'ος εαν δεξηται εν παιδιον τοιουτο επι τωι ονοματι μου, εμε δεχεται'

.
τα παιδιά στους δρόμους δείξανε και δείχνουν κάθε στιγμή την αλήθεια του ανθρώπινου προσώπου:
ότι το φως της ζωντανής συνείδησης είναι ακατάλυτο από το σκότος της βίας του αστικού μας ψεύδους.
βγήκαν στους δρόμους της Βαβυλώνας του μονεταριστικού μας ενυδρείου να σπάσουνε τα τζάμια των εμπόρων της ζωής, που ήπιανε απ' το κρασί του αίματος της πορνείας της και μεθύσανε [Αποκ.18].
η καρδιά τους είναι το λίκνο της φωτιάς της μεσσιανικής βίας που θα κατακάψη το βασίλειο του Μεγάλου Εμπόρου.
τα μάτια τους αρνούνται να υπηρετούν δύο αφεντάδες ταυτόχρονα [Μθ.6:24].

οι έμποροι του ψεύδους [Ιω.8:44] απαντούν στην ζωή με το μόνο που έχουν: βία.
την ωμή βία των πραιτώρων.
την βία του ψεύδους των μέσων μαζικής αποκτήνωσης που καλεί τα παιδιά με τα γυμνά πρόσωπα “κουκουλοφόρους” και τους ψυχικά αρρώστους νεο-ναζί “πολίτες”.
την βία των ελίτ του “πνεύματος” που περιφρονεί την ομορφιά των παιδιών σαν “μηδενιστικό χουλιγκανισμό”.
και τέλος,
την βία των πασιφιστών “χριστιανών” που ενώ δίπλα στα πόδια τους πέφτουν κορμιά παιδικά μιλάνε για “δαιμονική συμπεριφορά” και κρύβονται στην “χριστιανική” τους Ντισνεϊλαντ.

η ανομια των αστικων ζομπι

.

ΜΙΣΟΥΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΤΟΥΣ ΜΑΤΙΑ

ΦΘΟΝΟΥΝΕ ΤΙΣ ΑΓΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΟΥΣ

ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ

ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΗΚΩΘΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΘΑΨΟΥΝ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΩΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΑ ΣΑΠΙΑ ΠΟΔΑΡΙΑ ΤΟΥΣ

meaning as 'Aufheben'

“
Звуκ οcтοpoҗный и глуxoй
Πлοдa, copвaвшeгocя c дpeвa,
Cpeди нeмoлчнoгo нaлeвa
Γлубoκoй тишины лecнoй ...”
(O.Maндeльштaм)
:::
“
The careful and hollow sound
of a fruit snapped from a tree
amidst the neverending song
of the deep forest silence ...”
(O.Mandelshtam, trans. by D.McDuff)
:::
“
Ο ήχος του καρπού που έπεσε από το δέντρο,
διακριτικός και υπόκωφος,
καθώς σχίζει το ατέρμονο τραγούδι
της σιωπής του βαθέως δάσους...”
(Όσιπ Μάντελσταμ)

“omnis locutio ineffabile fatur”

all life is suffering from that tiny and returning-again-and-again snag: the inconsistency between saying and meaninig; the 'place of negativity'. but this is language's nature: to be at the same time common and particular. like the mystery of personhood's nature. because language lies at the roots of that mystery. and that mysterious nature is the very ground of dia-logue, that is of politics-spirit.
on the contrary, in the case of monetary-value-system there is neither ambiguity, nor equivocation, nor openess, nor freedom or responsibility (that is personal act). in there there is only the standstill of fixed price, the clarity of death. that is the end of language, of politics, of spirit, of self. where the personal particularity (a qualitative feature) is replaced by the individual wealth ( a quantitative ratio), the abstract property of things and deeds, the deception of dominion over meaning.
our true common ground is language and experience. both common and particular. (that is, personal.) and it is our agon to make the particular common and the common particular in order to have 'κοινωνια', community. that is, to make deeper our universality through our particularity, and wider our particularity through our universality.

:::

όλος ο βίος δυσφορεί από αυτήν την μικρή και ατέρμονα επανερχόμενη δυσπραγία: την ασυνέχεια λόγου και νοήματος. την διαρκή ακύρωση του νοήματος από τον λόγο που επιδιώκει να το εκφέρη. αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι η φύση της γλώσσας: να είναι ταυτόχρονα κοινή και ιδιωτική. όπως και το μυστήριο της φύσης του προσώπου. γιατί η γλώσσα βρίσκεται στην ρίζα αυτού του μυστηρίου. κι αυτή η μυστηριώδης φύση της είναι το κατεξοχήν έδαφος του δια-λόγου, δηλαδή του πολιτικού βίου, του πνεύματος.
αντίθετα, στην περίπτωση του μονεταριστικού αξιακού συστήματος δεν χωρεί η ασάφεια, η αμφισημία, η ανοιχτότητα, η ελευθερία της ευθύνη (δηλαδή η προσωπική πράξη). εκεί βασιλεύει η παγερή ακινησία της καθορισμένης τιμής, η σαφήνεια του θανάτου. μ'άλλα λόγια, το τέλος της γλώσσας, του πολιτικού βίου, του πνεύματος, του υποκειμένου. εκεί η προσωπική ιδιαιτερότητα (ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό) αντικαθίσταται από τον ιδιωτικό πλούτο (ένα ποσοτικό μέτρο), την αφηρημένη ιδιοκτησία πραγμάτων και έργων, την απάτη της κυριαρχίας πάνω στα νοήματα.
το αληθινά κοινό μας έδαφος είναι ο λόγος και η εμπειρία. αμφότερα κοινά και ιδιαίτερα. (δηλαδή προσωπικά.) και ο αγώνας μας είναι να κάνουμε το κοινό ιδιαίτερο και το ιδιαίτερο κοινό, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε κοινωνία. πά' να πή, να βαθύνουμε την κοινότητα μας δια της ιδιαιτερότητας μας και να πλατύνουμε την ιδιαιτερότητα μας μέσω της κοινότητας μας.

life as consciousness

to locate an experience of location
in the loculus of heart

:::
να ταμιεύης μια εμπειρία τόπου
στο τέμενος της καρδιάς

the immanent mystery

at the same time common and particular

Ζοο [ ~ Rev.3:15-7]

ο αέρας γεμάτος παιδικές φωνές
είναι κλουβί γύρω απ' τα κλουβιά
που μέσα τους κρατούνε τ' άδεια μάτια.

έξω από το μεγάλο ναό
όπου λατρεύεται η καλλίγραμη βία
η ζωή καρτερά τα θύματά της.

παρέα με τον κορυδαλό και την άμυαλη παπαδίτσα
μετρώ την φτώχεια του Ιωσήφ
που έφυγε απ΄ την Αίγυπτο
αφήνοντας τ' αδέλφια του να την εμπορεύονται.

:::

the wind, filled with children's voices,
is a cage around the cages
that keep in them the empty eyes.

out of the big temple,
where the shapely violence is worshiped,
life is lurking her victims.

accompanied by the lark and the mindless tit,
i'm counting Joseph's privation
since his leaving from Egypt,
where he left his brothers to trade her.

every day i cipher my death

“whenever the merry dance of death and trade goes on in a still and earthy atmosphere as of an overheated catacomb” (*)

...as a wraith of myself.
___________
(* J. Conrad)

FUND[amental]S (on Lk.18:25)

η 'κοινή λογική' ('κοινός νους') ήταν πάντα ο κοινός λόγος που φύτρωνε στο πλούσιο και στέρεο έδαφος της κοινής εμπειρίας, και γεννούσε τον διά-λογο ('πολιτική').
αυτό την καθιστούσε φραγμό στην επέκταση της βίας, και αφετηριακό σημείο για την τελική της αναίρεση στην ανακεφαλαίωση του νόμου (Μθ.22:40).
η μονεταριστική ερμηνεία του κόσμου αντικαθιστά την κοινή εμπειρία και τον διά-λογο με ένα φαντασιακό αξιακό σύστημα και ένα πλέγμα σχέσεων κυριαρχίας, που αναπαράγουν στο διηνεκές την βία της ανομίας.
...
όταν ο Παύλος καλεί σε 'ισότητα' (2Κορ.8:14), δεν προσδοκά έναν “ηθικό καπιταλισμό”, αλλά αυτήν την αναίρεση του, μέσα από την αναίρεση του αξιακού αιτήματος για κατοχή-συσώρευση.

:::

'common logic' ('common sense') was always the common logos, which sprouted on the fecund and fast soil of common experience, and gave rise to dia-logue ('politics').
that made her a fence against the expansion of violence, and a point of start for violence's final cessation at law's recapitulation (Μt.22:40).
world's monetaristic interpretation replaces common sense and dia-logue with an imaginary value system and a meshwork of violent relations, which reproduce without end the violence of anomie.
...
when Paul calls on 'equality' (2Cor.8:14), he does not dream an “ethical capitalism”, but its very cancelation, through the cessation of value-system demand for hold end heap.

σχόλιο στην άθλια επικαιρότητα [Μθ.4:8-10]

καλώς ή κακώς το νεοελλαδικό κρατίδιο άντλησε και αντλεί την νομιμότητα του από μια επαναστατική διαδικασία και την βίαιη παρέμβαση άλλων σύγχρονων κρατών στα εσωτερικά του οθωμανικού κράτους (νεκρό από καιρό πιά)
και δεν αποτελεί πολιτικό κληρονόμο καμμίας άλλης κρατικής υπόστασης,
παρά μόνο ιδεολογικό τέκνο του σύγχρονου δυτικού-αστικού πολιτικού φαντασιακού.

όταν ένα μοναστήρι, ή η θεσμική εκκλησία, διεκδικεί κυριότητα με βάση τίτλους βυζαντινούς ή οθωμανικούς, ουσιαστικά αμφισβητεί αυτήν την πολιτική διαδικασία και νομιμότητα.
και δεν θα υπήρχε βέβαια κανένα πρόβλημα με αυτό,
όμως την ίδια στιγμή οι ίδιοι αποτελούν ή θέλουν να αποτελούν ουσιαστικό τμήμα του φαντασιακού του νεοελληνικού έθνους και συνεργάτες απαραίτητοι του νεοελλαδικού αστικού κράτους.

την ίδια στιγμή το νεοελλαδικό αστικό κράτος, αν και απολύτως βέβαιο για την πηγή της νομιμότητας του, αναγνωρίζει την εγκυρότητα των τίτλων κυριότητας του παρελθόντος, του οποίου η πολιτική άρνηση είναι η προϋπόθεση της ίδιας του της ύπαρξης, και αυτοαναιρεί την εδαφική του κυριαρχία.

τι συμβαίνει; έχουμε ένα κράτος που αυτο-ακυρώνεται; μια εκκλησία που έχοντας ήδη αρνηθεί τον μεσσιανικό της χαρακτήρα αδυνατεί να βρή θέση στον αστικό κόσμο; μήπως μια χίμαιρα που αποκαλύπτει το αφύσικο του αστικού μορφώματος; η μεταμοντέρνα ανομία μέσα στο τερατώδες άρμα του ασφυκτικά εξαπλωμένου νομικισμού;
τελούν σε σύγχυση ή η πονηρία δεν έχει όρια;
υπάρχει ακόμη λαός, σαν πολιτικό και εκκλησιαστικό σώμα; ή μόνο θεατές μιας παράστασης όπου οι ρόλοι αφομοιώθηκαν από τους θεατρίνους σαν ψευδο-υπερβατικές πραγματικότητες;

ταφοι κεκονιαμενοι (ον 1Jn.5:21)

“[Ο άνθρωπος] δεν είναι ούτε Homo sapiens ούτε Homo loquens, αλλά Homo sapiens loquendi, και αυτή η σύζευξη συνιστά το πως η Δύση κατανοεί τον εαυτό της και θεμελιώνει τόσο την γνώση όσο και τις ικανότητες της. Η χωρίς προηγούμενο βία της ανθρώπινης δύναμης έχει τις βαθύτερες ρίζες της σε αυτήν την δομή της γλώσσας. Με αυτήν την έννοια ό,τι βιώνεται στο experimentum linguae είναι [...] η αδυναμία να μιλήσης στη βάση μιας γλώσσας. Aυτή είναι η εμπειρία, δια της νηπιότητας της μεταξύ λόγου και διαλόγου, της ιδιαιτερότητας ή της δύναμης της ομιλίας.” *
...
όταν η ζωντανή εμπειρία του σαρκωμένου Λόγου ξεπέφτει σε θρήσκευμα,
όταν η θεολογία γίνεται ιδεολόγημα-ειδωλολατρία,
τότε παράγεται μόνο βία,
η βία της εξουσιαστικής διαχείρησης του κόσμου,
η βία του μονεταρισμού.

:::

“[Man] is neither Homo sapiens nor Homo loquens, but Homo sapiens loquendi, and this entwinment constitutes the way in which the West has understood itself and laid the foundation for both its knowledge and its skills. The unprecendented violence of human power has its deepest roots in this structure of language. In that sense what is experienced in the experimentum linguae is [...] an impossibility of speaking from the basis of a language, it is an experience, via that infancy which dwells in the margin between language and discourse, of the very faculty or power of speech.” *
...
when the live experience of incarnate Logos comes down to a religious system,
when theology turns into ideology-idololatry,
then, the outcome is only violence,
the violence of world's dominion,
the violence of monetarism.

_____________
(G. Agamben)

against moralism

“...all life is but the pouring of the present into the forms of the myth”.*
But what if myth turns into a mythic future?
(The case of our bourgeois ever-developing state.)
Then, simply, there is not real life;
only a process.

:::

“...ό,τι λέμε βίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το καλούπωμα του παρόντος στην μήτρα του μύθου”.*
Όμως, τι γίνεται όταν ο μύθος γίνεται ένα μυθικό αύριο;
(Η περίπτωση της αστικής μας αειφόρου κατάστασης.)
Τότε, απλά, δεν υπάρχει αληθινή ζωή,
παρά μόνο μια διαδικασία.

_____________
* Thomas Mann

ειδος (on Jas.1:27)

το δέρμα έχει μορφή,
σχετίζεται, αγαπά,
είναι πέρας άπειρο.
₪
οι ιδέες δεν έχουν μορφή,
κλέβουν μορφές από τα σώματα που κατοικούν,
ακυρώνοντας την αγάπη,
πεπερασμένα άπειρες.
:::
skin has shape,
it relates, loves,
is unlimited limit.
₪
ideas have not shape,
they steal shapes from the bodies they occupy,
canceling the love,
being limitedly limitless.

a whole life

nothing but heart and some kidney
...
"ἔστιν ἀνθρώποις ἀνέμων ὅτε πλείστα χρῆσις" *
(Pindar, Olympian 11:1)

____________
* ("there is a time when it is for winds that men have greatest need")

the time that remains (on Ps.16[XII 15]:9b)

what gives duration to the self is not a physical necessity, an abstract and transcendental law, but hope proper.
she is the mother of freedom, the field of love.
she is what makes a body a person.
she is the meaning of time.
and “hope does not make us ashamed,...” [Ro.5:5].
...
and her name is logos.

:::

ό,τι δίνει διάρκεια στο λογικό υποκείμενο δεν είναι μια φυσική αναγκαιότητα, κάποιος αφηρημένος και υπερβατικός νόμος, αλλά η ελπίδα καθεαυτή.
αυτή είναι η μητέρα της ελευθερίας, το πεδίο της αγάπης.
αυτή είναι ό,τι κάνει ένα σώμα πρόσωπο.
αυτή είναι το νόημα του χρόνου.
και “η ελπις ου καταισχυνει,...” [Ρωμ.5:5].
...
και το όνομα της είναι λόγος.

Occident's oscillation

i see West's whole history as a pendulum,
which has as its two zeniths, or pull-points,
two violent forces:
Expansion & Accumulation.
the former finds its venomous virtue in the Law (originally Roman and after civil);
the latter prevails as monetarism, or bank feudalism.
both deny Father's will—the double commandment of love [Mt.22:37-40],
and represent themselves as a distorted image of the nature.

► nature, which is self-manifested (as i can see her through Logos' double commandment) as the unlimited aporia of limits.

συνέκδημος.2

§
η γλώσσα μου χάρισε την εμπειρία
αλλά δεν έχω λόγο να της δώσω σώμα
:::
language endowed me with the experience
but i do not have language proper to give it a body

§
η έκφραση “χωρίς αμφιβολία” είναι άρνηση της φύσης,
ο θρίαμβος της βίας πάνω στη ζωή,
το τέλος κάθε πιθανής εμπειρίας του αλήθινού
:::
the phrase “it's completely out of the question” is the denial of nature,
the triumph of violence over the life,
the end of any possible experience of truth

heat full of Tithonos' noise (on Mk.12:31)

αν ο εαυτός είναι η πρώτη (—μόνη) απορία,
τότε αγάπη είναι η βεβαίωση της,
κι η προσευχή για τον 'εχθρό'
είναι απορητική αυτεπίγνωση
:::
if self is the prime (—only) aporia,
then love is aporia's realization,
and the prayer for the 'enemy'
is aporetic self-realization

συνέκδημος.1

§ [Rom.1:11]
—the 'spiritoual gift' is not simply in discordance with individualism, it is by its essence the cancelling of individualism. so, the messianic community cannot be a religious, or political, collectivity. bourgeois society and life in Spirit are totally (that is, by nature) incompatible.

§ [a hut in the chestnuts]
γλυκός ήλιος χαϊδεύει
την φθορά των υλικών—
η ομορφιά της φυσικής αταξίας
:::
a sweet sun is stroking
the materials' decay—
the well-shapedness of natural disorder

§ [homage to T.Adorno]
advertisement—the poetry of a society which lacks the joy of experience:
unity in [the] lack of joy:
bourgeois society—the individual as the most general: totalitarianism and homosexuality

άλιο (on Ac.19:2-)

γιατί των γλάρων οι κραυγές δηλώνουν πάντα μια μακρινή παρουσία, που οι αισθήσεις αδυνατούν να βεβαιώσουν;
γιατί όταν θαλασσώνεσαι ο κόσμος όλος είναι 'κει, τόσο πολύ που απουσιάζει;
ποιά ανάσα κουβαλά ο αγέρας που εμψυχώνει όλα τούτα;
πώς γίνεται να νιώθης αυτό που δεν γνωρίζης;
να μιλάς για ό,τι δεν δύνασαι να νιώσης;

:::

why gulls' sqaulls always imply a distant presence? -one, that senses cannot acknowledge.
why when you dip into the sea the whole world is there? -so there, that it is absent.
what breath is that wind, which animates all these, carrying?
how is to feel what you do not know?
to utter what you cannot feel?

exile (10 years after)

το χώμα πεινά για κορμί
ο ουρανός διψά για βλέμμα
:::
the earth is hungry for body
the sky is thirsty for eye

το χώμα που δεν το ποτίζει η βροχή
γεμίζει φίδια.

on 1Cor.15:26

the vicious circle of consciousness (broken by Logos' Incarnation and Christ's Resurrection):

what we name time is an eternal train of deaths;
what we think eternal is a standstill of being;
what we recognize as being is a turbulence of nothing;
what we understand as nothing is the experience of repetition.

:::
ο φαύλος κύκλος της συνείδησης (που έσπασε η Σάρκωση του Λόγου και η Ανάσταση του Χριστού):

ό,τι καλούμε χρόνο είναι μια αέναη ακολουθία θανάτων,
ό,τι φανταζόμαστε σαν αιώνιο είναι μια κατάπαυση της ύπαρξης,
ό,τι αναγνωρίζουμε σαν ύπαρξη είναι η ακατάστατη δίνη του τίποτα,
ό,τι κατανούμε σαν τίποτα είναι η εμπειρία της επανάληψης.

regulae iuris (on Mt.20:25-8)

a trembling heart is being tossed about
between the two steep rocks:
the ought of the End and the ought of the Form.
the space between is the dark which promises nothing,
the land of death,
the realm of positive law,
the province of Moira of absolute property.
the heart is wandering over 'this region
of short distances and definite places'
striving to be neither lord nor servant;
but there is no way out,
there is only way up.
and for that way up she must dive deeply down,
into herself,
beyond the positive limits of the death,
into the fathomless depths of love.

wormwood-tea

άνθισ' η πέτρα και δρόσισε η αράχνη

Ιακ 5:3

και το χορτάρι όλο και σπανίζει
κι ο άνεμος δεν κουβαλά πια αγέρα
κι ο ήλιος έπαψε να τραγουδάη.
μόνο κάτι σαν πυρακτωμένη μηχανή που αλέθει τα σπλάχνα μας με τον ήχο της έρχεται απ’ αυτό το κόκκινο σημάδι, που κάποτε λέγαμε ‘ήλιο’.

and, the law: a burnt-out paper.

7 years round

"
But for the lovers, their arms
Round the griefs of the ages"

(D.Thomas)

ψυχές υγρές και φλύαρες στα δίχτυα του Αϊδωνέα
:::
wet and prattling hearts in Hades’ nets

του νόμου το άκαρπο δέντρο ζέχνει θάνατο
:::
law’s barren tree stinks death