ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια ὑποστηρίζω ὅτι ἡ μόνη χωροταξικὴ παρέμβαση στὸν ἄθλιο ἀστικό μας χῶρο ποὺ θὰ εἶχε κάποιο νόημα εἶναι ἡ σὲ μεγάλη κλίμακα φύτευση δένδρων. παντοῦ. ὄχι γιατὶ θὰ μᾶς ἔλυνε κάποια καθημερινὰ προβλήματα, ἀλλὰ γιατὶ θὰ ἐπέτρεπε στὰ παιδιά μας νὰ ξαναχτίσουν τὸν κόσμο τους ἔχοντας στὶς καρδιές τους τὴν παρηγοριὰ τῆς ἐλπίδας τῆς ὀμορφιᾶς.
ἀντίστοιχα, τώρα, παρακαλῶ ὅσους μὲ ἀκοῦνε νὰ γράφουν ὅσο μποροῦν περισσότερο. νὰ γράφουν μὲ ὄμορφα ἑλληνικὰ (πά' νὰ πῆ χωρὶς τὴν ἰδιοτέλεια τῆς "πειθοῦς" καὶ τὴν πονηρία τῆς "γνώσης") γιὰ ὄμορφα κι αὐθεντικὰ πράγματα. χωρὶς διεκδίκηση, χωρὶς θυμό, χωρὶς τὴν προσδοκία κάποιου κέρδους. ὄχι γιατὶ αὐτὸ θὰ ἀποτρέψη τὴν ἐπερχόμενη ὀργή, ἀλλὰ γιατὶ θὰ ἐπιτρέψη στὰ παιδιά μας νὰ διαβάζουν τὸν οὐρανό ὅταν θὰ στέκονται στὰ ἀποκαΐδια τοῦ λαμπροῦ μας τίποτα.