ό,τι χώμα στερείται
να φυτρώνη αληθινά δεν μπορεί.
ότι την πράξη το πράγμα την κάνει
κι έτσι το έργο τον τεχνίτη βεβαιώνει.
:::
whatever is deprived of soil
cannot spring in truth;
'cause the deed does the doing
and so, the handiwork verifies the craftsman.
to name is to love: to open your being to other beings
—an act of heart and mind as one whole person.
to adject is to judge: to oppose your consciousness to other beings
—an act of mind as sovereign modifier; a denial of nature for the sake of an arbitrary moral ego.
to word (verb) is to communicate politically: to relate your presence to the other beings
—an act either of personal freedom (in the case of naming), or of dominion (in the case of morals). where, freedom means the logical unity of nature in the person, and, dominion means the contemplative rupture of nature in the autonomous consciousness.
:::
"Wer das Tiefste gedacht, liebt das Lebendigste" (Hederlin)
snail owes its exquisite well-shaped-ness to its mucus which is flaking off under the sun
:::
το σαλιγκάρι χρωστά την ευ-μορφιά του στην βλέννα του που
ξεφλουδίζει κάτω απ’ τον ήλιο
ο αστικός νόμος νομοθετεί ένα μόνον, την διατήρηση του
—η αυθεντική βία: το νόημα μέσα στο νόημα.
η ανομία εκβιάζει ένα μόνον, την μοναξιά σαν μόνη τάξη
—η αυθαίρετη βία: η απουσία νοήματος σαν νόημα.
…
έτσι, η ομορφιά είναι πάντα θλιβερή
:::
bourgeois law legislates just one thing, its upkeep
—the authentic violence: the meaning in the meaning.
anomy constrains for just one thing, the loneliness as the only order
—the arbitrary violence: the absence of meaning as meaning.
…
so, beauty is always sad
--------
(*) “the only philosophy which can be responsibly practiced in face of despair is the attempt to contemplate all things as they would present themselves from the standpoint of redemption” (Th. Adorno, Minima Moralia)
the man said: 'you are my actuality: the totality of my conditions'
the Nature replied: 'you are my totality: the actuality of my meaning'
...
the Spirit smiled (in) the garden of Gesthemane
η πέτρα βαστά βαθειά μέσα της το νόημα της
—ό,τι η άμμος σκόρπισε στους ανέμους και στις βροχές—
αυτό που βαστά το βάρος του λόγου
που πάνω της στέκει
:::
the rock holds in itself its meaning
—what the sand dissipated to the winds and rains—
which bears the weight of the word
that stands on it
ό,τι κάνη τον άνθρωπο άνθρωπο είναι ο πόνος
αυτός βεβαιώνει την καρδιά σαν τέτοια
αυτός είναι τ' αμόνι της αγάπης
ό,τι κάνη τον χρόνο διάρκεια
:::
what makes the man a man is pain
that assures the heart as such
that is love's anvil
what makes the time duration
the Word of God [by] naming creates ‘ex nihilo’
the word of the ‘earthen one’ [by] naming manifests what already exists, and it manifests it in relation to the essence of the ‘earthen one’ and not absolutely (*)
so, the concept refutes the earthen (created) name, the manifestation—hides the image—, but it cannot refute the ‘above any name’ (Phi.2:9), the source of beings
ο Λόγος του Θεού ονομάζοντας δημιουργεί ‘εξ ουκ οντων’
ο λόγος του ‘χοϊκού’ ονομάζοντας φανερώνει ό,τι ήδη υπάρχει, και το φανερώνει ως προς την ουσία του ‘χοϊκού’ και όχι απόλυτα (*)
έτσι, η ιδέα αναιρεί το χοϊκό (κτιστό) όνομα, την φανέρωση—αποκρύπτει την εικόνα—, αλλά δεν δύναται να αναιρέση το ‘υπερ παν ονομα’ (Φιλ.2:9), την πηγή των όντων
[(*) cf. Hegel, Wissenschaft der Logic II, 15]
if there is an Antichrist, this is bourgeois society. because, if Christ is the incarnate Word, bourgeois society is the incarnate concept—the deadened word, a zombie, a lifeless and life-taking chasm. in the dark abyss of that chasm voice is lost or returns back as bullets of rotten blood; the blood of canceled dia-logue.
a bourgeois “Christianity” is pure blasphemy, the blasphemy against the Spirit.
το χάσμα στο βράχο δεν τ’ άνοιξε ο σεισμός. τ’ άνοιξε ο χρόνος, η βροχή κι η ρίζα του κυκλάμινου. κι αν γελά στα λούλουδα, γελά γιατί ‘ναι παιδιά του. κι αν είναι μαύρο, είναι γιατί ο χρόνος είναι σκοτεινός (όσο ο ήλιος που ποτίζει τα κυκλάμινα).
:::
‘εν δε μιαι μοιραι χρονου αλλοτ’ αλλοιαι διαιθυσσοισιν αυραι.’ (Ολυμπιακή Ωδή 7:94)
δεν είναι άλλη βία από την επιθυμία για εξουσία πάνω στην ζωή του άλλου—την αναίρεση της αγάπης
δεν είναι άλλη κόλαση από την μοναξιά—την άρνηση της αγάπης
δεν είναι άλλος θάνατος από την αδυναμία για αγάπη
there is not another violence than the desire for power over other’s life—the suspension of love
there is not another hell than the loneliness—the denial of love
there is not another death than the debility for love
the deception that a particular action is universal is moral-consciousness’ violence: self’s self-subversion (conforming itself to an incomprehensible moral law), which (via its relation with the other) turns into subverting the other. sentimentality and violence hidden under the fake (since face is suspended) of morality and ‘love’. abstractions which make the life abstract: unreal. (the revolt against He who issues the life: He who IS life, hence, has no room for moralities and abstractions, i.e. violence.)
:::
“μηδεις υμας καταβραβευετω … φυσιουμενος υπο του νοος της σαρκος αυτου … [εμβατευων] Μη αψηι μηδε γευσηι μηδε θιγηις … ατινα εστιν λογον μεν εχοντα σοφιας εν εθελοθρησκιαι και ταπεινοφροσυνηι” (Col.2:18-23)
“[let] no one to cheat you[r lives] … being conceited by his flesh’s mind … [pontificating] Do not touch, nor taste, nor finger … which [seems to] bear wisdom in a manner of self-imposed-piety and [made-up-]humility” (trans. by me)
υπέρογκοι λόγοι, τίτλοι πολυέλαιοι, άσαρκοι, με το βάρος του ανέμου—τι φασισμός!
‘τριήμερο εθνικό πένθος’…
‘τριήμερο’; πότε άρχισε; πότε τέλειωσε; —ο χρόνος σαν απώλεια νοήματος.
‘εθνικό’; ποιού έθνους; ποιού λαού; αυτού που γλεντοκοπά το τέλος του στις ψησταριές και στα παραθαλάσσια μπαράκια; του άλλου; αυτού που μαζεύει τις στάχτες του απ’ το χώμα το πηγμένο στα κόκαλα; κάποιου άλλου;
‘πένθος’; ποια απώλεια; τίνος πράγματος; ό,τι χάθηκε ήταν ό,τι είχαμε υπεξαιρέσει από τα κόκαλα των πατέρων και περίσσευε στις τσέπες μας. ήταν βαρύ για τις νάιλον τσέπες μας.
finally, it was not beetle’s wooden wings that burnt, but the olive-tree. the beetle-arsonist has still its wings, but not anymore its heart. that olive-tree was its heart.
we sat under the olive-trees to have a rest and i heard the tree to say to me:
— the soil is what has past; my blossom is the fleeting now; the sky is the ineffable tomorrow and i am the history of a stony world.
— and i? i asked. what am i?
— you are a speaking beetle which will melt its wooden wings in the rising sun.
the Nature said: ‘what has bloomed has got the knowledge of death’
the Spirit replied: ‘what has died shall be bloomed’
η Φύση είπε: ‘ό,τι άνθισε γνώρισε τον θάνατο’
το Πνεύμα απάντησε: ‘ό,τι πέθανε μέλλει ν’ ανθίση’
το πλησίασμα της καταιγίδας—τι μυστική στιγμή!
όταν η νωχέλεια της αιθρίας συλλαμβάνει τον εαυτό της κυκλωμένο από ένα αλλόκοτα διαφανές σκοτάδι που φέρνει ένας αθόρυβος, ζωηρός άνεμος—σαν παρουσία αόρατου τιμωρού—ενώ κάπου μακριά απροσδιόριστοι ήχοι λένε κάτι που δεν μπορούμε να αντέξουμε.
κανείς ποτέ δεν είναι σε θέση να πη πότε έγινε το πέρασμα από το πριν στο τώρα. και πόσο αυτό το τώρα είναι η εισαγωγή του βίαιου μετά, ή κάτι άλλο, τρίτο—το μυστικό διάμεσο, το ανείπωτο, το χνάρι του αιώνιου.
as tempest comes near—what a mystical time!
when calm’s indolence caught herself surrounded by an eerie transparent darkness brought by voiceless vivid wind—when somewhere far shapeless sounds say something unbearable.
nobody is able to say when does the passing from then to now happen. and how is that now an introduction to violent after; or something other—a mystical in-between, nameless, the trace of eternal.
η σεξουαλικότητα των ευνούχων: να χώνουν στις καρδιές των άλλων έναν λόγο που δεν λέει τίποτα άλλο από την κρυμμένη επιθυμία να εξουσιάσουν τις ζωές τους—να υπάρχουν μέσα από άλλα ευνουχισμένα εγώ: συν-ύπαρξη χωρίς συ-ζυγία.
eunuchs’ sexuality: to invade into others’ hearts through a word which says nothing but the hidden desire to control their lives—to be via another castrated self: co-existence without con-jugation.
the two cosmological extremes:
(a) a worldly world (closed or open, doesn’t matter)—the realm of a complex of abstract laws; and
(b) a ‘sacred’ world, a ‘panpsychic’ one—the realm of a complex of abstract powers.
both debase both the world and man’s consciousness to a dire circle of impersonal (and impersonalizing) necessity. world and consciousness in an endless vicious circle of mutually failed roles: those of lord and bondsman—infinitely unfulfilled desire.
the way-out:
the world as Spirit’s image—holy in its fundamental intention, in its per-form-ance; but changeable and contingent in its nature. an image of Word’s image.
το αίσθημα κρύφτηκε στις λυγαριές στην άκρη του ξεριά
χωμένο στην οσμή της σαύρας καραδοκεί το πέρασμα του ήλιου
καθώς αυτός πετσοκόβει τις φλύαρες καρδιές
ελπίζει στης νύχτας την πάχνη
—ανόητη προσδοκία λησμονιάς—τα πάντα είναι δω
θες δε θες.
πλαστικά μπιτόνια στεφανώνουν την τελετουργία της ύπαρξης
the sentiment hid into the osiers on the fringes of the barren brook
buried in lizard’s scent is lurking the passage of the sun
as he is butchering prattling hearts
it hopes for night’s hoar
—a silly trust in forgetfulness—everything is here
in spite of your desire.
plastic containers garland being’s rite.
η ‘Δύση’ δεν υπάρχει αντικειμενικά: η ‘Δύση’ είμαστε εμείς, ο καθένας χωριστά—η δύση της εικόνας του Θεού όταν πεθαίνει θαυμάζοντας τον εαυτό της. (αυτός ο θαυμασμός είναι συνήθως τρομώδης.) η δόξα αυτού του βασιλέματος είναι η επιθανάτια έκλαμψη του εαυτού.
‘the Occident’ does not exist objectively: we are ‘the Occident’, each one particularly—the sunset of God’s image when is dying wondering at itself. (that wonder is usually tremulous.) the glory of that set is the death-resplendence of self.
if the mechanistic view of reality denies freedom (the substantial one) and seeks to impose-justify the dominion of the impersonal violence of reductionism (i.e., neo-capitalism, neo-imperialism) on society (in general) and person (in particular); then, when church, instead of being the space of freedom and openness, is turning into a religious machine of consciousness’ mass production, how much more violence is imposed on man’s nature? (that very nature for her freedom’s sake the son of man gave his imperishable freedom a night in gesthemane.)
αν η μηχανιστική θεώρηση της εμπειρικής πραγματικότητας αρνείται την ελευθερία (μιλώ για την ουσιαστική ελευθερία) και προσβλέπει να επιβάλλη-δικαιώση την κυριαρχία της απρόσωπης βίας της κλειστής αιτιοκρατίας (βλέπε, νέο καπιταλισμό, νέο επεκτατισμό) στην κοινωνία (γενικά) και στο υποκείμενο (ειδικότερα), τότε, όταν η εκκλησία, αντί να είναι ο χώρος της ελευθερίας και της ανοιχτότητας, γίνεται μηχανή μαζικής παραγωγής συνείδησης, πόση επιπλέον βία εφαρμόζεται πάνω στην ανθρώπινη φύση; (αυτήν ακριβώς την φύση που για χάρη της ελευθερίας της ο υιός του ανθρώπου έδωσε την άφθαρτη ελευθερία του μια νύχτα στην γεσθημανή.)
γιατί των πουλιών η δόξα
δεν κόβει την θάλασσα σε φέτες νόστιμες
να ταΐση το μωρό που τόσα χρόνια σπαρταρά
στου στήθους μου τη σαρμανίτσα;
μόνο χαϊδεύει το νερό
και το χτίζει γυναίκα
άπιστη
μόνο για λίγο
κι ύστερα πάλι δροσερό
πνεύμα πυκνό, πυκνότατο,
ίσαμε του αχινού το βήμα;
sentimentality always, and inevitably, leads to hatred; because sentimentality, as a perversion of sensibility, could be defined as one’s thirst for self-suspension by throwing oneself into the ocean of the alogia of feelings; and the most total, the most anti-human, feeling is one’s hatred for another. (that can explain our post-modern culture—a culture which, more than any other in human history, has in excess both a sentimental-musical soul and a most violent breath.)
ο συναισθηματισμός πάντα θα καταλήγη στο μίσος. γιατί αν ο συναισθηματισμός, σαν διαστροφή της αισθαντικότητας, μπορεί να περιγραφή σαν η λαχτάρα για έκλειψη του εαυτού μέσα στον ωκεανό της αλογίας των συναισθημάτων, το πιο απόλυτο, το πιο αντι-ανθρώπινο, συναίσθημα είναι το μίσος ενός για τον άλλο. (έτσι μπορεί να γίνη κατανοητή η μετά-μοντέρνα μας κατάσταση—ενός πολιτισμού που, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, χαρακτηρίζεται από μια υπερβολικά συναισθηματική-μουσική ψυχή και μια υπερβολικά βίαιη ανάσα.)
