9.10.10

ακαρπες κουβεντες καπως

συλλογικότητες ατομικών συγχύσεων
αγωνίζονται να συντηρήσουν την ιδιωτικότητα του καθημερινού θανάτού τους.
κοινωνικές ανησυχίες υπαλλήλων γραφειοκρατών.
δάσκαλοι αγράμματοι και φθονεροί της νεότητας,
ιερείς τοκογλύφοι του φόβου,
πουτάνες με ανησυχίες επενδυτικές,
ποδοσφαιριστές, προπονητές, επίσκοποι, δημαρχαίοι, έμποροι, ιδιοκτήτες, καταναλωτές,
ψηφοφόροι, ψηφοφόροι, ψηφοφόροι.
ατελέσφοροι και άδειοι.
και μέσα σε αυτόν τον πολτό, κάθε μέρα να συναντάς εξαιρετικούς ανθρώπους.
αφελείς, ενοχλητικά επίμονους, στην πίστη τους στο συλλογικό, στο “κοινό”.
η παράλυση του κριτικού πνεύματος:
υπάρχει πάτος; υπάρχει ταβάνι;
υπάρχει νόημα να ρωτάς τέτοιες ερωτήσεις;
...
αν όλο αυτό είναι η φαντασμαγορία των μορφών
—οι αλήθειες που παράγει η γλώσσα—
τότε που σταματά η δυσμορφία
και που αρχίζει η ομορφιά;
ανόητο ερώτημα
διατυπωμένο σε λάθος μέσο.
ο ευγενής Χ.
ο τίμιος αγωνιστής Π.
ο καλόψυχος Λ.
ο συνεπής και αξιόπιστος Β.
υπάρχουν πολύ πριν τα έργα τους.
μετράνε πολύ πέρα από τα έργα τους.
αυτή η αλήθεια είναι φυσική ή πολιτική;
μάλλον κάτι άλλο,
κάτι που δεν χρειάζεται σώνει και καλά να το ορίσουμε.
αυτό το “άρρητο” πιθανόν ανήκει στο προ-λογικό στάδιο του βρέφους.
αλλά πώς να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
γιατί να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
(με τι εργαλεία; αυτά της φαντασμαγορίας; άστο καλύτερα)