'ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν... ὅτι ψεύστης ἐστίν' (Jn.8:44)

οἱ μόνες ἀληθινὲς παραπομπὲς εἶναι τὰ βλέμματα ποὺ μᾶς κοιτᾶνε:

ἡ συμπάθεια τοῦ φίλου ποὺ ζητᾶ τὴν συνομιλία μας,

ἡ ἀντιπάθεια τοῦ ἐχθροῦ ποὺ ἐλπίζει στὴν κατίσχυση τῆς φαντασίας του,

μὰ πάν'ἀπ'ὅλα, ἡ ματιὰ τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἀποζητᾶ τὴν δικαίωση τοῦ παρόντος στὴν παρουσία τοῦ ἐνήλικου προσωπικοῦ παρελθόντος.

ἕνας ἀπόλυτα ἰδιωτικὸς λόγος εἶναι ὀνείρωξη σκιᾶς· 
ἕνας ἀσύστολα παραπεμπτικὸς λόγος ἢ θὰ κρύβη ἕνα μαραζωμένο πρόσωπο, ἢ θὰ τὸ ἀκυρώνη τελεσίδικα.

καὶ τὰ δυὸ γεννᾶνε θάνατο——εἴτε αὐτὸν τῆς ἀγορᾶς εἴτε αὐτὸν τῆς ἐξουσίας——καὶ τὰ δυὸ ὄζουν.

{...} γιὰ νὰ ὑποστηρίζη ὁ λόγος τὸ πρόσωπο χρειάζεται μιὰν υἱϊκὴ ἀναφορὰ σὲ ἕναν προσωπικὸ Λόγο, δηλαδή, σὲ μιὰν ζωντανὴ Ἀλήθεια, σὲ μιὰν ἀληθινὴ Ζωή. μιὰ τέτοια ἀναφορὰ δὲν εἶναι οὔτε ἰδιωτική, οὔτε κοινωνική. (καταχρηστικά——ἔχοντας πλήρη ἐπίγνωση τῆς ταχύτατης ἐκτροπῆς στὴν ἀνοησία, ποὺ μαστίζει ἕναν κόσμο ὑπερήφανα ὑποταγμένων, σὰν τὸν δικό μας——τὴν ὀνομάζω φυσική.)

::: 

the only true quotations are the gazes that look at us:

a friend's empathy which looks for our talk;

an enemy's antipathy which hopes for his fantasy's prevalence;

but above all, child's eye which longs for the justification of the present through the presence of the adult personal past.

a totally particular word is a wet dream of a shadow;

a shamelessly quoting word either it will disguise a decayed face, or it will definitively cancel it.

both bear death——whether this of the market or this of the power——both stink.

{...} the word, in order to support the self, needs a filial referral to a personal Word, that is, to a living Truth, to a true Life. such a referral it is neither private nor social. (i shall call it, in an undue manner——having full awareness of the hasty diversion towards folly, which plagues a world of proudly subjugated ones, as our own one——natural.)

ἡ τετριμμένη καθημερινότητα τοῦ ἱπποδρόμου τῆς Μεγιδῶ

στὸ διαρκὲς θέατρο, μετὰ τὴν σκηνὴ "λατρευτικὴ ἀποθέωση τοῦ θανάτου", ἀκολουθεῖ τὸ σύντομο διάλειμμα "νόμος καὶ τάξη", ἐνῶ οἱ θεατρίνοι ἐτοιμάζονται γιὰ τὴν σκηνὴ "ἕνας ἀκόμη Ἀρμαγεδών".

(ἐδῶ τὸ πρόγραμμα τῆς παράστασης.)

:::

in the ceaseless theater, after the act "worshipped apotheosis of death", follows the short intermission "law and order"; meanwhile, the actors prepare themselves for the act "one more Armageddon".

(here the program.)