historicism.2

η αλήθεια ούτε έρχεται ούτε ήταν κάποτε και τώρα δεν είναι: η αλήθεια είναι τέτοια μόνο σαν διαρκές παρόν.
η μνήμη της αλήθειας έχει νόημα σαν αναγνώριση στο τώρα αυτού που πάντα ήταν εδώ.
η προσδοκία της αλήθειας έχει νόημα σαν βεβαιότητα ότι θα είναι εδώ και αύριο αυτό που ήδη είναι.
|:
αυτό που ήταν κι αυτό που έρχεται είναι αληθινά μόνο σαν μορφές της ίδιας αλήθειας. αλλιώτικα, είναι ιδέες, πλαστές εικόνες της αυτονομημένης φαντασίας και της “γνώσης” της, που κρύβουν την αλήθεια. οι ιδέες αυτές επαγγέλονται ελευθερία και σκλαβώνουν το υποκείμενο της ελευθερίας. επαγγέλονται δύναμη και υποτάσουν το υποκείμενο της δύναμης.
οι ιδέες κρύβουν την αλήθεια και δικαιώνουν τον θάνατο.

:::

truth neither comes nor was sometime and now is not: truth is such only as ever present.
truth's memory has meaning as recognition in now of this which was ever here.
truth's expectation has meaning as certainty that tomorrow will be here what already is.
|:
this which was and this which comes are true only as forms of the same truth. otherwise, they are concepts, spurious images of autonomised imagination and her “knowledge”, which conceal the truth. these ideas profess freedom and enslave the subject of freedom. they profess power and subordinate the subject of power.
ideas conceal the truth and justify death.

historicism

ο θάνατος δεν έχει δική του αλήθεια,
απλά διαστρέφει το παρόν.
εγκλωβισμένη στο πάντα ανύπαρκτο μέλλον, η ουμανιστική αντίδραση τού παραδίδει όλη την εξουσία—
η ακρισία του γνωστικισμού κάνει τελεσίδικα αδύνατη την επιθυμητή απελευθέρωση.
ποτέ μια μάσκα δεν αναίρεσε το ψεύδος,
όσο κι αν αυτός που την φέρει βαυκαλίζεται για αληθινός.

:::

death has no a truth of his own;
he simply deforms the present.
the humanistic reaction, trapped in the ever nonexistent future, delivers up all power to him—
gnosticism's thoughtlessness makes the desired emancipation finally impossible.
never a mask discredited the untruth;
however he who bears it deludes himself to be true.

είπαν, “κοινωνία είναι όταν μοιραζόμαστε το ίδιο πράγμα”·
όταν όμως αυτή η “μοιρασιά” μας χωρίζει βαθύτερα;
όταν το κοινό πράγμα έχει καταντήσει άθυρμα της φαντασίας του αυτονομημένου εγώ;

:::

it is said, “there is communion whenever we share the same thing”;
but, when this “sharing” divides us more deeply?
when the common thing has being reduced into a plaything of the imagination of autonomised self?