11.5.14

Κυριακὲς τῶν παραλύτων

"Νέα Ἑλλάδα" λοιπόν. ὅπως λέμε Νέα Ἀρτάκη ἢ Νέα Σεβάστεια ἢ Νέα Χαλκηδόνα. δηλαδὴ ἕνα ὄνομα ἄδειο, ψιλό, ποὺ δηλώνει μόνο τὴν ἀνικανότητά μας (καὶ μάλιστα τὴν ἀπροθυμία μας) νὰ κρατήσουμε τὸ εἶναι μας. ἕνα ὄνομα στὸ μεταξὺ αὐτοῦ ποὺ ἤμασταν καὶ δὲν μπορέσαμε νὰ εἴμαστε, κι αὐτοῦ ποὺ δὲν θὰ εἴμαστε ποτέ, γιατὶ δὲν μποροῦμε νἄμαστε: ἐπιπολάζοντες στὸ κενό, πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς ἱστορίας: ὑπάρχοντες μόνο σὰν καταναλωτὲς εἰσηγμένων φαντασιώσεων (ἕνας κόσμος ποὺ συγκροτεῖται ἀπὸ ράφια προσφορῶν κι ἐκπτώσεων, ποὺ ἀλίμονό μας ἂν μείνουν ἄδεια).

"Νέα Ἑλλάδα" λοιπόν. ἄρα ἀνάγκη μεγάλη καὶ γιὰ μιὰ νέα Γεωγραφία, μὲ νέα ἀκτογραμμή, νέους ὀρεινοὺς ὁρίζοντες, νέα νεκροταφεῖα καὶ χωματερές. (ἔστω κι ἂν δὲν εἶναι παρὰ μιὰ μουντζούρα πάνω ἀπὸ τὰ παληά, πάνω στὰ παληά.) καὶ βέβαια μιὰ νέα Γλώσσα. τόσο νέα ποὺ δὲν λέει τίποτε. μιὰ γλώσσα χωρὶς περιεχόμενο· τί θαυμαστὴ ἰδέα: μιὰ γλώσσα πάντα ἔτοιμη νὰ υἱοθετῆ τὸ περιεχόμενο τῶν ραφιῶν τοῦ μεγάλου μας μαρκέτου. τί ἄνεση προσφέρει μιὰ τέτοια ἀπουσία εὐθύνης! σὲ κάνει "Νέον ἄνθρωπο". διαρκῶς νέον, διαρκῶς ἄλλον, ποτέ κάποιον. ἕνα λαμπρὸ ἀνδράποδο.
Ζήτω μας!