τὸ ψέμα ντύθηκε κάθε πιθανὴ στολὴ καὶ μάσκα ποὺ θὰ τὄκαμε οἰκεῖο·

ὑποδύθηκε κάθε πιθανὸ ρόλο ποὺ θὰ τὄκαμε ἀγαπητό·

ὑμνήθηκε, λιβανίστηκε, διαφημίστηκε, ἐπιβλήθηκε, ἀποθεώθηκε.

ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ταϊστῆ.

σάρκες πολλές, πιστῶν του πολλῶν, εἶν' ἔτοιμες.

 

 

ὅ,τι πιὸ πολὺ μισεῖ καὶ φοβᾶται ἡ Αὐτοκρατορία εἶναι ἡ Ζωή·
γιατὶ τὸ κράτος της δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ἰδέα τῆς ὑπερήφανης φαντασίας
στὸ κεφάλι τοῦ δουλοπρεποῦς πλήθους.
ὅμως τὸ Βασίλειο εἶναι ἕνα Παιδί ποὺ χαμογελᾶ στὸν Κόσμο.

:::

what the Empire hates and fears at the most, is Life;
because her power is nothing but a concept of the proud fantasy
in the skull of the servile crowd.
however the Kingdom is a Child which smiles to the World.

πάλιν καὶ πολλάκις

ἡ Ἱστορία εἶναι μιὰ ἀφόρητα μάταιη μοναξιά
ποὺ ἀποκτᾶ περιεχόμενο μὸνο τὴν στιγμὴ τῆς ἀνάλωσής της
μέσα στὴν βίαιη φωτιὰ ποὺ ἡ ἴδια ἀνάβει στὶς φρυγανισμένες ψυχὲς τῶν πιστῶν της

μιὰ τόση δὰ στιγμή
ἡ στιγμὴ τῆς κατάλυσής της
εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή της ὕπαρξη

ἡ μνήμη αὐτῆς τῆς στιγμούλας τρέφει τὴν διάρκειά της
στὴν φαντασία τοῦ πλήθους

:::

History is an unbearably vain loneliness
which reaches a meaning only the moment of being consumed
into the fire she ignites to the dried out souls of her believers 

a tiny moment
the moment of her crash
is her only true being

the memory of this tiny moment is nourishing her duration
in the fancy of the many

ἱστο:ρεία

μιὰἀράχνηποὺπνίγε

ταιστὸνἱστότηςποὺ

δὲνὑπάρχειπαρὰμόν

οσὰνφαντασίακαὶσὰ

νθέλημαφανταστικό

:::

aspiderstrangling

intoherownwebwhic

hdoesnotexistbuto

nlyasaphantasyand

asimaginarydesire

συναίρεση θανάτου.7

ἡ Νέα Γεωγραφία [θὰ] εἶναι ζελατινώδης: δὲν ἔχει σύνορα γιατὶ δὲν ἔχει σχῆμα. δὲν ἔχει μορφές, ὅρια ἢ ἀναφορές. εἶναι ὅλα καὶ τίποτα. μιὰ διαρκὴς ἀνέμελη κίνηση.

κάθε νόμιμα ἀναγνωρισμένο ὑποκείμενο κινεῖται στὸν “χῶρο” ἀλλάζοντας προσωπεῖα, μεταφέροντας διαρκῶς νέες ἐπιθυμίες, προφέροντας ἀτέρμονα πρόσφατα συνθήματα.

   ὅπως ὁ Νέος Ἄνθρωπος δὲν [θὰ] ἔχει μιὰν ὁριστικὴ μορφή, ἔτσι κι ὁ “τόπος” του δὲν μπορεῖ νἄναι κλειστός. ὅμως δὲν μπορεῖ νἄναι κι ἀνοιχτὸς σὲ κάποιον ὁρίζοντα· γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχη νόημα κανένας ὁρίζοντας, ὅταν δὲν ὑπάρχει καμμιὰ ὁδός ποὺ νὰ ὁδηγῆ κάπου.

   ἡ ὕπαρξη [θὰ] ἐξαντλεῖται στὴν κατανάλωση τῶν προσφερόμενων παρενδύσεων. ὅ,τι μένει [διαρκῶς] κρυμμένο κάτω ἀπὸ τὴν ἐξαγορασμένη στολὴ εἴτε θὰ περιέλθη στὴν λήθη εἴτε θὰ μαραζώση στὸ σκοτάδι τοῦ προσωπείου.

   ἡ παρουσία [θὰ] δηλώνεται μόνο μὲ τὴν φλυαρία κοινὰ ἐπαναλαμβανόμενων φράσεων τοῦ συρμοῦ, ποὺ διαρκῶς [θὰ] ἀλλάζει χωρὶς νὰ ὁδηγῆ πουθενά. μιὰ πάγκοινη ἰκανοποίηση συμμετοχῆς σὲ αὐτὴν τὴν ἀλογία θὰ ἀντικαταστήση τὴν φυσικὴ (κι ἄρα ἀπεχθή) ροπὴ τῆς λαλιᾶς καὶ θὰ γίνη ἡ Νέα Γλώσσα: ἕνα μανιακὸ τιτίβισμα ἢ κόασμα. (ἀναλόγως πῶς κατανοεῖ κανεὶς τὸ κλουβί ἢ τὸν βάλτο του.)

   δὲν [θὰ] ὑπάρχουν πιὰ κανόνες, καθὼς ὅλα [θὰ] εἶναι κανονισμένα πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία. ἕνας Νόμος, μιὰ Γλώσσα, μιὰ Ἐμπειρία: τὸ κοινόν τίποτα, ἡ μεγάλη θαυμαστὴ ἀγορὰ τῶν μορφασμῶν.

   σὲ αὐτὸν τὸν Κόσμο, δὲν [θὰ] ὑπάρχει αὐθεντικὸς χῶρος, μιᾶς καὶ δὲν [θὰ] ὑπάρχουν αὐθεντικὰ ὅρια, νοήματα ἢ μορφές. ἕνα μοναδιαῖο συναίσθημα [θὰ] διοικεῖ τὰ “πάντα”: ἡ ἄγρια ὑπερήφανη χαρὰ τῆς πολύμορφης ἀμορφίας.

...

ἡ Νέα Γεωγραφία λέγεται Ἅδης κι ἐνεργεῖται ἤδη στὰ στήθη τῶν τηλεθεατῶν τοῦ Μεγάλου Ἱπποδρόμου.

:::

New Geography will be jelly: it will be borderless since it will be shapeless. it will be empty of forms, limits or hints. it will be everything and nothing at once. a constant[ly] lighthearted movement.

every lawful subject will be moving into the “space” changing its persona, carrying continually new desires, uttering endlessly recent slogans.

  just as the New Man will not have a conclusive face, so his “place” could not be closed. thou it could not also be open to any horizon; since there will be not any meaning of a horizon any more, when there will be not any path driving somewhere. 

  individual actuality will be reduced to the using up the granted apparels. whatever will remain sealed under the expiated uniform, either will come to oblivion, or will be decaying into the darkness of the mask. 

  presence will be manifested only through the chatter of commonly repeated sayings of a flowing and pointless fashion. a universal satisfaction for the participation in this alogy will replace the natural (and thus repulsive) inclination for speech and will become the New Language: a frantic chirp or croak. (depends how one does understand his cage or swamp.)

  there will be no rules, since everything will be regulated beyond any doubt. one Law, one Language, one Experience: the common nothing, the great and marvelous market of ready-made countenances. 

  there will be no genuine limits, meanings or forms. one single sentiment will govern “everything”: the wild proud joy of multiform formlessness.

...

New Geography is called Hades and it is already active in the hearts of Circus Maximus viewers.

συναίρεση θανάτου.5

“τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας”
[2Θεσ.2:7]

~

ὁ Νόμος, πρῶτα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν κάθε φορὰ κανονικότητα, καλεῖ σὲ ἀποταγὴ τῆς προσωπικῆς εὐθύνης. αὐτὴ εἶναι πάντα ἡ βαθειὰ κοινὴ ἐπιθυμία τοῦ πλήθους ποὺ τὸ συγκροτεῖ σὲ συλλογικὸ ὑποκείμενο: ἡ ἐπιθυμία τῆς ἀπόρριψης τοῦ ἀφόρητου φορτίου τῆς ἀγάπης· 
ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἀταξίας τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν φαντασία τῆς τάξης· ἡ ἀλογία τῆς ἀντήχησης χάλκινων συνθημάτων ἑνὸς πολεμικοῦ πλήθους ποὺ τρέχει πρὸς τὸν χάλκινο ὕπνο του.

... ὁ Νόμος εἶναι ὁ Ἀντίχριστος

:::

“For the mystery of iniquity doth already work”  
[2Th.2:7]

~

Law, first and formost of every incidental regularity, calls for the giving up of one's own responsibility. this is always the profound common desire of the multitude; the desire which welds it into a collective subject: the desire to discard the intolerable burden of love; to replace the deviation of life by the fantasy of order; the alogia of a martial throng which resonants brass slogans as it is galloping towards its brass sleep.

... Law is the Antichrist

συναίρεση θανάτου.2

τὸ τελικὸ στάδιο τοῦ Νόμου εἶναι ἡ ἀνομία,

ἡ κατάλυση κάθε ὀχυροῦ τῆς συνείδησης,

ἡ καθολικὴ ἀνεστιότητα.

::: 

the final state of the Law is anomy,

the dissolution of every bastion of consciousness,

the total homelessness.

ἡ τετριμμένη καθημερινότητα τοῦ ἱπποδρόμου τῆς Μεγιδῶ

στὸ διαρκὲς θέατρο, μετὰ τὴν σκηνὴ "λατρευτικὴ ἀποθέωση τοῦ θανάτου", ἀκολουθεῖ τὸ σύντομο διάλειμμα "νόμος καὶ τάξη", ἐνῶ οἱ θεατρίνοι ἐτοιμάζονται γιὰ τὴν σκηνὴ "ἕνας ἀκόμη Ἀρμαγεδών".

(ἐδῶ τὸ πρόγραμμα τῆς παράστασης.)

:::

in the ceaseless theater, after the act "worshipped apotheosis of death", follows the short intermission "law and order"; meanwhile, the actors prepare themselves for the act "one more Armageddon".

(here the program.)  

αὐγάζειν.3

ἡ ἀλήθεια τῆς ὀμορφιᾶς φανερώνεται σὲ ὅλην της τὴν πληρότητα στὴν παρουσία τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ.
ἡ ἀλήθεια του εἶναι ἡ ταπεινὴ ὀμορφιά του, κι ὀμορφιά του ἡ ταπεινὴ ἀλήθεια του.
στὴν παρουσία του δὲν ἔχει τόπο νὰ σταθῆ τὸ ψέμα.
γιατὶ τὸ ψέμα εἶναι πάντα ὑπερήφανο.

:::

the truth of beauty is being revealed, in her entirety, in the presence of a newborn child.
its truth is its humble beauty; and its beauty is its humble truth.
in its presence the lie cannot stand.
'cause, the lie is always proud.

περὶ ὀρέων.1 [on Mt.17:20]

οἱ πολλοὶ νομίζουν τὴν πίστη πράγμα εὔκολο κι εὐχάριστο, ἕνα ποτὸ ποὺ σοῦ στρογγυλεύει τὴν ζωὴ καὶ σβήνει τὸν κόπο της. ἡ ἀλήθεια εἶναι πολὺ διαφορετική.
ἡ πίστη εἶναι ἕνα βουνὸ θεόρατο πάνω στοὺς ὤμους, ἢ, σωστότερα, τὸ φορτίο ἑνὸς βουνοῦ ποὺ στέκεται πάνω στοὺς ὥμους καὶ θλίβει ἀφόρητα καρδιὰ καὶ σπλάγχνα. 

κι αὐτὸ τὸ βουνὸ ἔχει ὄνομα, τὸ λὲνε ἐλευθερία.

:::

the many think faith an easy and pleasant thing, a drink that smooths life and erases her affliction. that is farther from the truth. 
faith is a great mountain on the shoulders; or, better, the burden of a mountain that stands on the shoulders and is pressing heart and guts. 

and this mountain has a name, it's called freedom.

αν/.5 [on Rom.7:5]

ο ουροβόρος όφις
οι ιδιωτικές επιθυμίες συγκροτούνται σε συλλογικό φαντασιακό. αυτό υποστασιάζεται σε Νόμο. ο Νόμος είναι η μηχανή που χαλκεύει τις συνειδήσεις, τις μήτρες των ιδιωτικών επιθυμιών.

:::

the tail-eating serpent
private desires are constituted into collective imaginary. this is hypostasized as Law. the Law is the machine which fabricates consciousnesses, the matrices of private desires.

αν/.3.1 : The Spiritual Animal Kingdom [on Lk.8:26-33]

στην άκρη της αβύσσου είδα να στέκονται τρεις μορφές˙ ένα γυμνό άνδρα, μια σκιά και ένα γουρούνι. μία-μία μου συστήθηκαν:
— “Είμαι ο Γερασηνός. έπαψα να είμαι άνθρωπος όταν η Λεγεών έγινε συνείδηση μου. όταν έγινα ένα κτήνος που κατανάλωνε τις επιθυμίες που αυτή μου υποδείκνυε˙ που ζούσε μέσα στα λύματα αυτής της κατανάλωσης.”
— “Είμαι η Λεγεών. οι άνθρωποι με λένε Νόμο. δεν έχω πρόσωπο. ζω μέσα τους, τρέφομαι με τη ζωή τους. είμαι το παράσιτο της καρδιάς τους. ορίζω το καλό και το κακό. είμαι το θέλημα τους.”
— “Είμαι το γουρούνι. το παλάτι της Λεγεώνας. η μαγεία της κρίσης της με έριξε στη θάλασσα της φλυαρίας των κενών συμβόλων, άφωνο, όλο θέλημα, όλο άδειο, ατελείωτα νεκρό.”

:::

I saw three figures standing at the brink of the abyss; a naked man, a shadow and a pig. one by one they introduced themselves:
— “I am Gerasene. I ceased to be a man when Legion became my consciousness. when I turn into a beast which consumed the desires she nominated to me; which was living in the excrement of that consummation.”
— “I am Legion. people call me Law. I do not have a face. I'm living in them; I'm feeding on their lives. I am their hearts' parasite. I assign the good and the evil. I am their will.”
— “I am the pig. the palace of Legion. the magic of her judgment threw me into the sea of the prattle of empty signs, mute, all will, all empty, endlessly dead.”

ακαρπες κουβεντες καπως

συλλογικότητες ατομικών συγχύσεων
αγωνίζονται να συντηρήσουν την ιδιωτικότητα του καθημερινού θανάτού τους.
κοινωνικές ανησυχίες υπαλλήλων γραφειοκρατών.
δάσκαλοι αγράμματοι και φθονεροί της νεότητας,
ιερείς τοκογλύφοι του φόβου,
πουτάνες με ανησυχίες επενδυτικές,
ποδοσφαιριστές, προπονητές, επίσκοποι, δημαρχαίοι, έμποροι, ιδιοκτήτες, καταναλωτές,
ψηφοφόροι, ψηφοφόροι, ψηφοφόροι.
ατελέσφοροι και άδειοι.
και μέσα σε αυτόν τον πολτό, κάθε μέρα να συναντάς εξαιρετικούς ανθρώπους.
αφελείς, ενοχλητικά επίμονους, στην πίστη τους στο συλλογικό, στο “κοινό”.
η παράλυση του κριτικού πνεύματος:
υπάρχει πάτος; υπάρχει ταβάνι;
υπάρχει νόημα να ρωτάς τέτοιες ερωτήσεις;
...
αν όλο αυτό είναι η φαντασμαγορία των μορφών
—οι αλήθειες που παράγει η γλώσσα—
τότε που σταματά η δυσμορφία
και που αρχίζει η ομορφιά;
ανόητο ερώτημα
διατυπωμένο σε λάθος μέσο.
ο ευγενής Χ.
ο τίμιος αγωνιστής Π.
ο καλόψυχος Λ.
ο συνεπής και αξιόπιστος Β.
υπάρχουν πολύ πριν τα έργα τους.
μετράνε πολύ πέρα από τα έργα τους.
αυτή η αλήθεια είναι φυσική ή πολιτική;
μάλλον κάτι άλλο,
κάτι που δεν χρειάζεται σώνει και καλά να το ορίσουμε.
αυτό το “άρρητο” πιθανόν ανήκει στο προ-λογικό στάδιο του βρέφους.
αλλά πώς να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
γιατί να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
(με τι εργαλεία; αυτά της φαντασμαγορίας; άστο καλύτερα)

historicism.2

η αλήθεια ούτε έρχεται ούτε ήταν κάποτε και τώρα δεν είναι: η αλήθεια είναι τέτοια μόνο σαν διαρκές παρόν.
η μνήμη της αλήθειας έχει νόημα σαν αναγνώριση στο τώρα αυτού που πάντα ήταν εδώ.
η προσδοκία της αλήθειας έχει νόημα σαν βεβαιότητα ότι θα είναι εδώ και αύριο αυτό που ήδη είναι.
|:
αυτό που ήταν κι αυτό που έρχεται είναι αληθινά μόνο σαν μορφές της ίδιας αλήθειας. αλλιώτικα, είναι ιδέες, πλαστές εικόνες της αυτονομημένης φαντασίας και της “γνώσης” της, που κρύβουν την αλήθεια. οι ιδέες αυτές επαγγέλονται ελευθερία και σκλαβώνουν το υποκείμενο της ελευθερίας. επαγγέλονται δύναμη και υποτάσουν το υποκείμενο της δύναμης.
οι ιδέες κρύβουν την αλήθεια και δικαιώνουν τον θάνατο.

:::

truth neither comes nor was sometime and now is not: truth is such only as ever present.
truth's memory has meaning as recognition in now of this which was ever here.
truth's expectation has meaning as certainty that tomorrow will be here what already is.
|:
this which was and this which comes are true only as forms of the same truth. otherwise, they are concepts, spurious images of autonomised imagination and her “knowledge”, which conceal the truth. these ideas profess freedom and enslave the subject of freedom. they profess power and subordinate the subject of power.
ideas conceal the truth and justify death.

αγένεια τελεία

[πρέπει να γράψω]
η βαθύτερη ουσία του αστισμού
—ο τρόπος που υποστασιάζεται—
είναι η απώλεια της κοινής εμπειρίας:
τα πάντα είναι ιδιωτικά, φαντασιακά, εφήμερα.
εδώ η βία της απώλειας του πολιτικού,
εδώ ο θάνατος του υποκειμένου.
και τώρα τί;
τί μπορεί να αντιστρέψη την λοβοτομή τούτη;
πώς μπορούν μονάδες έγκλειστες στο ιδιωτικό τίποτα να συμμετάσχουν στην εμπειρία του κοινού κάτι;
μήπως με την κοινή αίσθηση αυτής της βίας;
την κοινή αίσθηση της απώλειας;
αλλά, μπορεί να υπάρχη πια όποια κοινή αίσθηση;
όσο η ανθρώπινη φύση είναι ακόμη φύση, υπάρχει.
εξαίρεση: όπου ο αστισμός εκπλήρωσε την δαιμονική ουτοπία του, όπου κατάφερε να αλλάξη τελικά την ανθρώπινη φύση.
γίνεται; μήπως είναι μια φαντασίωση ακόμη;
είναι ο βασιληάς γυμνός ή η δαλματική άδεια;
[πρέπει να γράψω;]

:::

[i have to write]
bourgeoisie's deepest essence
—the way it is being hypostasized—
is the loss of common experience:
everything is private, imaginary, transient.
here the violence of the loss of the political,
here the death of the substance.
and now what?
what can reverse this lobotomy?
how can units enclosed in private nothingness participate in the experience of common something?
may by the common awareness of this violence?
the common awareness of the loss?
but, could be anymore any common awareness?
as long as human nature is still a nature, it can.
exception: where bourgeoisie fulfilled its demonic utopia; where it has achieved to alter human nature.
is it possible? may it be one more fancy?
is the king nude or the regalia empty?
[have i to write?]

..../

ο Λόγος μιλά με τη σιωπή της Φύσης
╫
ο θάνατος φλυαρεί την ιδιοτέλεια της διάκρισης
—ένα βασίλειο που δηλώνει την κυριαρχία του
διαρκώς καταρρέοντας σε μιά άβυσσο
από κούφια λόγια και μουσικές
⌐όσο ηχηρότερος ο θόρυβος, τόσο πυκνότερο το σκοτάδι.

:::

Logos speaks with the silence of Nature
╫
death babbles the selfishness of differentiation
—a realm which signifies its dominion
by falling constantly in an abyss
of empty talks and musics
⌐the louder the noise, the denser the darkness.

cyberoque.4 [after Mk.5:1-13]

Ιδού! οι λεγεώνες των νέων φυλάκων
με τις δυαδικές καρδιές.
φύλακες εαυτών.
μεταπράτες εαυτών.
λατρευτές εαυτών.
καταναλωτές εαυτών.
αδυσώπητα ευαίσθητοι, μουσικά άφωνοι,
μουρμουράνε την νέα ωδή:
“φαντασιώσου παγκόσμια, αδρανοποιήσου ατέρμονα”

:::

Lo! the legions of the new wardens
with the binary hearts.
wardens of themselves.
hawkers of themselves.
worshippers of themselves.
consumers of themselves.
ruthlessly sensitive, musically mute,
murmur the new ode:
“fancy yourself globally, innert yourself endlessly”

cyberoque.3

στο νέο φασισμό που αναδύεται
Αφέντης είναι ο που ελέγχει τη φαντασία
ο Κύριος των νυχτοπεταλούδων.
το όνομα του: Άλλυδας ή Μυσαγέτης.
δόγμα του: το θέλημα.
έργο του: η βία όλων εναντίον όλων.

:::

in the new fascism which is emerging
Master is he who controls imagination
the Lord of Noctuidae.
his name: Alludas or Musagetes.
his doctrine: the fancy.
his work: violence of all against all.

kairos

πικρό νερό ποτίζει νέα πόδια
έως-να-φτάσουν το ξύλο-που-'μερώνει

:::

bitter water saturates young feet
till-they-reach the wood-that-pacifies

return.1.1 [on Jn.3:6]

the only immanent truth is death
and imagination is her prophet

:::

η μόνη ενθαδική αλήθεια είν' ο θάνατος
και η φαντασία η προφήτης της