γνώρισμα τῆς λογικῆς συνείδησης εἶναι ἡ δυνατότητα μετανοίας.

ἄρνηση αὐτῆς τῆς δυνατότητας ἀφαιρεῖ τὴν λογικότητα ἀπὸ τὴν συνείδηση· τρέπει τὸν ἄνθρωπο σὲ θηρίο μὲ τεχνολογικὸ ἐξοπλισμό.

 

κι ὅταν ὁ νοῦς συναντιέται μὲ κείνη τὴν λεπτότατη δόνηση τῆς ὀμορφιᾶς, τὴν φευγαλέα φανέρωση τοῦ φωτὸς πρὶν αὐτὸ βυθιστῆ στὸ πανταμιεῦον χῶμα, τότε ἡ καρδιὰ θυμᾶται γιὰ λίγο τὴν ρίζα της, τὴν σιγὴ ποὺ μέλλει νὰ ἐπιστρέψη 

אָדָם

1.
χῶμα εἶναι ἡ ἀντώνυμη λέξη γιὰ τὴν ἰδέα.
κατ' ἀκρίβεια,
ἡ ἰδέα εἶναι ἡ καίρια ἄρνηση τοῦ χώματος σὰν θεμέλιο τῆς ἐμπειρίας τῆς ὕπαρξης,
μιὰ ἑρμηνεία ποὺ [θέλει νὰ] αὐτονομεῖται γινόμενη ἡ ἴδια ἀντικείμενο τῆς διαδικασίας της-
μιὰ διαρκὴς ἀνταρσύα ἐνάντια στὶς αἰσθήσεις,
ποὺ παρενδύεται τὸ ὑπερβατικό.

2.
τὸ χῶμα εἶναι ἡ θεμελιώδης προϋπόθεση ποὺ ἐπιτρέπει στὸν λόγο νὰ δημιουργῆ μεταφορές,
νὰ γίνεται κοινός λόγος.

ἀντίθετα,
ἡ ἰδέα -ἡ ἀνταρσύα τοῦ νοῦ- ἀκυρώνει αὐτὴν τὴν δυνατότητα καὶ ἀποστερεῖ τὸν λόγο τῆς διαλεκτικῆς καὶ δημιουργικῆς του ποιότητας·
ἀποστερεῖ τὸν λόγο τῆς ἰδιότητάς του νὰ δίνη σχῆμα στὴν ἀγάπη καὶ νὰ τὴν ἱστορῆ.

ḥăgēl dəmā /3

τὸ γὰρ αὐτὸ ἐπιθυμεῖν ἐστίν τε καὶ λέγειν

ḥăgēl dəmā /2

τίποτε δὲν πεθαίνει
ἂν θαφτῆ στὸ σωστὸ χῶμα
μὲ σωστὸ τρόπο

on Jn 1:4

ὑπάρχουν δύο σκοτάδια: αὐτὸ τοῦ δούλου κι αὐτὸ τοῦ ἀφέντη.
τὸ πρῶτο εἶναι τὸ νὰ σοῦ κλέβουν τὴν ζωὴ καὶ νὰ πορεύεσαι μὲ ὅποιο ὑποκατάστατο σοῦ πετᾶ ὁ ἀφέντης  σου.
τὸ ἄλλο εἶναι νὰ ζῆς σὰν παράσιτο, χωρὶς δική σου ζωή, μὲ τὶς κλεμμένες ζωὲς τῶν ἄλλων.
αὐτὰ τὰ δυὸ σκοτάδια εἶναι ἕνα: ἡ ἀπώλεια τῆς αὐθεντικῆς ζωῆς καὶ ἡ ἀντικατάστασή της μὲ μιὰ μπουκιὰ σκουληκιασμένη
- παξιμάδι ἤ κρέας, ἀδιάφορο, σκουληκιασμένα καὶ τὰ δυό· δηλητήριο καὶ τὰ δυό.
ἄλλο σκοτάδι δὲν εἶναι.
κι αὐτὸ τὸ σκοτάδι τὸ γεννᾶ ἡ ἄρνηση τῆς αὐθεντικῆς ζωῆς· ἡ ἐπιθυμία τῆς κυριαρχίας· τὸ σπέρμα κάθε πολιτισμοῦ: ἡ κενὴ δόξα τῆς φαντασίας.

:::

there are two lots of darkness: this of the slave and this of the master.
the first one is to be stolen of your life and to last with whatever your master stuffs you.
the latter is to exist as a parasite, without life of your own, by dint of the stolen lives of the others.  
these two bleak states are the same: the loss of a genuine life and its replacement by a wormy morsel
- no matter if it is of rusk or of meat; they are both lousy; they are both venomous.
there is no other darkness.
and this darkness is brought forth by the denial of the genuine life; by  the desire of dominion; the seed of any civilization: the empty fancy of realization.

μνήμη/α

στὸ ΤΕΛΟΣ αὐτὸ ποὺ μένει εἶναι ἡ ΕΠΙΘΥΜΙΑ·
τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἀτμίδα τοῦ ΛΟΓΟΥ·
μιὰ εἰκόνα τῆς ΜΟΡΦΗΣ ποὺ κοίταξε τὴν γυάλινη ἐπιφάνεια τοῦ ΧΡΟΝΟΥ.
τὸ ΤΕΛΟΣ εἶναι μιὰ γύμνωση ἀπὸ κάθε περιττὸ διάκοσμο,
κάθε νόημα-ψεῦδος.

:::

at the END what remains is the DESIRE;
the little child which was born from the vapor-speck of LOGOS;
an image of the FACE which glanced at the glass surface of TIME.
the END is a bareness from any empty garnish,
any value-sham.   

ὅ,τι πιὸ πολὺ μισεῖ καὶ φοβᾶται ἡ Αὐτοκρατορία εἶναι ἡ Ζωή·
γιατὶ τὸ κράτος της δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ἰδέα τῆς ὑπερήφανης φαντασίας
στὸ κεφάλι τοῦ δουλοπρεποῦς πλήθους.
ὅμως τὸ Βασίλειο εἶναι ἕνα Παιδί ποὺ χαμογελᾶ στὸν Κόσμο.

:::

what the Empire hates and fears at the most, is Life;
because her power is nothing but a concept of the proud fantasy
in the skull of the servile crowd.
however the Kingdom is a Child which smiles to the World.

ὁ [ἀνθρώπινος] λόγος εἶναι φανέρωση τοῦ φυσικοῦ θελήματος γιὰ ἀναίρεση τῆς ὑποστατικῆς μοναξιᾶς·
ὅμως,
ἡ ἐκφορά του τὴν κάνει πιὸ χειροπιαστή, πιὸ παροῦσα, ἀπὸ ποτέ.

:::

[man's] word reveals his immanent will for denouncement of his fundamental loneliness; 
but,
its own enunciation makes this loneliness more actual, more present, than ever.   

συναίρεση θανάτου.7

ἡ Νέα Γεωγραφία [θὰ] εἶναι ζελατινώδης: δὲν ἔχει σύνορα γιατὶ δὲν ἔχει σχῆμα. δὲν ἔχει μορφές, ὅρια ἢ ἀναφορές. εἶναι ὅλα καὶ τίποτα. μιὰ διαρκὴς ἀνέμελη κίνηση.

κάθε νόμιμα ἀναγνωρισμένο ὑποκείμενο κινεῖται στὸν “χῶρο” ἀλλάζοντας προσωπεῖα, μεταφέροντας διαρκῶς νέες ἐπιθυμίες, προφέροντας ἀτέρμονα πρόσφατα συνθήματα.

   ὅπως ὁ Νέος Ἄνθρωπος δὲν [θὰ] ἔχει μιὰν ὁριστικὴ μορφή, ἔτσι κι ὁ “τόπος” του δὲν μπορεῖ νἄναι κλειστός. ὅμως δὲν μπορεῖ νἄναι κι ἀνοιχτὸς σὲ κάποιον ὁρίζοντα· γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχη νόημα κανένας ὁρίζοντας, ὅταν δὲν ὑπάρχει καμμιὰ ὁδός ποὺ νὰ ὁδηγῆ κάπου.

   ἡ ὕπαρξη [θὰ] ἐξαντλεῖται στὴν κατανάλωση τῶν προσφερόμενων παρενδύσεων. ὅ,τι μένει [διαρκῶς] κρυμμένο κάτω ἀπὸ τὴν ἐξαγορασμένη στολὴ εἴτε θὰ περιέλθη στὴν λήθη εἴτε θὰ μαραζώση στὸ σκοτάδι τοῦ προσωπείου.

   ἡ παρουσία [θὰ] δηλώνεται μόνο μὲ τὴν φλυαρία κοινὰ ἐπαναλαμβανόμενων φράσεων τοῦ συρμοῦ, ποὺ διαρκῶς [θὰ] ἀλλάζει χωρὶς νὰ ὁδηγῆ πουθενά. μιὰ πάγκοινη ἰκανοποίηση συμμετοχῆς σὲ αὐτὴν τὴν ἀλογία θὰ ἀντικαταστήση τὴν φυσικὴ (κι ἄρα ἀπεχθή) ροπὴ τῆς λαλιᾶς καὶ θὰ γίνη ἡ Νέα Γλώσσα: ἕνα μανιακὸ τιτίβισμα ἢ κόασμα. (ἀναλόγως πῶς κατανοεῖ κανεὶς τὸ κλουβί ἢ τὸν βάλτο του.)

   δὲν [θὰ] ὑπάρχουν πιὰ κανόνες, καθὼς ὅλα [θὰ] εἶναι κανονισμένα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία. ἕνας Νόμος, μιὰ Γλώσσα, μιὰ Ἐμπειρία: τὸ κοινόν τίποτα, ἡ μεγάλη θαυμαστὴ ἀγορὰ τῶν μορφασμῶν.

   σὲ αὐτὸν τὸν Κόσμο, δὲν [θὰ] ὑπάρχει αὐθεντικὸς χῶρος, μιᾶς καὶ δὲν [θὰ] ὑπάρχουν αὐθεντικὰ ὅρια, νοήματα ἢ μορφές. ἕνα μοναδιαῖο συναίσθημα [θὰ] διοικεῖ τὰ “πάντα”: ἡ ἄγρια ὑπερήφανη χαρὰ τῆς πολύμορφης ἀμορφίας.

...

ἡ Νέα Γεωγραφία λέγεται Ἅδης κι ἐνεργεῖται ἤδη στὰ στήθη τῶν τηλεθεατῶν τοῦ Μεγάλου Ἱπποδρόμου.

:::

New Geography will be jelly: it will be borderless since it will be shapeless. it will be empty of forms, limits or hints. it will be everything and nothing at once. a constant[ly] lighthearted movement.

every lawful subject will be moving into the “space” changing its persona, carrying continually new desires, uttering endlessly recent slogans.

  just as the New Man will not have a conclusive face, so his “place” could not be closed. thou it could not also be open to any horizon; since there will be not any meaning of a horizon any more, when there will be not any path driving somewhere. 

  individual actuality will be reduced to the using up the granted apparels. whatever will remain sealed under the expiated uniform, either will come to oblivion, or will be decaying into the darkness of the mask. 

  presence will be manifested only through the chatter of commonly repeated sayings of a flowing and pointless fashion. a universal satisfaction for the participation in this alogy will replace the natural (and thus repulsive) inclination for speech and will become the New Language: a frantic chirp or croak. (depends how one does understand his cage or swamp.)

  there will be no rules, since everything will be regulated beyond any doubt. one Law, one Language, one Experience: the common nothing, the great and marvelous market of ready-made countenances. 

  there will be no genuine limits, meanings or forms. one single sentiment will govern “everything”: the wild proud joy of multiform formlessness.

...

New Geography is called Hades and it is already active in the hearts of Circus Maximus viewers.

...Mt.9:16

στὸ παρελθόν, πρῶτα κουρελιαζόταν τὸ ἔνδυμα (=πολιτισμός/Νόμος), ὕστερα πληγιαζόταν τὸ δέρμα, μὰ τὸ κορμὶ διατηροῦσε ἀρκετὴ ἀκεραιότητα νὰ ὑφάνη καινούργιο ἔνδυμα, νὰ ντύση τὸ πληγωμένο δέρμα καὶ νὰ τοῦ δώση τὴν δυνατότητα νὰ ἐπουλωθῆ σὲ νέον διάλογο μὲ τὴν ζωή.

σήμερα, αὐτὸ ποὺ λυώνει κι ἀποτρίβεται εἶναι οἱ μύες καὶ τὰ κόκκαλα καὶ τὰ σπλάχνα· ἐνῶ τὸ δέρμα διατηρεῖται σὰν πετσὶ νεκρὸ μὰ ὁλόκληρο, ντυμένο ἐνδύματα ἀπείραχτα: ἕνα δέντρο σκεπασμένο κισσούς, σάπιο ὁλότελα μέσα, ἀπὸ τὴν πείνα τοῦ ἥλιου——ὅλο φλοιός, ἔτοιμος νὰ καταρρεύση σὲ μιὰν στιγμὴ ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ παρασιτικοῦ κισσοῦ.

(...) ἡ ἀρχαϊκότητα τοῦ “ριζοσπαστικοῦ” πολιτικοῦ φουτουρισμοῦ, τῆς διαφωτιστικῆς εὐθυμίας, ἐκφράζεται στὸν ζῆλο του νὰ καθαρίση τὸν φλοιὸ ἀπ’ τὸν κισσὸ καὶ νὰ τὸν ντύση μὲ λουλούδια· νὰ ξανασκεπάση τὸ νεκρὸ δέρμα μὲ νέα ἐνδύματα, ὅταν κόκκαλα, μύες καὶ σπλάχνα ἤδη τρίβονται σὲ σκόνη καὶ στάχτη ἄψυχη.

:::

in the past, firstly the clothes (=civilization/Law) were being reduced into tatters, then the skin was being wounded, but the body retained enough of its wholeness to fabricate a new garment, to dress the wounded skin and to give to it the chance to be healed up into a new dialogue with the life.

today, what is being consumed and grinded are the muscles and the bones and the life organs; while the skin is being kept as a dead, nevertheless whole, leather, dressed up with intact costumes: a tree which is covered up by ivies, totally rotten inside, out of its hunger for sun——the whole a bark, ready to crumble suddenly out of the load of the parasitic ivy.

(...) the obsoleteness of the “radical” political futurism, of the illuminational gaiety, is manifested by its zeal to purge the bark from the ivy and to dress it up with flowers; to array again the dead skin with new garments, while bones, muscles and guts already are being grinded into dust and lifeless ashes.

κρονολῆρος

κόκκος βαφέως ὁ ἄνθρωπος
(:)
τὸν μπογιατζὴ τὸν λένε Κρόνο, νῆμα του ἡ φύση

:::

a dyer's kermesberry, the man
(:)
the painter is called Kronos; the nature is his yarn

αὐγάζειν.4

ἡ θεοφάνια ἦταν πάντα μιὰ ἔκπληξη ἐκτάκτου μεγέθους καί, σὰν τέτοια, ἀλλοίωνε τὶς συνειδήσεις τῶν πασχόντων την μὲ τὴν ὀμορφιά καὶ τὸ νόημα ποὺ αὐτὴ φώτιζε τὰ πράγματα. (τὸ νόημα τους συνίστατο σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ὀμορφιά.)

ὅμως παρέμενε πάντα μιὰ ἔκπληξη ἔξω ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ αὐτὴ ὀμόρφαινε καὶ νοηματοδοτοῦσε. ἔτσι, ἂν καὶ γινόταν ἡ ἀφορμὴ νὰ φανερωθῆ ὁ λόγος τῶν πραγμάτων, αὐτὸς ὁ λόγος ἦταν μυθικός, γιὰ πάντα ξένος ἀπὸ τὴν κοινὴ ἐμπειρία——τὴν μόνη κοινωνήσιμη ἐμπειρία.

~

ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου ἦρθε νὰ καταργήση τὴν δουλεία τοῦ μύθου·

νὰ καταστήση τὴν ὀμορφιά διαρκές, ἀνεξίτηλο καὶ καθολικὰ κοινωνήσιμο ἰδίωμά τοῦ κόσμου στὶς συνειδήσεις ποὺ θὰ ἀνοίγονταν στὴν ταπείνωσή του·

νὰ ἀποδώση στὰ πράγματα τὸ φυσικό τους νόημα.

ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου εἶναι ἡ Ἔκπληξη ἀπὸ ὅπου πηγάζει κάθε ἔκπληξη. 

‡ ὅσοι, ἔκτοτε, σφετερίζονται τὸ ὄνομα αὐτῆς τῆς Ἔκπληξης γιὰ νὰ χτίσουν ἱεραρχικὲς δομές, προσπαθοῦν νὰ νεκραναστήσουν τὸν μύθο καὶ νὰ φυλακίσουν τὶς συνειδήσεις στὰ δεσμὰ τῆς ἰδιοτέλειας καὶ τῆς ἀνάγκης. κλήρα τους εἶναι ἡ ἀσχήμια χωρὶς τέλος. γιατὶ ὁ νομικὸς μύθος εἶναι ἡ τάξη τοῦ σκοταδιοῦ, καὶ στὸ σκοτάδι δὲν στέκεται καμμιὰ ὀμορφιά, μόνο σκιές. 

:::

theophany was always a wonder of an extraordinary magnitude and, as such, altered the consciousnesses who were undergone the beauty and the meaning she lighted the things. (their meaning consisted in this very beauty.)

yet she ever remained a wonder beyond this world she beautified and signified. so, although she was being the motive to be the logos of the things reveled, this logos was mythic, forever alien to the common experience——the only partakable experience.

~

the Incarnation of Logos came to put an end to the slavery of the myth;

to establish beauty as the lasting, unfading and universally participative quality of the world for these consciousnesses who would open themselves to his humility;

to attribute to things their natural meaning.

the Incarnation of Logos is the Wonder from which every wonder is issued. 

‡ since then, they who usurp the name of this Wonder in order to establish hierarchical orders, seek to resuscitate the myth and to restrain the consciousnesses with the bonds of selfishness and of necessity. their lot is ugliness without end. for the legal myth is the order of darkness, and in the dark cannot stand any beauty; only shadows.

αὐγάζειν.3

ἡ ἀλήθεια τῆς ὀμορφιᾶς φανερώνεται σὲ ὅλην της τὴν πληρότητα στὴν παρουσία τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ.
ἡ ἀλήθεια του εἶναι ἡ ταπεινὴ ὀμορφιά του, κι ὀμορφιά του ἡ ταπεινὴ ἀλήθεια του.
στὴν παρουσία του δὲν ἔχει τόπο νὰ σταθῆ τὸ ψέμα.
γιατὶ τὸ ψέμα εἶναι πάντα ὑπερήφανο.

:::

the truth of beauty is being revealed, in her entirety, in the presence of a newborn child.
its truth is its humble beauty; and its beauty is its humble truth.
in its presence the lie cannot stand.
'cause, the lie is always proud.

αὐγάζειν.2.1

ἡ ταπεινὴ καρδιὰ ἀναγνωρίζει παντοῦ τὴν μοναδικότητα τῶν μορφῶν καὶ διασώζει τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ ὑποκειμένου της——αὐτὸς ὁ κόσμος εὐ-μορφίας εἶναι ὁ ἐφιάλτης τῆς ἐξουσίας τῶν γραφειοκρατῶν.

ἀντίθετα, ἡ ὑπερήφανη καρδιὰ βλέπει ἕναν κόσμο ὁμοιόμορφο: ἄμορφο κι ὑποταγμένο στὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία της· καὶ παράγει ἕνα ὑποκείμενο ἐξίσου ἄμορφο, λόγω ἀκριβῶς τοῦ ἀκόρεστου τῆς ἐπιθυμίας του——ἡ δικαίωση του ἀστικοῦ γραφειοκρατισμοῦ, τοῦ φιλελεύθερου ὁλοκληρωτισμοῦ.

::: 

the humble heart recognizes in everything the uniqueness of the forms and preserves her self's personality——this world of shapeliness is the nightmare of bureaucrats' power.

on the contrary, the proud soul sees a uniform world: shapeless and subjugated to her insatiable will; and, out of this insatiability of her will, she generates a self similarly formless——the justification of bourgeois' bureaucracy, of liberal totalitarianism.

αὐγάζειν.2

ἂν ἡ ἔκπληξη τῆς ὀμορφιᾶς προϋποθέτει τὴν ταπεινὴ καρδιά,
εἶναι κι ἡ ἴδια πού, μὲ τὴν σειρά της, ταπεινώνει τὴν καρδιά.

‡ αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ κυριώτερος λόγος ποὺ ἡ ἐξουσία μισεῖ τὴν ὀμορφιά——ἡ ἐξουσία χρειάζεται ὑποτακτικοὺς καὶ δὲν ὑπάρχουν ἀσφαλέστεροι τέτοιοι ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες ψυχές.

:::

if beauty's wonder presupposes a humble heart,
it is itself which, by its turn, humbles the heart.

‡ this is the main reason that authority hates beauty——authority needs subjects and there are not more reliable such than the proud souls.

αὐγάζειν.1 [~ Mt.18:3-4]

ὀμορφιὰ εἶναι τ' ὄνομα ποὺ δίνουμε στὴν ἔκπληξη.

——αὐτὴν τὴν ἔκπληξη ποὺ εἰρηνεύει τὴν καρδιά μας καὶ στρώνει τὸν νοὺ σὰν δροσιὰ πρωϊνὴ πάνω της.

ἡ ἔκπληξη εἶναι ἁρετὴ τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς.

——ἡ ταπεινὴ καρδιὰ δὲν γνωρίζει τὴν ἀνία.

‡ ἡ ἀνία εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἀστοῦ· τοῦ ὑπερήφανου αὐτοαναφορικοῦ ἐγώ,

ποὺ ἀναζητᾶ ἀδιάκοπα κι ἀνέλπιδα τὴν πρωτοτυπία,

ποὺ ἐξανδραποδίζεται στὰ παζάρια τῶν νεωτερισμῶν,

ποὺ καταναλώνει ἀκόρεστα τὸν κάλλιστο κόσμο, προσπαθώντας νὰ διαιωνίση τὸ μέσα του σκοτάδι.

‡‡ ὅταν ἀπελπιστῆ ὁλωσδιόλου στὸ κυνήγι τῆς πρωτοτυπίας, καταφεύγει σὲ ἕνα εἰδωλικὸ πάγωμα τοῦ σκοταδιοῦ του, στὴν πετρωμένη μνημειακότητα τῆς κόλασής του. (αὐτὸ τὸ τελικὸ στάδιο τοῦ ἀστισμοῦ εἶναι ὁ φασισμός, ἡ (ἀντι)πολιτικὴ ἐκδοχὴ τοῦ σατανισμοῦ.)

:::

beauty is the name we give to wonder.

——this wonder that soothes the heart and dews the mind over her.

wonder is a quality of a humble heart.

——the humble heart does not know the boredom.

‡ boredom is the condition of the bourgeois; of the proud and arbitrary self,

which ceaselessly and hopelessly looks for fancy,

which is being debased in the markets of novelties,

which is consuming insatiably the most beautiful world, struggling to perpetuate its inmost darkness.

‡‡ when it will come in entire despair, in its quest for fancy, it resorts into an idolatrous establishment of its darkness, into the petrified monumentality of its hell. (this final stage of bourgeoisie is fascism, the (anti)political version of satanism.)

ἄπειρον.2

μιὰ ἀκτὴ ὅσο φτάνει τὸ μάτι, γεμάτη ἀναρίθμητα βότσαλα ποικίλων σχημάτων καὶ μεγεθῶν. ὅλα ἔργο τῆς θάλασσας ποὺ ἀδιάκοπα τὰ κυματίζει.

ὅσα βρέχονται ἀπὸ αὐτὴν λαμπυρίζουν τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. σπαρταροῦν χρώματα κι ὀμορφιὰ ἰδιαίτερη τὸ καθένα.

ὅσα μένουν στεγνά, μένουν σκοτεινὰ κι ἄσχημα στὴν ὁμοιομορφία τους. ἀμέτοχα στὴν χαρὰ τοῦ ἡλιακοῦ φωτός, πυρακτωμένα ἀπὸ τὶς ἀκτίνες του.

:::

a sea-shore till the end of the eye, full of countless pebbles of various shapes and sizes. all are the work of the sea which endlessly waves them.

these that are being watered by her, shine the light of the sun. they glitter colors and unique beauty each one of them.

these that remain dry, remain dark and ugly in their deforming sameness. separated from the joy of the sun; burned by his glare.

ἄπειρον.1

τὸ ἔργο δείχνει τὸν ποιητή του· 
εἶναι τὸ ἀπαύγασμα τῆς δόξας του,
πά' νὰ πῆ, τῆς φύσης του.
ὁ Λόγος ἔφτιασε ἕναν κόσμο λογικό.
ἡ λογικότητα τοῦ κόσμου φαίνεται στὸ ὅτι κανένα εἶδος μέσα σὲ αὐτὸν δὲν ἔχει ὅμοια μέλη. κι αὐτὰ ἀκόμη τὰ δίδυμα ὑποκείμενα σὲ κάτι μεγάλο διαφέρουν: στὴν προσωπική τους ὕπαρξη.
γιατί ἡ διαφορετικότητα εἶναι λογική;
γιατὶ καλεῖ σὲ συνάντηση. ἀπαιτεῖ τὴν συνάντηση.
αὐτὸ ποὺ λέμε, χωρὶς νὰ τὸ πολυκαταλαβαίνουμε, ἀγάπη.
αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας γνωρίζουμε σὰν ἀπορία τῆς ἐλευθερίας.
ὅποιος μάχεται τὴν διαφορετικότητα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι δίνει ἕναν ἀγώνα ἀτελέσφορο καὶ μάταιο, μάχεται τὴν ἴδια του τὴν φυσικὴ δυνατότητα νὰ ὑπάρχη——διάλεξε μόνος του τὴν κόλαση: νὰ μισῆ τὸν ἑαυτὸ του χωρὶς ποτὲ νὰ μπορῆ νὰ τὸν ἀποτελειώση.
ἕνα κλαράκι θυμάρι εἶναι ἀπείρως σοφότερο ἀπὸ ἕνα τέτοιο κακομοιριασμένο πλάσμα.

:::

the work shows the creator;
it is the light of his glory,
that is, of his nature.
the Logos made a logical world. 
the logicality of the world is being shown in that there is not any genus in him with facsimile members. even the twin beings are different in something great: in their personal existence.
why is the difference logical?
because it calls to meeting. it calls for meeting.
what we call, even without awareness, love.
what we all experience as the bewilderedness of freedom.
whoever fights the difference, apart from taking on a futile challenge, is fighting his own natural chance to be——he has chosen the hell: to hate himself without ever be able to take him out.
a twig of thyme is much wiser than such a wretched creature.

ferry tail

ἡ βάρκα τοῦ ψυχοπομποῦ δὲν ἀφήνει ἀπόνερα

:::

Charon's boat does not have a wake