τὸ ὅλον τοῦ τίποτα.3

§ ἡ σωτηριολογία τοῦ φασισμοῦ

ὁ φόβος δὲν προτείνει μιὰν ἐλπίδα, δὲν προσδοκεῖ κάποια λύση, γιατὶ ἁπλᾶ δὲν ἀπορεῖ. ὁ φόβος ἐπιθυμεῖ νὰ γεμίση κάθε γωνιὰ τοῦ ὑποκειμένου μὲ τὴν ἀ-νοησία του, μὲ τὴν πεισματώδη του ἄγνοια. ἡ Ἐδέμ του εἶναι ἡ Ἀβυσσος τῆς ἐπιθυμίας τῆς Ἀβύσσου. τὸ δοξολογικό του στάδιο εἶναι μιὰ μάζα ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἐλπίδα, ποὺ μισεῖ ὅ,τι ἐλπίζει καὶ ἀγωνίζεται. εἶναι ὅλος αἰσθητική. μιὰ παγωμένη δομή. μιὰ ἀντι-ζωή. ὁ φόβος ξορκίζει ἑαυτὸν σπέρνοντας τὸν τρόμο, διευρύνοντας τὰ ὅρια τοῦ ἀποτρόπαιου, κυνηγώντας διαρκῶς τὴν ἠδονὴ τοῦ θανάτου.

:::

§ fascism's soteriology

fear does not name any hope, does not anticipate any release; merely because fear does not doubt. fear desires to fill every little corner of the self with its non-sense, its dure ignorance. fear's Eden is the Abyss of the desire for the Abyss. fear's doxological stage is a mass which denies hope, which hates everything that hopes and struggles. fear is all aesthetics; a frozen structure, an anti-life. fear exorcises itself by spreading the terror, by expanding the borders of the atrociousness, by pursueing ceaselessly death's pleasure.

τὸ ὅλον τοῦ τίποτα.2

§ ἡ γνωσιολογία τοῦ φασισμοῦ

ὁ φόβος εἶναι ἀναίσθητος στὴν κριτικὴ σκέψη, τρέφεται μόνο μὲ πληροφορίες, πληροφορίες ποὺ ἀποκλείουν κάθε ἄλλο νόημα πλὴν τοῦ δικοῦ τους μὴ-νοήματος. πληροφορίες ποὺ πληροφοροῦν μόνο τὴν βεβαιότητά τους, βεβαιότητα τοῦ φόβου, ἀναγκαιότητα τοῦ μίσους πρὸς κάθετι ἀμφισβητεῖ τὸν φόβο, κάθετι ποὺ χαλᾶ τὴν ἡδονὴ τοῦ νὰ ὑπάρχης ἐν φόβω. ἡ βεβαιότητα αὐτὴ εἶναι ἀποκλειστικὰ αἰσθητική. μιὰ αἰσθητικὴ ποὺ διεκδικεῖ ἀπόλυτη ἑρμηνεία στὸ καθόλου τῆς ὕπαρξης, ποὺ ἀρνεῖται κάθε νόημα ἔξω τοῦ φόβου.

ὁ φόβος μισεῖ πολύ. μισεῖ ὅ,τι καὶ ὅποιον δὲν φοβάται. μισεῖ τὸν διάλογο. ὁ φόβος ἀγνοεῖ τὴν τραγικότητα τῆς ὕπαρξης, τὴν ἐλευθερία. ὁ φόβος εἶναι μεγαλοπρεπής, ἑραλδικός, εἰδωλολάτρης. ἕνας Μολὼχ ποὺ μισεῖ τὴν νεότητα.

:::

§ fascism's gnoseology

fear is insensible to critical thought, feeds only on informations, informations that shut out any other meaning apart from their own non-meaning. informations that inform only of their own validity, fear's validity; the necessity of hate for anything that questions the fear, anything that spoils the pleasure of being-in-fear. this validity is solely aesthetical. an aesthetics which claims total interpretation for the totality of being; an aesthetics which denies any meaning outside the fear.

fear hates a lot. it hates anything does not fear. it hates dialogue. fear is unaware of being's tragicalness, of freedom. fear is gradiose, heraldic, idolatrous. a Moloch who hates the youth.

τὸ ὅλον τοῦ τίποτα.1

§ ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ φασισμοῦ

ἡ χειραγώγηση τῶν μαζῶν βασίζεται στὴν χειραγώγηση τῶν ἰδιωτικῶν παθῶν, ἡ ὁποία συγκεφαλαιώνεται σὲ ἕνα ψυχικὸ κίνημα: τὸν φόβο.

ὁ φόβος καλλιεργεῖ τὴν πλαστὴ ἐλπίδα τῆς ἱστορίας: τῆς φανταστικῆς δυνατότητας τῆς ἀνθρώπινης φύσης νὰ ἀπαντήση  στὸν θάνατο μέσα ἀπὸ τὸν πολιτισμό. ὁ πολιτισμὸς ὅμως δὲν εἶναι παρὰ ἡ τακτοποίηση τοῦ πλέγματος ἰδιωτικῶν-συλλογικῶν παθῶν σὲ νομικὸ καὶ αἰσθητικὸ σύστημα, ἰκανὸ νὰ ὑποκαθιστᾶ τὴν προσωπικὴ εὐθύνη-ἐλευθερία μὲ τὴν κανονικότητα τῆς ὁμαδικῆς παραίσθησης. 

ὁ φόβος δὲν εἶναι κυρίως ἔνα συναίσθημα ἀλλὰ μιὰ ἐπιθυμία: ἡ ἐπιθυμία τοῦ νὰ ὑπάρχης χωρὶς τὸ βάρος τοῦ νοήματος. ὁ φόβος εἶναι πρῶτα καὶ κύρια φόβος τοῦ νοήματος. αὐτὸ εἶναι τὸ παράδοξο τοῦ πολιτισμοῦ: ὁ πολιτισμὸς ποὺ ἐμφανίζεται σὰν ὑπέρβαση τῆς φύσης, ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὰ φυσικὰ δεσμά, νὰ εἶναι στὴν οὐσία του μιὰ ἐπιστροφὴ στὴν ζωϊκότητα, στὴν ἀλογία τοῦ ζώου. ἑνὸς ζώου, ὅμως, ἀφύσικου. τὸ παράδειγμα τοῦ pacman: ἕνα φοβισμὲνο κυκλικὸ πλάσμα, ὅλο στόμα, ὅλο ἀκόρεστη πείνα καὶ ἀνειρήνευτη φυγή—τρέχει διαρκῶς νὰ ξεφύγη ἀπὸ τοὺς διῶκτες του, κατασπαράσσοντας διαρκῶς ὅτι εἶναι στὸ δρόμο του, μέσα σὲ ἕναν λαβύρινθο ἄτεγκτης τάξης. ἡ τάξη τοῦ ἀστικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ δυστοπικὴ Ἐδὲμ τοῦ οὑμανισμοῦ.

:::

§ fascism's anthropology

the governance of the multitude is founded on the governance of private passions, which is summarized on one psyche movement: fear.

fear fosters the spurious hope on history: human nature's imaginary potentiality of dealing with the death through civilization. yet, civilization is nothing but an arrangement of this mess of private-collective passions into a legal and aesthetical system, capable to substitute personal responsibility-freedom with the regularity of the collective delusion.

fear is not mainly a feeling but a desire: the desire to exist without the burden of meaning. fear is first and foremost fear of meaning. this is civilization's paradox: civilization, which appears as the overstepping of nature, the emancipation from the shackles of nature, is in its essence a return to animality, to animal's alogy. yet, an annatural animal. the paradigm of pacman: a scared round thing, all mouth, all insatiable appetite and inconsonant flee —it is constantly running to escape from its persecutors, constantly devouring everything in its way, into a maze of stern order. the order of bourgeois civilization, the Eden of humanism.

17.6.2012

ὁ Ἄσωτος, ἀφοῦ ἔκανε νὰ ἐγκαταλείψη τὸ χοιροστάσιο, γύρισε πίσω στὰ ξυλοκέρατα.
οἱ γουρουνάδες ἐτοιμάζουν τὰ μαχαίρια.
(βλέπεις τὰ γουρούνια δὲν χορταίνουν πιὰ μὲ τὰ ξυλοκέρατα καὶ ὀρέγονται τὶς σάρκες του.)
οἱ ἐρμηνευτὲς τῆς ἱστορίας, ἰκανοποιημένοι ποὺ ἡ δική τους ἐκδοχὴ ὑπερίσχυσε τῆς προνοίας τοῦ Πατέρα, ἐτοιμάζουν νέα ποιήματα γιὰ τὴν ὄρεξη τῶν χοίρων.

ὁ Πατέρας πάντα περιμένει 

πολιτικὸ σχόλιο

ἡ λογικὴ στοὺς "διαφωτισμένους" καιρούς μας ἔχει σχεδὸν ταυτιστεῖ μὲ τὸν ὀρθολογισμό, τὴν μίζερη ἐκείνη ἐκδοχὴ τοῦ νοητικοῦ ἐργαλείου τῆς φαντασίας, ποὺ μετρᾶ τὰ πάντα μὲ στοιχειώδη ἀριθμητική, τὴν ἀριθμητικὴ τοῦ μπακάλη. ἔχει ἔτσι ξεχαστεῖ ὅτι λογικὴ εἶναι ἡ ἀποκοτιὰ τοῦ πνεύματος: ἡ προσπάθεια νὰ εἰκονισθῆ λεκτικὰ-ὁμιλητικὰ τὸ νόημα ποὺ τὰ πράγματα καὶ οἱ πραγματικές μας σχέσεις μαζί τους φέρνουν. τὰ λογικὰ σχήματα εἶναι οἱ δίνες τῶν νερῶν ποὺ ἀφήνει πίσω του τὸ καράβι τῆς συνείδησης στὸν σκοτεινό του δρόμο πρὸς τὴν ἐλευθερία. δίνες ὄμορφες, ἀστραποβολοῦσες, δροσερὲς, ἀλλὰ καὶ παροδικὲς, ἀλλοτριόμορφες, ῥέουσες. δὲν γίνεται παρὰ ὁ ἀγώνας νὰ εἰπωθῆ τὸ ἄπορον τῶν νοημάτων νὰ μᾶς χαρίζη εἰκόνες φευγαλέες καὶ ἀνεξίτηλες. φευγαλέες στὶς αἰσθήσεις κι ἀνεξίτηλες στὴν ψυχή. αὐτὸ δὲν εἶναι ἀποτυχία τοῦ ἐγχειρήματος τῆς λογικῆς, ἀντίθετα, εἶναι ὅ,τι διασφαλίζει τὴν ἐλευθερία (ἢ τουλάχιστον τὴν ὀρθὴ πορεία πρὸς αὐτήν), ὅ,τι ἀποτρέπει τὴν βία (πρὸς τὰ πράγματα καὶ τὴν σχέση μας μαζί τους). ἀντίθετα ὁ ὀρθολογισμός, αὐτὴ ἡ θρησκεία τῶν τοκογλύφων, ἔχει πάντα μία μορφή, ἕνα σχῆμα: τὴν βία τῆς ἐκμετάλευσης τῶν πραγμάτων καὶ τὴν συνακόλουθη ἀνελευθερία τῶν σχέσεων.

~

πολιτικὴ ἔκφραση τῆς λογικῆς εἶναι ὁ διάλογος, τὸ τραγικὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς. πολιτικὴ ἔκφραση τοῦ ὀρθολογισμοῦ εἶναι ἡ βία τῆς ἀποτελεσματικότητας, τοῦ μετρήσιμου, τῆς γραφειοκρατίας τῶν λογιστῶν. σὲ αὐτὸν τὸν πολιτικό ἀγώνα δὲν διακυβεύονται κυβερνήσεις κι ἐξουσίες, διακυβεύονται καρδιές.

προσφυγιὰ δὲν εἶναι μόνο νὰ σὲ διώχνουν ἀπὸ τὰ χώματά σου.

προσφυγιὰ εἶναι κι ὅταν τὰ χώματά σου δὲν σὲ σηκώνουν πιά.

ὅταν τὰ χώματα γίνονται ἁλάτι.

καὶ πῶς νὰ σταθῆς πάνω στὸ ἁλάτι;

πῶς νὰ καρπίσης;

προσφυγιὰ εἶναι νὰ μὴν καρπίζης.