεται ἀντιστρόφως ἀνάλογα τῆς συμμετοχῆς τους στὸ ἔγκλημα. κι ὅταν λέω εὐθύνη, φυσικὰ ἐννοῶ τὴν πραγματικὴ εὐθύνη, τὴν πνευματική, κι ὄχι τὴν νομική, τοῦ νόμου τους.

Τὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ δύο φαντάσματα εἶναι αὐτὸ ποὺ ὅπλισε τὸ χέρι τοῦ δράστη. εἶναι ὁ ἀχρεῖος ἰσχυρὸς τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἐξουσίας ποὺ χρηματοδοτεῖ καὶ προστατεύει τὸ λυσσασμένο σκυλὶ ποὺ θὰ φτάση ἐκεῖ ποὺ ὁ νόμος του δὲν τοῦ τὸ ἐπιτρέπει γιὰ νὰ τρομοκρατήση ὅποιον ἀμφισβητεῖ τὴν σκοτεινὴ καθέδρα του, τὸν θρόνο τῆς ἀκαθαρσίας του. ἀλλὰ εἶναι κι ὁ ἐκφυλισμένος μικροαστὸς ποὺ τρέφεται ἀπὸ τὰ ἀποφάγια τοῦ αἰσχροῦ τους δείπνου κι ἀνησυχεῖ μὴν καὶ κανεὶς διακόψει τὸ φαγοπότι τῶν ἀφεντικῶν του καὶ χάσει κι αὐτὸς τὸ μερδικό του.

Τὸ δεύτερο φάντασμα, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐδῶ θέλω νὰ σοῦ μιλήσω, εἶναι ὁ "καλὸς ἄνθρωπος", ὁ μεγάλος ἔνοχος, ὁ πρῶτος καὶ ἔσχατος ἔνοχος.

Ἂν ὁ δράστης εἶναι ἡ νεκρωμένη συνείδηση, ὁ ἀποχτηνωμένος ἄνθρωπος· ἂν ὁ δεύτερος, ὁ συνεργός, εἶναι ἡ διεστραμμένη συνείδηση, ἡ ἰδιοτελὴς ὕαινα· ὁ τρίτος, ὁ "ἀθῶος τοῦ αἵματος τούτου", εἶναι ἡ ἥσυχη συνείδηση——τόσο ἥσυχη ποὺ σχεδὸν δὲν ἀναπνέει——, ὁ ἰδιωτικὰ δίκαιος. ὁ καλὸς ἄνθρωπος εἶναι τίμιος στὴν ἐργασία του καὶ στὶς ἀναγκαῖες κοινωνικές του συναναστροφές. δὲν ἀπεκόμισε ποτὲ πονηρὸ πλοῦτο, ἀλλὰ καὶ δὲν στάθηκε ποτὲ ἀπέναντι στὴν πονηριὰ τοῦ πλούτου γύρω του ποὺ διέφθειρε τοὺς διπλανούς του. τοῦ ἀρκεῖ ἡ ἐσωτερικὴ ἰκανοποίηση τῆς προσωπικῆς του τιμιότητας. ἄλλωστε φροντίζει νὰ μοιράζεται τὴν φιλία του μόνο μὲ ἄλλους καλοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ παρηγοροῦν ἀλλήλους μὲ τὴν καλωσύνη τους μέσα σὲ ἕναν κόσμο διεφθαρμένο. βέβαια, μέσα του, πολὺ βαθιά, περιφρονεῖ τὴν διαφθορὰ τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ αὐτὸς εἶναι πάνω καὶ πέρα ἀπὸ πολιτικὰ ἐνδιαφέροντα. ἡ πολιτικὴ ἐνασχόληση προδίδει ἦθος ἀγοραῖο καὶ εἴτε κρύβει ἰδιοτέλεια εἴτε πνεῦμα ἀνταρσίας καὶ ἀνομίας. ἡ ζωὴ τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου διέπεται μόνο άπὸ ἕναν νόμο: αὐτὸν τῆς τιμιότητας καὶ τῆς τάξης. ὄχι, δὲν εἶναι ἀδιάφορος καὶ ἐγωπαθής. εἶναι αὐθεντικὰ καλός. βοηθᾶ συνανθρώπους ποὺ εἶναι ἐμπερίστατοι, προτιμᾶ νὰ χάση παρὰ νὰ ἀδικήση, δὲν ἀντεκδικεῖται τὴν ἀδικία ποὺ τοῦ γίνεται, κλαίει μετὰ κλαιόντων καὶ χαίρει μετὰ χαιρόντων. ὅμως πάντα ἀπὸ ἀπόσταση. δὲν συγχρωτίζεται ποτὲ μὲ τὰ ἀντικείμενα τῆς συμπαθείας του. δὲν κάνει ποτὲ τὴν ζωή τους ζωή του. κάτι τέτοιο θἄταν πολιτική. θὰ τὸν ἐξανάγκαζε νὰ μετάσχη τῶν παθῶν τους μὲ κίνδυνο νὰ χάση τὴν ἀπάθειά του. θὰ ἐξέπεφτε τῆς ἠθικῆς του ἀνοσίας. ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο τοῦ προκαλεῖ ὑπαρξιακὸ τρόμο. γιὰ αὐτὸ κι ἂν κάτι ἀληθεινὰ φοβᾶται κι ἀποστρέφεται, πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὴν διαφθορὰ τῶν ἰσχυρῶν καὶ τὴν βαρβαρότητα τῶν ὑπαλλήλων τους, εἶναι ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πολιτικῆς τάξης. (ἀδιάφορα ποιὰ εἶναι αὐτή, ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχη.) ἐκεῖ μπορεῖ νὰ γίνη πολὺ σκληρὸς. ἄλλωστε ἡ ἠθική του ἐπάρκεια τοῦ ἐπιτρέπει νὰ εἶναι πολὺ σκληρός ἀπέναντι στὴν ἀταξία. ὅσο φιλάνθρωπος καὶ νἄναι δὲν ξεχνᾶ ὅτι ἡ φτώχεια εἶναι πάντα προϊὸν εἴτε τῆς τεμπελιᾶς εἴτε τῆς κακοήθειας. ἡ δικαιοσύνη του τοῦ ἐπιτρέπει νὰ γνωρίζη ὅτι ἡ τυραννίδα εἶναι κακὸ προτιμώτερο τῆς ἀναρχίας. ἡ εὐθυκρισία του τὸν βοηθᾶ νὰ διακρίνη ὅτι ἡ κοινωνικὴ ἱεραρχία τὸν προστατεύει ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ ἀνασφάλεια.

Σὲ ἀκούω ἤδη νὰ μουρμουρίζης ὅτι σοῦ περιγράφω ἕναν ὑποκριτὴ καὶ ὄχι ἕναν καλὸν ἄνθρωπο. ὄχι! μιλῶ σοβαρά. εἶναι πραγματικὰ καλός. τὸ πιστεύει καὶ προσπαθεῖ γιὰ αὐτό. μόνο πού, ὅπως σοῦ εἶπα παραπάνω, ἡ συνείδησή του ἔχει ἡσυχάσει τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν ἰδιωτική του καλωσύνη ποὺ ἴσα ποὺ ἀναπνέει. θὰ μοῦ πῆς, βέβαια, ἂν εἶναι πράγματι τόσο καλὸς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἀνταποκρίνεται κάπως στὴν γενικευμένη χυδαιότητα τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀδικίας. ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ἡ τεράστια ἐνοχή του: ἀνταποκρίνεται. ἀλλὰ πῶς; ὄχι σὰν δρῶν καὶ ὑπεύθυνο πρόσωπο (κάτι τέτοιο τοῦ τὸ ἀπαγορεύει ἡ ἡθική του ἀποστροφὴ πρὸς τὴν πολιτικὴ ζωή), ἀλλὰ θρηνῶντας. ὁ πολιτισμὸς τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ θρῆνος. τὸ μοιρολόγι γιὰ τὴν ἔκπτωση τῶν ἄλλων. μοιρολογεῖ τὸν θάνατο τοῦ ἠθικοῦ του ὀνείρου καὶ τὸ μοιρολόγι του προσελκύει καὶ τοὺς ἄλλους καλοὺς ἀνθρώπους καὶ μοιρολογοῦν ὅλοι μαζί καὶ μοιρολογῶντας βεβαιώνονται ὅτι τὸ ὄνειρο ἦταν ἀληθεινό καὶ τὸ μοιρολόγι δίκαιο. κι αὐτὸ τὸ μοιρολόγι τρέφει τοὺς ἄδικους δυνατοὺς νὰ ὁπλίσουν τοὺς φονιάδες τους νὰ σφάξουν ὅσους σηκώσαν κεφάλι ἀπένατι στὴν ἀδικία... ὑπακούοντας στὸ κάλεσμα τοῦ μοιρολογιοῦ ποὺ θρηνοῦσε γιὰ τὴν ἀδικία. μετὰ τὸ φονικό, οἱ καλοὶ ἄνθρωποι θὰ θρηνήσουν καὶ γιὰ τὸ παραστρατημένο θύμα ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ διακρίνη τὴν δικαιοσύνη ἀπὸ τὴν ἀνυπακοὴ καὶ γιὰ τὸν φονιὰ ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ διακρίνη τὴν ὑπακοὴ ἀπὸ τὴν ἀδικία.

Ὁ καλὸς ἄνθρωπος, φίλε μου καλέ, εἶναι ἕνα σκοτάδι ποὺ μᾶς τριγυρίζει ἀσφυκτικά, κι ἀναπαράγει τὸν θάνατο μὲ τρόπο τόσο δαιμονικὰ τέλειο ποὺ οὔτε ὁ χειρότερος φονιᾶς οὔτε ὁ πιὸ διεστραμμένος ἐντολέας του θὰ πετύχαιναν ποτέ. καὶ ταυτόχρονα ἀδυνατεῖς νὰ τὸν κρίνης. εἶναι τόσο καλός. ἀλλὰ μόνο αὐτό. μόνο καλός. θέλει καὶ κάτι ἄλλο γιὰ νὰ γίνη ἄνθρωπος. θέλει εὐθύνη. κι αὐτὸ εἶναι φροῦτο δύσκολο ποὺ φυτρώνει μόνο στὸν κοινὸ βίο τῆς πολιτικῆς ζωῆς.

Αὐτὰ καὶ μένω.

αὐγάζειν.2.1

ἡ ταπεινὴ καρδιὰ ἀναγνωρίζει παντοῦ τὴν μοναδικότητα τῶν μορφῶν καὶ διασώζει τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ ὑποκειμένου της——αὐτὸς ὁ κόσμος εὐ-μορφίας εἶναι ὁ ἐφιάλτης τῆς ἐξουσίας τῶν γραφειοκρατῶν.

ἀντίθετα, ἡ ὑπερήφανη καρδιὰ βλέπει ἕναν κόσμο ὁμοιόμορφο: ἄμορφο κι ὑποταγμένο στὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία της· καὶ παράγει ἕνα ὑποκείμενο ἐξίσου ἄμορφο, λόγω ἀκριβῶς τοῦ ἀκόρεστου τῆς ἐπιθυμίας του——ἡ δικαίωση του ἀστικοῦ γραφειοκρατισμοῦ, τοῦ φιλελεύθερου ὁλοκληρωτισμοῦ.

::: 

the humble heart recognizes in everything the uniqueness of the forms and preserves her self's personality——this world of shapeliness is the nightmare of bureaucrats' power.

on the contrary, the proud soul sees a uniform world: shapeless and subjugated to her insatiable will; and, out of this insatiability of her will, she generates a self similarly formless——the justification of bourgeois' bureaucracy, of liberal totalitarianism.

αὐγάζειν.2

ἂν ἡ ἔκπληξη τῆς ὀμορφιᾶς προϋποθέτει τὴν ταπεινὴ καρδιά,
εἶναι κι ἡ ἴδια πού, μὲ τὴν σειρά της, ταπεινώνει τὴν καρδιά.

‡ αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ κυριώτερος λόγος ποὺ ἡ ἐξουσία μισεῖ τὴν ὀμορφιά——ἡ ἐξουσία χρειάζεται ὑποτακτικοὺς καὶ δὲν ὑπάρχουν ἀσφαλέστεροι τέτοιοι ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες ψυχές.

:::

if beauty's wonder presupposes a humble heart,
it is itself which, by its turn, humbles the heart.

‡ this is the main reason that authority hates beauty——authority needs subjects and there are not more reliable such than the proud souls.

αὐγάζειν.1 [~ Mt.18:3-4]

ὀμορφιὰ εἶναι τ' ὄνομα ποὺ δίνουμε στὴν ἔκπληξη.

——αὐτὴν τὴν ἔκπληξη ποὺ εἰρηνεύει τὴν καρδιά μας καὶ στρώνει τὸν νοὺ σὰν δροσιὰ πρωϊνὴ πάνω της.

ἡ ἔκπληξη εἶναι ἁρετὴ τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς.

——ἡ ταπεινὴ καρδιὰ δὲν γνωρίζει τὴν ἀνία.

‡ ἡ ἀνία εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἀστοῦ· τοῦ ὑπερήφανου αὐτοαναφορικοῦ ἐγώ,

ποὺ ἀναζητᾶ ἀδιάκοπα κι ἀνέλπιδα τὴν πρωτοτυπία,

ποὺ ἐξανδραποδίζεται στὰ παζάρια τῶν νεωτερισμῶν,

ποὺ καταναλώνει ἀκόρεστα τὸν κάλλιστο κόσμο, προσπαθώντας νὰ διαιωνίση τὸ μέσα του σκοτάδι.

‡‡ ὅταν ἀπελπιστῆ ὁλωσδιόλου στὸ κυνήγι τῆς πρωτοτυπίας, καταφεύγει σὲ ἕνα εἰδωλικὸ πάγωμα τοῦ σκοταδιοῦ του, στὴν πετρωμένη μνημειακότητα τῆς κόλασής του. (αὐτὸ τὸ τελικὸ στάδιο τοῦ ἀστισμοῦ εἶναι ὁ φασισμός, ἡ (ἀντι)πολιτικὴ ἐκδοχὴ τοῦ σατανισμοῦ.)

:::

beauty is the name we give to wonder.

——this wonder that soothes the heart and dews the mind over her.

wonder is a quality of a humble heart.

——the humble heart does not know the boredom.

‡ boredom is the condition of the bourgeois; of the proud and arbitrary self,

which ceaselessly and hopelessly looks for fancy,

which is being debased in the markets of novelties,

which is consuming insatiably the most beautiful world, struggling to perpetuate its inmost darkness.

‡‡ when it will come in entire despair, in its quest for fancy, it resorts into an idolatrous establishment of its darkness, into the petrified monumentality of its hell. (this final stage of bourgeoisie is fascism, the (anti)political version of satanism.)

τὸ ὅλον τοῦ τίποτα.3

§ ἡ σωτηριολογία τοῦ φασισμοῦ

ὁ φόβος δὲν προτείνει μιὰν ἐλπίδα, δὲν προσδοκεῖ κάποια λύση, γιατὶ ἁπλᾶ δὲν ἀπορεῖ. ὁ φόβος ἐπιθυμεῖ νὰ γεμίση κάθε γωνιὰ τοῦ ὑποκειμένου μὲ τὴν ἀ-νοησία του, μὲ τὴν πεισματώδη του ἄγνοια. ἡ Ἐδέμ του εἶναι ἡ Ἀβυσσος τῆς ἐπιθυμίας τῆς Ἀβύσσου. τὸ δοξολογικό του στάδιο εἶναι μιὰ μάζα ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἐλπίδα, ποὺ μισεῖ ὅ,τι ἐλπίζει καὶ ἀγωνίζεται. εἶναι ὅλος αἰσθητική. μιὰ παγωμένη δομή. μιὰ ἀντι-ζωή. ὁ φόβος ξορκίζει ἑαυτὸν σπέρνοντας τὸν τρόμο, διευρύνοντας τὰ ὅρια τοῦ ἀποτρόπαιου, κυνηγώντας διαρκῶς τὴν ἠδονὴ τοῦ θανάτου.

:::

§ fascism's soteriology

fear does not name any hope, does not anticipate any release; merely because fear does not doubt. fear desires to fill every little corner of the self with its non-sense, its dure ignorance. fear's Eden is the Abyss of the desire for the Abyss. fear's doxological stage is a mass which denies hope, which hates everything that hopes and struggles. fear is all aesthetics; a frozen structure, an anti-life. fear exorcises itself by spreading the terror, by expanding the borders of the atrociousness, by pursueing ceaselessly death's pleasure.

τὸ ὅλον τοῦ τίποτα.2

§ ἡ γνωσιολογία τοῦ φασισμοῦ

ὁ φόβος εἶναι ἀναίσθητος στὴν κριτικὴ σκέψη, τρέφεται μόνο μὲ πληροφορίες, πληροφορίες ποὺ ἀποκλείουν κάθε ἄλλο νόημα πλὴν τοῦ δικοῦ τους μὴ-νοήματος. πληροφορίες ποὺ πληροφοροῦν μόνο τὴν βεβαιότητά τους, βεβαιότητα τοῦ φόβου, ἀναγκαιότητα τοῦ μίσους πρὸς κάθετι ἀμφισβητεῖ τὸν φόβο, κάθετι ποὺ χαλᾶ τὴν ἡδονὴ τοῦ νὰ ὑπάρχης ἐν φόβω. ἡ βεβαιότητα αὐτὴ εἶναι ἀποκλειστικὰ αἰσθητική. μιὰ αἰσθητικὴ ποὺ διεκδικεῖ ἀπόλυτη ἑρμηνεία στὸ καθόλου τῆς ὕπαρξης, ποὺ ἀρνεῖται κάθε νόημα ἔξω τοῦ φόβου.

ὁ φόβος μισεῖ πολύ. μισεῖ ὅ,τι καὶ ὅποιον δὲν φοβάται. μισεῖ τὸν διάλογο. ὁ φόβος ἀγνοεῖ τὴν τραγικότητα τῆς ὕπαρξης, τὴν ἐλευθερία. ὁ φόβος εἶναι μεγαλοπρεπής, ἑραλδικός, εἰδωλολάτρης. ἕνας Μολὼχ ποὺ μισεῖ τὴν νεότητα.

:::

§ fascism's gnoseology

fear is insensible to critical thought, feeds only on informations, informations that shut out any other meaning apart from their own non-meaning. informations that inform only of their own validity, fear's validity; the necessity of hate for anything that questions the fear, anything that spoils the pleasure of being-in-fear. this validity is solely aesthetical. an aesthetics which claims total interpretation for the totality of being; an aesthetics which denies any meaning outside the fear.

fear hates a lot. it hates anything does not fear. it hates dialogue. fear is unaware of being's tragicalness, of freedom. fear is gradiose, heraldic, idolatrous. a Moloch who hates the youth.

τὸ ὅλον τοῦ τίποτα.1

§ ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ φασισμοῦ

ἡ χειραγώγηση τῶν μαζῶν βασίζεται στὴν χειραγώγηση τῶν ἰδιωτικῶν παθῶν, ἡ ὁποία συγκεφαλαιώνεται σὲ ἕνα ψυχικὸ κίνημα: τὸν φόβο.

ὁ φόβος καλλιεργεῖ τὴν πλαστὴ ἐλπίδα τῆς ἱστορίας: τῆς φανταστικῆς δυνατότητας τῆς ἀνθρώπινης φύσης νὰ ἀπαντήση  στὸν θάνατο μέσα ἀπὸ τὸν πολιτισμό. ὁ πολιτισμὸς ὅμως δὲν εἶναι παρὰ ἡ τακτοποίηση τοῦ πλέγματος ἰδιωτικῶν-συλλογικῶν παθῶν σὲ νομικὸ καὶ αἰσθητικὸ σύστημα, ἰκανὸ νὰ ὑποκαθιστᾶ τὴν προσωπικὴ εὐθύνη-ἐλευθερία μὲ τὴν κανονικότητα τῆς ὁμαδικῆς παραίσθησης. 

ὁ φόβος δὲν εἶναι κυρίως ἔνα συναίσθημα ἀλλὰ μιὰ ἐπιθυμία: ἡ ἐπιθυμία τοῦ νὰ ὑπάρχης χωρὶς τὸ βάρος τοῦ νοήματος. ὁ φόβος εἶναι πρῶτα καὶ κύρια φόβος τοῦ νοήματος. αὐτὸ εἶναι τὸ παράδοξο τοῦ πολιτισμοῦ: ὁ πολιτισμὸς ποὺ ἐμφανίζεται σὰν ὑπέρβαση τῆς φύσης, ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὰ φυσικὰ δεσμά, νὰ εἶναι στὴν οὐσία του μιὰ ἐπιστροφὴ στὴν ζωϊκότητα, στὴν ἀλογία τοῦ ζώου. ἑνὸς ζώου, ὅμως, ἀφύσικου. τὸ παράδειγμα τοῦ pacman: ἕνα φοβισμὲνο κυκλικὸ πλάσμα, ὅλο στόμα, ὅλο ἀκόρεστη πείνα καὶ ἀνειρήνευτη φυγή—τρέχει διαρκῶς νὰ ξεφύγη ἀπὸ τοὺς διῶκτες του, κατασπαράσσοντας διαρκῶς ὅτι εἶναι στὸ δρόμο του, μέσα σὲ ἕναν λαβύρινθο ἄτεγκτης τάξης. ἡ τάξη τοῦ ἀστικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ δυστοπικὴ Ἐδὲμ τοῦ οὑμανισμοῦ.

:::

§ fascism's anthropology

the governance of the multitude is founded on the governance of private passions, which is summarized on one psyche movement: fear.

fear fosters the spurious hope on history: human nature's imaginary potentiality of dealing with the death through civilization. yet, civilization is nothing but an arrangement of this mess of private-collective passions into a legal and aesthetical system, capable to substitute personal responsibility-freedom with the regularity of the collective delusion.

fear is not mainly a feeling but a desire: the desire to exist without the burden of meaning. fear is first and foremost fear of meaning. this is civilization's paradox: civilization, which appears as the overstepping of nature, the emancipation from the shackles of nature, is in its essence a return to animality, to animal's alogy. yet, an annatural animal. the paradigm of pacman: a scared round thing, all mouth, all insatiable appetite and inconsonant flee —it is constantly running to escape from its persecutors, constantly devouring everything in its way, into a maze of stern order. the order of bourgeois civilization, the Eden of humanism.

Be-liar.2

Death wants only one thing: dominion, total dominion.

Death exists only as dominion, and dominion can be only as an all-pervasive, all-mighty lie.

but lie is what is not; hence lie is all-weak, what is all-futile.

so, they who seek power and dominion are the totally weak who want to control in order to be; but they cannot truely be since their being is all-lie, and as such they are dead, and their work is death.

:::

ὁ Θάνατος ἐπιζητᾶ μόνο ἕνα: κυριαρχία ἀπόλυτη.

ὁ Θάνατος ὑπάρχει μόνο σὰν κυριαρχία κι αὐτὴ μπορεῖ νὰ συμβαίνη μόνο σὰν ἕνα ψεῦδος ποὺ διαπερνᾶ τὰ πάντα καὶ ἰσχύει πάντων.

ὅμως τὸ ψεῦδος εἶναι ὅ,τι δὲν εἶναι· καὶ ἔτσι τὸ ψεῦδος εἶναι ὅ,τι κατὰ πάντα ἀνίσχυρο, ὅ,τι κατὰ πάντα μάταιο.

συνακόλουθα, ὅσοι ἐπιζητοῦν ἐξουσία καὶ κυριαρχία εἶναι οἱ καθολικὰ ἀνίσχυροι ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐλέγξουν ὥστε νὰ ὑπάρξουν· ὅμως δὲν μποροῦν ἀληθινὰ νὰ εἶναι καθὼς ἡ φύση τους εἶναι ὅλη ψεῦδος, καὶ σὰν τέτοιοι εἶναι νεκροί, καὶ τὰ ἔργα τους εἶναι θάνατος.

Be-liar

στὴν καρδιὰ τοῦ κυβερνᾶν βρίσκεται τὸ ψεῦδος·

ὄχι ἁπλᾶ σὰν κυβερνητικὴ πρακτικὴ ἢ συμπεριφορὰ ἀλλὰ σὰν οὐσία, σὰν ὑπαρξιακὴ προϋπόθεση τῆς ἐξουσίας πάνω στὸν ἄνθρωπο καὶ τὰ πράγματα. ἡ κυβερνησία θεμελιώνεται στὸ οὐσιαστικὸ ψεῦδος ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ φύση ἔχουν ἀνάγκη διακυβέρνησης, ἄλλως εἶναι χαμένοι. ὅλη της ἡ ἐνέργεια καταναλώνεται στὸ νὰ βεβαιώνει συνεχῶς αὐτὸ τὸ δόγμα καὶ νὰ διασφαλίζει τὴν ἐξάπλωση καὶ τὴν ἐπιβίωσή του στὶς συνειδήσεις τῶν ὑπηκόων της. γιατὶ τὸ ψεῦδος, ἂν καὶ κενὸ τὸ ἴδιο, ἀποχτᾶ βάρος μὲ τὴν λαφυραγώγηση τοῦ βάρους τῶν συνειδήσεων ὅπου αὐτὸ ἔχει ἐγκατασταθεῖ.

  εἰδικὰ στὶς μέρες μας, ποὺ ὁ ἐξουσιαστικὸς πολιτισμὸς ἔχει ξεπέσει σὲ ἁπλὸ ἀπείκασμα τῆς μονεταριστικῆς ἀγορᾶς, αὐτὸ τὸ ψεῦδος ἔχει βαθύνει ἀπροσμέτρητα καθὼς στὴν καρδιά του δρᾶ τὸ μέγα ψεῦδος: τὸ νόμισμα –τὸ μή ὂν ποὺ ἀξιώνει νὰ ἀνταλλάξη ὅλα τὰ ὀνόματα (τῶν ὄντων) μὲ τὴν (αὐθαίρετη) τιμή τους.

:::

at the heart of governing stands the lie;

not simply as a governing practice or behavior but rather as the essence, the substantial [pre]condition for the authority over man and things. governing is founded over the original fable that man and nature need being ruled; otherwise they will be lost. governance’s whole activity is spent to confirm continually this dogma and to secure the expansion and continuation of it in the consciousnesses of her subjects. since the lie, though empty itself, acquires weight by plundering the weight of the consciousnesses where it has been sat upon.

  particularly nowadays, when the authoritative civilization has ended up into a plane effigy of the monetary market, this lie has deepened fathomlessly since in its core it is acting the great lie: money –the non-being which demands to exchange all the names (of beings) with their (arbitrary) value.

sarξ

η σάρκωση του Λόγου κάνει την σάρκα απελεύθερη της βίας της ζωής
~ η εξουσία πια δεν έχει τόπο, παρά μόνο αρνούμενη το Λόγο [:η άβυσσος η άπατη]



the incarnation of Logos makes flesh redeemed from the violence of life
~ power does not claim place any more; but only by denying Logos [:the fathomless abyss]

ακαρπες κουβεντες καπως

συλλογικότητες ατομικών συγχύσεων
αγωνίζονται να συντηρήσουν την ιδιωτικότητα του καθημερινού θανάτού τους.
κοινωνικές ανησυχίες υπαλλήλων γραφειοκρατών.
δάσκαλοι αγράμματοι και φθονεροί της νεότητας,
ιερείς τοκογλύφοι του φόβου,
πουτάνες με ανησυχίες επενδυτικές,
ποδοσφαιριστές, προπονητές, επίσκοποι, δημαρχαίοι, έμποροι, ιδιοκτήτες, καταναλωτές,
ψηφοφόροι, ψηφοφόροι, ψηφοφόροι.
ατελέσφοροι και άδειοι.
και μέσα σε αυτόν τον πολτό, κάθε μέρα να συναντάς εξαιρετικούς ανθρώπους.
αφελείς, ενοχλητικά επίμονους, στην πίστη τους στο συλλογικό, στο “κοινό”.
η παράλυση του κριτικού πνεύματος:
υπάρχει πάτος; υπάρχει ταβάνι;
υπάρχει νόημα να ρωτάς τέτοιες ερωτήσεις;
...
αν όλο αυτό είναι η φαντασμαγορία των μορφών
—οι αλήθειες που παράγει η γλώσσα—
τότε που σταματά η δυσμορφία
και που αρχίζει η ομορφιά;
ανόητο ερώτημα
διατυπωμένο σε λάθος μέσο.
ο ευγενής Χ.
ο τίμιος αγωνιστής Π.
ο καλόψυχος Λ.
ο συνεπής και αξιόπιστος Β.
υπάρχουν πολύ πριν τα έργα τους.
μετράνε πολύ πέρα από τα έργα τους.
αυτή η αλήθεια είναι φυσική ή πολιτική;
μάλλον κάτι άλλο,
κάτι που δεν χρειάζεται σώνει και καλά να το ορίσουμε.
αυτό το “άρρητο” πιθανόν ανήκει στο προ-λογικό στάδιο του βρέφους.
αλλά πώς να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
γιατί να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
(με τι εργαλεία; αυτά της φαντασμαγορίας; άστο καλύτερα)

historicism.3 (contra ius utendi et abutendi)

η “Κοινότητα”, σαν αμυντική ετερότητα, εσωτερικεύει την βία του περιβάλλοντος—
γίνεται ο χώρος των βεβαιοτήτων·
κι αυτό ακυρώνει την εμπειρία και κάνει την πολιτική ελευθερία αδύνατη.
¬
η εμπειρία της έλευσης μιας νέας ζωής—
η μορφή του βρέφους—
απογυμνώνει τον πολιτισμό σαν εικόνα θανάτου
τακτοποιημένου στην σιωπή της νομιμότητας.

:::

“Community”, as a defensive alterity, internalizes environment's violence—
it becomes the space of convictions;
and this cancels experience and makes political freedom impossible.
¬
the experience of a new life's coming—
the thing of a newborn—
shows up civilization as an image of death
ordered into the silence of law.