κι ὅταν ὁ νοῦς συναντιέται μὲ κείνη τὴν λεπτότατη δόνηση τῆς ὀμορφιᾶς, τὴν φευγαλέα φανέρωση τοῦ φωτὸς πρὶν αὐτὸ βυθιστῆ στὸ πανταμιεῦον χῶμα, τότε ἡ καρδιὰ θυμᾶται γιὰ λίγο τὴν ρίζα της, τὴν σιγὴ ποὺ μέλλει νὰ ἐπιστρέψη