τὸ ψέμα ντύθηκε κάθε πιθανὴ στολὴ καὶ μάσκα ποὺ θὰ τὄκαμε οἰκεῖο·

ὑποδύθηκε κάθε πιθανὸ ρόλο ποὺ θὰ τὄκαμε ἀγαπητό·

ὑμνήθηκε, λιβανίστηκε, διαφημίστηκε, ἐπιβλήθηκε, ἀποθεώθηκε.

ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ταϊστῆ.

σάρκες πολλές, πιστῶν του πολλῶν, εἶν' ἔτοιμες.

 

 

ἡ πέτρα διδάσκει τὴν ὑπομονή
κι ἡ πάνω της σαύρα τὴν ἐνάργεια τῶν αἰσθήσεων.

ὁ ἥλιος δικάζει καὶ τὰ δύο·
ὁ ἄνεμος ἕνα σκηνικό ἀδιάφορο.

on Jn 1:4

ὑπάρχουν δύο σκοτάδια: αὐτὸ τοῦ δούλου κι αὐτὸ τοῦ ἀφέντη.
τὸ πρῶτο εἶναι τὸ νὰ σοῦ κλέβουν τὴν ζωὴ καὶ νὰ πορεύεσαι μὲ ὅποιο ὑποκατάστατο σοῦ πετᾶ ὁ ἀφέντης  σου.
τὸ ἄλλο εἶναι νὰ ζῆς σὰν παράσιτο, χωρὶς δική σου ζωή, μὲ τὶς κλεμμένες ζωὲς τῶν ἄλλων.
αὐτὰ τὰ δυὸ σκοτάδια εἶναι ἕνα: ἡ ἀπώλεια τῆς αὐθεντικῆς ζωῆς καὶ ἡ ἀντικατάστασή της μὲ μιὰ μπουκιὰ σκουληκιασμένη
- παξιμάδι ἤ κρέας, ἀδιάφορο, σκουληκιασμένα καὶ τὰ δυό· δηλητήριο καὶ τὰ δυό.
ἄλλο σκοτάδι δὲν εἶναι.
κι αὐτὸ τὸ σκοτάδι τὸ γεννᾶ ἡ ἄρνηση τῆς αὐθεντικῆς ζωῆς· ἡ ἐπιθυμία τῆς κυριαρχίας· τὸ σπέρμα κάθε πολιτισμοῦ: ἡ κενὴ δόξα τῆς φαντασίας.

:::

there are two lots of darkness: this of the slave and this of the master.
the first one is to be stolen of your life and to last with whatever your master stuffs you.
the latter is to exist as a parasite, without life of your own, by dint of the stolen lives of the others.  
these two bleak states are the same: the loss of a genuine life and its replacement by a wormy morsel
- no matter if it is of rusk or of meat; they are both lousy; they are both venomous.
there is no other darkness.
and this darkness is brought forth by the denial of the genuine life; by  the desire of dominion; the seed of any civilization: the empty fancy of realization.

μνήμη/α

στὸ ΤΕΛΟΣ αὐτὸ ποὺ μένει εἶναι ἡ ΕΠΙΘΥΜΙΑ·
τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἀτμίδα τοῦ ΛΟΓΟΥ·
μιὰ εἰκόνα τῆς ΜΟΡΦΗΣ ποὺ κοίταξε τὴν γυάλινη ἐπιφάνεια τοῦ ΧΡΟΝΟΥ.
τὸ ΤΕΛΟΣ εἶναι μιὰ γύμνωση ἀπὸ κάθε περιττὸ διάκοσμο,
κάθε νόημα-ψεῦδος.

:::

at the END what remains is the DESIRE;
the little child which was born from the vapor-speck of LOGOS;
an image of the FACE which glanced at the glass surface of TIME.
the END is a bareness from any empty garnish,
any value-sham.   

πάλιν καὶ πολλάκις

ἡ Ἱστορία εἶναι μιὰ ἀφόρητα μάταιη μοναξιά
ποὺ ἀποκτᾶ περιεχόμενο μὸνο τὴν στιγμὴ τῆς ἀνάλωσής της
μέσα στὴν βίαιη φωτιὰ ποὺ ἡ ἴδια ἀνάβει στὶς φρυγανισμένες ψυχὲς τῶν πιστῶν της

μιὰ τόση δὰ στιγμή
ἡ στιγμὴ τῆς κατάλυσής της
εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή της ὕπαρξη

ἡ μνήμη αὐτῆς τῆς στιγμούλας τρέφει τὴν διάρκειά της
στὴν φαντασία τοῦ πλήθους

:::

History is an unbearably vain loneliness
which reaches a meaning only the moment of being consumed
into the fire she ignites to the dried out souls of her believers 

a tiny moment
the moment of her crash
is her only true being

the memory of this tiny moment is nourishing her duration
in the fancy of the many

ἱστο:ρεία

μιὰἀράχνηποὺπνίγε

ταιστὸνἱστότηςποὺ

δὲνὑπάρχειπαρὰμόν

οσὰνφαντασίακαὶσὰ

νθέλημαφανταστικό

:::

aspiderstrangling

intoherownwebwhic

hdoesnotexistbuto

nlyasaphantasyand

asimaginarydesire

Κυριακὲς τῶν παραλύτων

"Νέα Ἑλλάδα" λοιπόν. ὅπως λέμε Νέα Ἀρτάκη ἢ Νέα Σεβάστεια ἢ Νέα Χαλκηδόνα. δηλαδὴ ἕνα ὄνομα ἄδειο, ψιλό, ποὺ δηλώνει μόνο τὴν ἀνικανότητά μας (καὶ μάλιστα τὴν ἀπροθυμία μας) νὰ κρατήσουμε τὸ εἶναι μας. ἕνα ὄνομα στὸ μεταξὺ αὐτοῦ ποὺ ἤμασταν καὶ δὲν μπορέσαμε νὰ εἴμαστε, κι αὐτοῦ ποὺ δὲν θὰ εἴμαστε ποτέ, γιατὶ δὲν μποροῦμε νἄμαστε: ἐπιπολάζοντες στὸ κενό, πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς ἱστορίας: ὑπάρχοντες μόνο σὰν καταναλωτὲς εἰσηγμένων φαντασιώσεων (ἕνας κόσμος ποὺ συγκροτεῖται ἀπὸ ράφια προσφορῶν κι ἐκπτώσεων, ποὺ ἀλίμονό μας ἂν μείνουν ἄδεια).

"Νέα Ἑλλάδα" λοιπόν. ἄρα ἀνάγκη μεγάλη καὶ γιὰ μιὰ νέα Γεωγραφία, μὲ νέα ἀκτογραμμή, νέους ὀρεινοὺς ὁρίζοντες, νέα νεκροταφεῖα καὶ χωματερές. (ἔστω κι ἂν δὲν εἶναι παρὰ μιὰ μουντζούρα πάνω ἀπὸ τὰ παληά, πάνω στὰ παληά.) καὶ βέβαια μιὰ νέα Γλώσσα. τόσο νέα ποὺ δὲν λέει τίποτε. μιὰ γλώσσα χωρὶς περιεχόμενο· τί θαυμαστὴ ἰδέα: μιὰ γλώσσα πάντα ἔτοιμη νὰ υἱοθετῆ τὸ περιεχόμενο τῶν ραφιῶν τοῦ μεγάλου μας μαρκέτου. τί ἄνεση προσφέρει μιὰ τέτοια ἀπουσία εὐθύνης! σὲ κάνει "Νέον ἄνθρωπο". διαρκῶς νέον, διαρκῶς ἄλλον, ποτέ κάποιον. ἕνα λαμπρὸ ἀνδράποδο.
Ζήτω μας!    

κρονολῆρος

κόκκος βαφέως ὁ ἄνθρωπος
(:)
τὸν μπογιατζὴ τὸν λένε Κρόνο, νῆμα του ἡ φύση

:::

a dyer's kermesberry, the man
(:)
the painter is called Kronos; the nature is his yarn

'ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν... ὅτι ψεύστης ἐστίν' (Jn.8:44)

οἱ μόνες ἀληθινὲς παραπομπὲς εἶναι τὰ βλέμματα ποὺ μᾶς κοιτᾶνε:

ἡ συμπάθεια τοῦ φίλου ποὺ ζητᾶ τὴν συνομιλία μας,

ἡ ἀντιπάθεια τοῦ ἐχθροῦ ποὺ ἐλπίζει στὴν κατίσχυση τῆς φαντασίας του,

μὰ πάν'ἀπ'ὅλα, ἡ ματιὰ τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἀποζητᾶ τὴν δικαίωση τοῦ παρόντος στὴν παρουσία τοῦ ἐνήλικου προσωπικοῦ παρελθόντος.

ἕνας ἀπόλυτα ἰδιωτικὸς λόγος εἶναι ὀνείρωξη σκιᾶς· 
ἕνας ἀσύστολα παραπεμπτικὸς λόγος ἢ θὰ κρύβη ἕνα μαραζωμένο πρόσωπο, ἢ θὰ τὸ ἀκυρώνη τελεσίδικα.

καὶ τὰ δυὸ γεννᾶνε θάνατο——εἴτε αὐτὸν τῆς ἀγορᾶς εἴτε αὐτὸν τῆς ἐξουσίας——καὶ τὰ δυὸ ὄζουν.

{...} γιὰ νὰ ὑποστηρίζη ὁ λόγος τὸ πρόσωπο χρειάζεται μιὰν υἱϊκὴ ἀναφορὰ σὲ ἕναν προσωπικὸ Λόγο, δηλαδή, σὲ μιὰν ζωντανὴ Ἀλήθεια, σὲ μιὰν ἀληθινὴ Ζωή. μιὰ τέτοια ἀναφορὰ δὲν εἶναι οὔτε ἰδιωτική, οὔτε κοινωνική. (καταχρηστικά——ἔχοντας πλήρη ἐπίγνωση τῆς ταχύτατης ἐκτροπῆς στὴν ἀνοησία, ποὺ μαστίζει ἕναν κόσμο ὑπερήφανα ὑποταγμένων, σὰν τὸν δικό μας——τὴν ὀνομάζω φυσική.)

::: 

the only true quotations are the gazes that look at us:

a friend's empathy which looks for our talk;

an enemy's antipathy which hopes for his fantasy's prevalence;

but above all, child's eye which longs for the justification of the present through the presence of the adult personal past.

a totally particular word is a wet dream of a shadow;

a shamelessly quoting word either it will disguise a decayed face, or it will definitively cancel it.

both bear death——whether this of the market or this of the power——both stink.

{...} the word, in order to support the self, needs a filial referral to a personal Word, that is, to a living Truth, to a true Life. such a referral it is neither private nor social. (i shall call it, in an undue manner——having full awareness of the hasty diversion towards folly, which plagues a world of proudly subjugated ones, as our own one——natural.)

αὐγάζειν.1 [~ Mt.18:3-4]

ὀμορφιὰ εἶναι τ' ὄνομα ποὺ δίνουμε στὴν ἔκπληξη.

——αὐτὴν τὴν ἔκπληξη ποὺ εἰρηνεύει τὴν καρδιά μας καὶ στρώνει τὸν νοὺ σὰν δροσιὰ πρωϊνὴ πάνω της.

ἡ ἔκπληξη εἶναι ἁρετὴ τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς.

——ἡ ταπεινὴ καρδιὰ δὲν γνωρίζει τὴν ἀνία.

‡ ἡ ἀνία εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἀστοῦ· τοῦ ὑπερήφανου αὐτοαναφορικοῦ ἐγώ,

ποὺ ἀναζητᾶ ἀδιάκοπα κι ἀνέλπιδα τὴν πρωτοτυπία,

ποὺ ἐξανδραποδίζεται στὰ παζάρια τῶν νεωτερισμῶν,

ποὺ καταναλώνει ἀκόρεστα τὸν κάλλιστο κόσμο, προσπαθώντας νὰ διαιωνίση τὸ μέσα του σκοτάδι.

‡‡ ὅταν ἀπελπιστῆ ὁλωσδιόλου στὸ κυνήγι τῆς πρωτοτυπίας, καταφεύγει σὲ ἕνα εἰδωλικὸ πάγωμα τοῦ σκοταδιοῦ του, στὴν πετρωμένη μνημειακότητα τῆς κόλασής του. (αὐτὸ τὸ τελικὸ στάδιο τοῦ ἀστισμοῦ εἶναι ὁ φασισμός, ἡ (ἀντι)πολιτικὴ ἐκδοχὴ τοῦ σατανισμοῦ.)

:::

beauty is the name we give to wonder.

——this wonder that soothes the heart and dews the mind over her.

wonder is a quality of a humble heart.

——the humble heart does not know the boredom.

‡ boredom is the condition of the bourgeois; of the proud and arbitrary self,

which ceaselessly and hopelessly looks for fancy,

which is being debased in the markets of novelties,

which is consuming insatiably the most beautiful world, struggling to perpetuate its inmost darkness.

‡‡ when it will come in entire despair, in its quest for fancy, it resorts into an idolatrous establishment of its darkness, into the petrified monumentality of its hell. (this final stage of bourgeoisie is fascism, the (anti)political version of satanism.)

θαλασσινά

τὸ παράδειγμα τῆς πεταλίδας·

βυζαίνει τὸν βράχο καὶ δέρνεται ἀέναα ἀπὸ τὸ κύμα.
τρέφεται ἀπὸ τὸ κύμα, τὸ κάνει ὅχημα νὰ μεταναστεύση παραπέρα.
δὲν τὸ παλεύει μόνον μὲ τὴν ἀντίσταση, τὸ οἰκειοποιεῖται, διαλέγεται μαζί του.
πατρίδα της ὁ βράχος, ἱστορία της τὸ κύμα.

καλύτερα ὁ ναυτίλος· 

ὅλος πελαγωμένος στὸ ἄπειρο κι ἁψὺ νερό, πάντα περιούσιος στὴν φορητὴ σπηλιά του.

...ἀλλ᾽ ἀβάκην τὰν φρέν᾽ ἔχω.

:::

barnacle's paradigm;

she is sucking the rock and beaten endlessly by the surge.
she is fed by the flood, and make it her carrier to migrate further.
she doesn't only resists to it; she takes it over, she conversates with it.
the rock is her home; the flood is her history.

nautilus' one, the better;

his whole existence into the boundless and tart water; always proper in his portable cave.

...though my mind remains silent. [Sappho]

ἄπειρον.2

μιὰ ἀκτὴ ὅσο φτάνει τὸ μάτι, γεμάτη ἀναρίθμητα βότσαλα ποικίλων σχημάτων καὶ μεγεθῶν. ὅλα ἔργο τῆς θάλασσας ποὺ ἀδιάκοπα τὰ κυματίζει.

ὅσα βρέχονται ἀπὸ αὐτὴν λαμπυρίζουν τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. σπαρταροῦν χρώματα κι ὀμορφιὰ ἰδιαίτερη τὸ καθένα.

ὅσα μένουν στεγνά, μένουν σκοτεινὰ κι ἄσχημα στὴν ὁμοιομορφία τους. ἀμέτοχα στὴν χαρὰ τοῦ ἡλιακοῦ φωτός, πυρακτωμένα ἀπὸ τὶς ἀκτίνες του.

:::

a sea-shore till the end of the eye, full of countless pebbles of various shapes and sizes. all are the work of the sea which endlessly waves them.

these that are being watered by her, shine the light of the sun. they glitter colors and unique beauty each one of them.

these that remain dry, remain dark and ugly in their deforming sameness. separated from the joy of the sun; burned by his glare.

περὶ ὀρέων.3 [on Rom.1:12]

τὸ φορτίο τῆς κοινῆς ἐλευθερίας εἶναι παρηγοριά.
κι ὅποιος παρηγορεῖ θὰ παρηγορηθῆ:
ὅ,τι σπαρθῆ στὴν ἀτιμία θὰ ἐγερθῆ στὴν δόξα.
——ὅταν τὰ μαῦρα νερὰ θἄχουν κατακλύσει τὸν κόσμο,
τὸ βουνὸ θὰ στέκη πάνωθέ τους
καὶ στὴν κορφή του ὅσοι σήκωσαν τὸ φορτίο του.

:::

the burden of the common freedom is comfort.
and whoever comforts will be comforted:
what will be sown in disgrace it will be raised in glory.
——when the dark waters will have deluged the world,
the mountain will stand over them
and at its summit all they who bore its burden.

ferry tail

ἡ βάρκα τοῦ ψυχοπομποῦ δὲν ἀφήνει ἀπόνερα

:::

Charon's boat does not have a wake

ƑƑƑ.4

τεχνολόγοι
ταριχευτές
φυλακώνουν τὸ μέσα τους ζωντανό
τὸ κατατέμνουν
τὸ ξαναρράβουν σέ χίμαιρα
τὸ ἐκτρέφουν μ' ἁλάτι καὶ ξύδι
τὸ ντύνουν μὲ πετσὶ κοκαλωμένο
τ' ὀνομάζουν Ἀθανασία ἢ Γνώση ἢ Ἀέναο Τέλος
τὸ ὑψώνουν εἴδωλο ἄφωνο στὸ σκοτεινό του βάθρο
τὸ ὑμνοῦν μὲ ὀνόματα βλασφημίας

ἀποχωροῦν στὸ οὐρλιαχτό

:::

technologists
taxidermists
imprison their inner living thing
they cut it up
they sew it again into a chimaera
they breed it with salt and vinegar
they dress it with ossified skin
they name it Immortality or Knowledge or Endless End
they raise it as dumb idol on its murky pedestal
they praise it with blasphemous names

they are leaving for the howl

ƑƑƑ

they are seeking for [total] freedom by looking [in]to the future (which does not exist) with the chimera of capturing the being in it. so, the presence remains endlessly unfulfilled, since its fulfillment is lurking in the [coming] end of the future. an end which is forever present in/through the anxiety of being: the agony of freedom as accomplishment [of its image]. therefore, the future they are looking for is not only non-existed; it is, after all, really denied —it is a phantom: the death as endlessly present/frozen.

:::

ἀποζητοῦν τὴν [ἀπόλυτη] ἐλευθερία μὲ τὸ νὰ διώκουν στὸ μέλλον (ποὺ δὲν ὑπάρχει) τὴν χίμαιρα τῆς κυριαρχίας στὴν ὕπαρξη-ζωὴ μέσα του. ἔτσι, τὸ παρὸν παραμένει ἀτέρμονα ἀσυντέλεστο, καθὼς τὸ πλήρωμά του καραδοκεῖ στὸ [ἐρχόμενο] τέλος τοῦ μέλλοντος. ἕνα τέλος ποὺ διαρκῶς εἶναι παρὸν στὴν ἀγχόνη τῆς ὕπαρξης: ἡ ἀγωνία τῆς ἐλευθερίας σὰν πλήρωμα [τῆς εἰκόνας της]. ἔτσι, τὸ μέλλον ποὺ ἀποζητοῦν δὲν εἶναι μόνον ἀνύπαρχτο, εἶναι τελεσίδικα ἀρνημένο —ἕνα φάντασμα: ὁ θάνατος σὰν ἀτελείωτα παρών/παγωμένος.

αν/.3

ο Νόμος, ο Νόμος, ο Νόμος.
ο Νόμος είμαι Εγώ.
Εγώ ανέβηκα στο ράφι του πολυκαταστήματος τον Οκτώβρη, πουλήθηκα στις γιορτές, μπήκα στις εκπτώσεις το Γενάρη, αποσύρθηκα και ανακυκλώθηκα την Άνοιξη.
οι επιθυμίες μου διαφημίστηκαν σε όλες τις οθόνες.
οι επιθυμίες μου είναι πάντα φρέσκιες, πάντα νωπές.
οι επιθυμίες μου είμαι Εγώ, ο Νόμος.
ο Νόμος είμαι άδειος —χωρώ τα πάντα, αδειάζω τα πάντα.

:::

the Law, the Law, the Law.
the Law is Me.
I was put on the shelf in October; I was sold during the feast; I was withdrawn and recycled in Springtime.
my desires were advertised in every screen.
my desires are always fresh and crisp.
my desires is Me, the Law.
the Law am empty –I contain everything; I discharge anything.

is.tan.bul

πέρ' απ' τους ξεθωριασμένους τοίχους, τι μένει ίδιο; το αίμα ξεπλύθηκε απ' τα λιθόστρωτα σοκάκια. ο ανήσυχος όχλος έσβησε όπως ο τρόμος των ανήλικων ερωμένων του γερο-Ανδρόνικου. η αποφορά από τις ξεσκισμένες σάρκες ξεπλύθηκε απ' την βίαιη αρμύρα του Μαρμαρά. τι μένει ίδιο;
μόνο οι γλάροι
—οι ίδιοι πάντα κουρνιάζουν στον ψηλό τρούλο όταν ο καιρός κατεβαίνει σκληρός από τη Μαύρη Θάλασσα.

:::

apart from the worn out walls, what remains the same? the blood has been washed out from the cobbled alleys. the restive crowd went out like the fright of the minor mistresses of the old Andronicus. the fierce brine of Marmara washed out the stench from the mangled flesh. what remains the same?
only the sea-gulls
—always the same perching on the high dome, whenever the weather comes down harsh from the Black Sea.

historicism.2

η αλήθεια ούτε έρχεται ούτε ήταν κάποτε και τώρα δεν είναι: η αλήθεια είναι τέτοια μόνο σαν διαρκές παρόν.
η μνήμη της αλήθειας έχει νόημα σαν αναγνώριση στο τώρα αυτού που πάντα ήταν εδώ.
η προσδοκία της αλήθειας έχει νόημα σαν βεβαιότητα ότι θα είναι εδώ και αύριο αυτό που ήδη είναι.
|:
αυτό που ήταν κι αυτό που έρχεται είναι αληθινά μόνο σαν μορφές της ίδιας αλήθειας. αλλιώτικα, είναι ιδέες, πλαστές εικόνες της αυτονομημένης φαντασίας και της “γνώσης” της, που κρύβουν την αλήθεια. οι ιδέες αυτές επαγγέλονται ελευθερία και σκλαβώνουν το υποκείμενο της ελευθερίας. επαγγέλονται δύναμη και υποτάσουν το υποκείμενο της δύναμης.
οι ιδέες κρύβουν την αλήθεια και δικαιώνουν τον θάνατο.

:::

truth neither comes nor was sometime and now is not: truth is such only as ever present.
truth's memory has meaning as recognition in now of this which was ever here.
truth's expectation has meaning as certainty that tomorrow will be here what already is.
|:
this which was and this which comes are true only as forms of the same truth. otherwise, they are concepts, spurious images of autonomised imagination and her “knowledge”, which conceal the truth. these ideas profess freedom and enslave the subject of freedom. they profess power and subordinate the subject of power.
ideas conceal the truth and justify death.

historicism

ο θάνατος δεν έχει δική του αλήθεια,
απλά διαστρέφει το παρόν.
εγκλωβισμένη στο πάντα ανύπαρκτο μέλλον, η ουμανιστική αντίδραση τού παραδίδει όλη την εξουσία—
η ακρισία του γνωστικισμού κάνει τελεσίδικα αδύνατη την επιθυμητή απελευθέρωση.
ποτέ μια μάσκα δεν αναίρεσε το ψεύδος,
όσο κι αν αυτός που την φέρει βαυκαλίζεται για αληθινός.

:::

death has no a truth of his own;
he simply deforms the present.
the humanistic reaction, trapped in the ever nonexistent future, delivers up all power to him—
gnosticism's thoughtlessness makes the desired emancipation finally impossible.
never a mask discredited the untruth;
however he who bears it deludes himself to be true.