6x7-1

‘how excellent hands have turned to commonness’
:::
‘πώς τα έξοχα χέρια χυδαία γινήκανε πια’

(W.H.Auden)

on Jn.3:17-19

in the edenic space of Logos origin and end are in unity
—the unity of His will's manifestation—
and that unity is the flower of Spirit’s eternal action which turns into time.
in the litigious space of human critical logos every-thing is fragmented; the origin is a trauma and the end is agony—both carried by spurious consciousness’ time, which is experienced as sorrow.

intelligentsia (on Col.2:8)

το άδειο καύκαλο
πασαλειμμένο προπετή χρώματα
χυδαία μπιχλιμπίδια
αντηχεί τον κούφιο αέρα
σπιτώνει σκαθάρια παλιατζήδες
υποκρίνεται ζωή

(κι αυτό το λένε ‘νοειν τε και ειναι’)

:::

a void skull
smeared with cocky colors
putrid charms
parrots the empty wind
homes vermin — relic-grocers
plays life

(and that is called ‘to think and to being’)

on Jn.8:44

—Τι γεννά τη βία;
—Το ψεύδος.
—Ποιος είναι ο θρόνος του ψεύδους;
—Η συνείδηση.

:::

—What is giving birth to violence?
—The lie.
—What is the throne of the lie;
—Consciousness.

sudoku legality

η φύση είναι ελευθερία—σαν ενιαία και αδιαίρετη κατάσταση δυνατοτήτων ύπαρξης-ζωής.
αντίθετα, κάθε είδους ‘φυσικός νόμος’ (είτε κλειστής δομής, είτε χαοτικής δομικότητας)—σαν φαντασιακό κατηγορικό σύμπαν, προϊόν της συνείδησης-ψευδαίσθησης—είναι μη-ελευθερία (είτε βεβαιοτήτων, είτε μη-δυνατοτήτων): η αυταπάτη του αυτόνομου υποκειμένου του αστικού νόμου.

:::

nature is freedom—as the unified and the undivided state of potentialities for being-life.
on the contrary, any kind of ‘natural law’ (either of a closed structure, or of a chaotic fabrication)—as an imaginary categorical universe; the product of consciousness-delusion—is non-freedom (either that of the affirmation, or that of non-intention): the illusion of sovereign individuality of the bourgeois law.

ευδοκία

ό,τι κάνει τον άνθρωπο τέτοιον μέσα στον κόσμο
—ο λόγος του—
αυτό είναι και η πηγή της βίας του
—η συνείδηση-ψευδαίσθηση—.

‘η δε φυσις κρυπτην την νοσον ενδον εχει’. (Γρηγόριος Ναζιανηνός)

η σάρκωση του Λόγου είναι η μόνη έξοδος από τον φαύλο λαβύρινθο της λογικής ψευδαίσθησης-βίας, εφόσον ο αφηρημένος λόγος του ανθρώπου πάρει σάρκα και οστά μέσα στον σαρκωμένο προσωπικό Λόγο που δίνει όνομα και ύπαρξη στο καθετί.

:::

what makes Man such in the World
—his logos-language—
that is also the source of his violence
—his consciousness-delusion—.

‘nature has hidden in her her maladie’. (Gregory of Nazianzos)

the incarnation of the Logos is his only way-out of the vicious labyrinth of the logical delusion-violence, since the abstract human logos takes flesh and bones in the incarnate personal Logos which gives name and being to every thing.

:::

‘I can’t imagine anything
that I would less like to be
than a disincarnate Spirit,
unable to chew or sip
or make contact with surfaces
or breathe the scents of summer
or comprehend speech and music
or gaze at what lies beyond.
No, God has placed me exactly
where I’d have chosen to be:
the sub-lunar world is such fun,
where Man is male or female
and gives Proper Names to all things.’
(W.H.Auden)

natural linguistics (on Mt.13:10-13)

η φύση είναι ό,τι πιο κοντινό και συνάμα πιο απρόσιτο έχουμε. αυτό το ίδιον-ξένο μπορεί να πάρη λογική μορφή μόνον μέσω του κοινού νου. ο κοινός νους δεν είναι ούτε εικονισμός ενός ‘φυσικού νόμου’ (natural law), ούτε μια κοινωνιολογική συνισταμένη ατομικού ‘ορθού λόγου’: είναι φυσικός πραγματικά και προσωπικός πραγματικά—ο κοινός νους είναι η λογική εικόνα της κοινά βεβαιωμένης εμπειρίας, η βεβαιότητα του απροκαθόριστου. (αντίθετα με την καθορισμένη βεβαιότητα του αστικού νόμου.)

:::

nature is what nearest and at the same time most transcendent we have. that own-alien thing can take a speech form only through common sense. common sense is neither an image of ‘natural law’ nor a sociological sum of individual rationality: it is actually natural and actually personal—common sense is the logical (=in a language form) image of the commonly accredited (and accrued) experience; the sureness of the unsettled. (contrary to settled sureness of bourgeois law.)

ganz Andere (on Mt.6:23)

των οστών το κρυμμένο σπέρμα είναι πριν
του δέρματος το ρίγος

:::

bones’ hidden seed is before
skin’s shiver

natural aesthetics

ό,τι χώμα στερείται
να φυτρώνη αληθινά δεν μπορεί.
ότι την πράξη το πράγμα την κάνει
κι έτσι το έργο τον τεχνίτη βεβαιώνει.

:::

whatever is deprived of soil
cannot spring in truth;
'cause the deed does the doing
and so, the handiwork verifies the craftsman.

natural politics (on Mat.5:22)

to name is to love: to open your being to other beings
—an act of heart and mind as one whole person.
to adject is to judge: to oppose your consciousness to other beings
—an act of mind as sovereign modifier; a denial of nature for the sake of an arbitrary moral ego.
to word (verb) is to communicate politically: to relate your presence to the other beings
—an act either of personal freedom (in the case of naming), or of dominion (in the case of morals). where, freedom means the logical unity of nature in the person, and, dominion means the contemplative rupture of nature in the autonomous consciousness.

:::

"Wer das Tiefste gedacht, liebt das Lebendigste" (Hederlin)

natural history

snail owes its exquisite well-shaped-ness to its mucus which is flaking off under the sun
:::
το σαλιγκάρι χρωστά την ευ-μορφιά του στην βλέννα του που
ξεφλουδίζει κάτω απ’ τον ήλιο

on 1Cor.7:29-31(*)

ο αστικός νόμος νομοθετεί ένα μόνον, την διατήρηση του
—η αυθεντική βία: το νόημα μέσα στο νόημα.
η ανομία εκβιάζει ένα μόνον, την μοναξιά σαν μόνη τάξη
—η αυθαίρετη βία: η απουσία νοήματος σαν νόημα.
…
έτσι, η ομορφιά είναι πάντα θλιβερή

:::

bourgeois law legislates just one thing, its upkeep
—the authentic violence: the meaning in the meaning.
anomy constrains for just one thing, the loneliness as the only order
—the arbitrary violence: the absence of meaning as meaning.
…
so, beauty is always sad

--------
(*) “the only philosophy which can be responsibly practiced in face of despair is the attempt to contemplate all things as they would present themselves from the standpoint of redemption” (Th. Adorno, Minima Moralia)

ecology, 4 (or, Gesthemane, the eternal Eden)

the man said: 'you are my actuality: the totality of my conditions'
the Nature replied: 'you are my totality: the actuality of my meaning'
...
the Spirit smiled (in) the garden of Gesthemane

mechanics (Mat.7:24-7)

η πέτρα βαστά βαθειά μέσα της το νόημα της
—ό,τι η άμμος σκόρπισε στους ανέμους και στις βροχές—
αυτό που βαστά το βάρος του λόγου
που πάνω της στέκει

:::

the rock holds in itself its meaning
—what the sand dissipated to the winds and rains—
which bears the weight of the word
that stands on it

aporia

ό,τι κάνη τον άνθρωπο άνθρωπο είναι ο πόνος
αυτός βεβαιώνει την καρδιά σαν τέτοια
αυτός είναι τ' αμόνι της αγάπης
ό,τι κάνη τον χρόνο διάρκεια

:::

what makes the man a man is pain
that assures the heart as such
that is love's anvil
what makes the time duration

positing (postscript on religious zombies, 3)

the Word of God [by] naming creates ‘ex nihilo’
the word of the ‘earthen one’ [by] naming manifests what already exists, and it manifests it in relation to the essence of the ‘earthen one’ and not absolutely (*)
so, the concept refutes the earthen (created) name, the manifestation—hides the image—, but it cannot refute the ‘above any name’ (Phi.2:9), the source of beings

ο Λόγος του Θεού ονομάζοντας δημιουργεί ‘εξ ουκ οντων’
ο λόγος του ‘χοϊκού’ ονομάζοντας φανερώνει ό,τι ήδη υπάρχει, και το φανερώνει ως προς την ουσία του ‘χοϊκού’ και όχι απόλυτα (*)
έτσι, η ιδέα αναιρεί το χοϊκό (κτιστό) όνομα, την φανέρωση—αποκρύπτει την εικόνα—, αλλά δεν δύναται να αναιρέση το ‘υπερ παν ονομα’ (Φιλ.2:9), την πηγή των όντων

[(*) cf. Hegel, Wissenschaft der Logic II, 15]

religious zombies, 3 (or, the systemic beast)

if there is an Antichrist, this is bourgeois society. because, if Christ is the incarnate Word, bourgeois society is the incarnate concept—the deadened word, a zombie, a lifeless and life-taking chasm. in the dark abyss of that chasm voice is lost or returns back as bullets of rotten blood; the blood of canceled dia-logue.
a bourgeois “Christianity” is pure blasphemy, the blasphemy against the Spirit.

σολωμικό

το χάσμα στο βράχο δεν τ’ άνοιξε ο σεισμός. τ’ άνοιξε ο χρόνος, η βροχή κι η ρίζα του κυκλάμινου. κι αν γελά στα λούλουδα, γελά γιατί ‘ναι παιδιά του. κι αν είναι μαύρο, είναι γιατί ο χρόνος είναι σκοτεινός (όσο ο ήλιος που ποτίζει τα κυκλάμινα).
:::
‘εν δε μιαι μοιραι χρονου αλλοτ’ αλλοιαι διαιθυσσοισιν αυραι.’ (Ολυμπιακή Ωδή 7:94)

a burnt olive-tree said…

δεν είναι άλλη βία από την επιθυμία για εξουσία πάνω στην ζωή του άλλου—την αναίρεση της αγάπης
δεν είναι άλλη κόλαση από την μοναξιά—την άρνηση της αγάπης
δεν είναι άλλος θάνατος από την αδυναμία για αγάπη

there is not another violence than the desire for power over other’s life—the suspension of love
there is not another hell than the loneliness—the denial of love
there is not another death than the debility for love

religious zombies, 2 (on the politics of Col.2:18-23)

the deception that a particular action is universal is moral-consciousness’ violence: self’s self-subversion (conforming itself to an incomprehensible moral law), which (via its relation with the other) turns into subverting the other. sentimentality and violence hidden under the fake (since face is suspended) of morality and ‘love’. abstractions which make the life abstract: unreal. (the revolt against He who issues the life: He who IS life, hence, has no room for moralities and abstractions, i.e. violence.)
:::
“μηδεις υμας καταβραβευετω … φυσιουμενος υπο του νοος της σαρκος αυτου … [εμβατευων] Μη αψηι μηδε γευσηι μηδε θιγηις … ατινα εστιν λογον μεν εχοντα σοφιας εν εθελοθρησκιαι και ταπεινοφροσυνηι” (Col.2:18-23)
“[let] no one to cheat you[r lives] … being conceited by his flesh’s mind … [pontificating] Do not touch, nor taste, nor finger … which [seems to] bear wisdom in a manner of self-imposed-piety and [made-up-]humility” (trans. by me)

δημόσια αλογία

υπέρογκοι λόγοι, τίτλοι πολυέλαιοι, άσαρκοι, με το βάρος του ανέμου—τι φασισμός!
‘τριήμερο εθνικό πένθος’…
‘τριήμερο’; πότε άρχισε; πότε τέλειωσε; —ο χρόνος σαν απώλεια νοήματος.
‘εθνικό’; ποιού έθνους; ποιού λαού; αυτού που γλεντοκοπά το τέλος του στις ψησταριές και στα παραθαλάσσια μπαράκια; του άλλου; αυτού που μαζεύει τις στάχτες του απ’ το χώμα το πηγμένο στα κόκαλα; κάποιου άλλου;
‘πένθος’; ποια απώλεια; τίνος πράγματος; ό,τι χάθηκε ήταν ό,τι είχαμε υπεξαιρέσει από τα κόκαλα των πατέρων και περίσσευε στις τσέπες μας. ήταν βαρύ για τις νάιλον τσέπες μας.

postscript on “olive-tree”

finally, it was not beetle’s wooden wings that burnt, but the olive-tree. the beetle-arsonist has still its wings, but not anymore its heart. that olive-tree was its heart.

olive-tree

we sat under the olive-trees to have a rest and i heard the tree to say to me:
— the soil is what has past; my blossom is the fleeting now; the sky is the ineffable tomorrow and i am the history of a stony world.
— and i? i asked. what am i?
— you are a speaking beetle which will melt its wooden wings in the rising sun.

ecology, 3

the Nature said: ‘what has bloomed has got the knowledge of death’
the Spirit replied: ‘what has died shall be bloomed’


η Φύση είπε: ‘ό,τι άνθισε γνώρισε τον θάνατο’
το Πνεύμα απάντησε: ‘ό,τι πέθανε μέλλει ν’ ανθίση’

σύνοψη

εν αρχηι ην το ονομα. το ονομα δε εγεννησεν το ρημα, το ρημα δε εγεννησεν την μετοχην, η μετοχη δε εγεννησεν τον ερωταν και την βίαν, ο ερωτας δε και η βία εγεννησαν την ιστοριαν και το τελος αυτης. γενοιτο, γενοιτο.


in the beginning was the name. and the name begat the verb; and the verb begat the participle; and the participle begat the love and the violence; and the love and the violence begat the history and its end. let it come, let it become.

a Hegelian comment on ultimate death

θύματα του μύθου τους. ενός μύθου χτισμένου από αλλότρια βλέμματα, για αλλότριες επιθυμίες σε ξένες καρδιές.
κρύβονται από τα βλέμματα και λένε: η συνείδηση μου είναι ελεύθερη από την πραγματικότητα, απροκαθόριστη, αυτογνωσιακή—το ηθικό υποκείμενο μπορεί πια να πετά αγκαλιά με την Lucie στον διαμαντένιο ουρανό του τίποτα, εικονίζοντας τον εαυτό του αέναα.
μια συνείδηση που πλανά εαυτήν και όσους την συναντούν—η ουσία του Άδη.


victims of their own myth. a myth built up by others’ gazes, for alien desires of strangers’ hearts.
they hide themselves from the gazes and say: my consciousness is free from reality, unconditioned, self-knowing—the moral subject can now fly with Lucie in the diamond sky of nothingness, representing itself endlessly.
a consciousness which deceives itself and anybody met it—the essence of Hades.

timeless being

το πλησίασμα της καταιγίδας—τι μυστική στιγμή!
όταν η νωχέλεια της αιθρίας συλλαμβάνει τον εαυτό της κυκλωμένο από ένα αλλόκοτα διαφανές σκοτάδι που φέρνει ένας αθόρυβος, ζωηρός άνεμος—σαν παρουσία αόρατου τιμωρού—ενώ κάπου μακριά απροσδιόριστοι ήχοι λένε κάτι που δεν μπορούμε να αντέξουμε.
κανείς ποτέ δεν είναι σε θέση να πη πότε έγινε το πέρασμα από το πριν στο τώρα. και πόσο αυτό το τώρα είναι η εισαγωγή του βίαιου μετά, ή κάτι άλλο, τρίτο—το μυστικό διάμεσο, το ανείπωτο, το χνάρι του αιώνιου.


as tempest comes near—what a mystical time!
when calm’s indolence caught herself surrounded by an eerie transparent darkness brought by voiceless vivid wind—when somewhere far shapeless sounds say something unbearable.
nobody is able to say when does the passing from then to now happen. and how is that now an introduction to violent after; or something other—a mystical in-between, nameless, the trace of eternal.

religious zombies

η σεξουαλικότητα των ευνούχων: να χώνουν στις καρδιές των άλλων έναν λόγο που δεν λέει τίποτα άλλο από την κρυμμένη επιθυμία να εξουσιάσουν τις ζωές τους—να υπάρχουν μέσα από άλλα ευνουχισμένα εγώ: συν-ύπαρξη χωρίς συ-ζυγία.


eunuchs’ sexuality: to invade into others’ hearts through a word which says nothing but the hidden desire to control their lives—to be via another castrated self: co-existence without con-jugation.

ecology, 2

the two cosmological extremes:
(a) a worldly world (closed or open, doesn’t matter)—the realm of a complex of abstract laws; and
(b) a ‘sacred’ world, a ‘panpsychic’ one—the realm of a complex of abstract powers.
both debase both the world and man’s consciousness to a dire circle of impersonal (and impersonalizing) necessity. world and consciousness in an endless vicious circle of mutually failed roles: those of lord and bondsman—infinitely unfulfilled desire.

the way-out:
the world as Spirit’s image—holy in its fundamental intention, in its per-form-ance; but changeable and contingent in its nature. an image of Word’s image.