ἀκρόλινος

κερδίζουμε χρόνο· σὲ διαρκὴ ἀναμονή
κάποιου περάματος ἢ μιᾶς σχάσης τῶν ὑδάτων
στὴν λασπωμένη ὄχθη ἑνὸς ποταμοῦ
ἀπροσμέτρητα πλατιοῦ κι ἄπατου
ποὺ ἡ ἐπέκεινά του ὄχθη μόνο σὰν σχόλιο μᾶς ἔγινε γνωστή
ἢ σὰν ἀμόνι τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τῆς μέσα μας βίας.
ἡ λάσπη ποὺ πάνω της προσκαρτεροῦμε δὲν εἶναι οὔτε στέρεο ἔδαφος
νὰ τὴν πῆς ἄκρια τοῦ κόσμου
οὔτε ἀρκετὰ ρευστή
νὰ τὴν θεωρήσης τοῦ ποταμοῦ μοίρα.

...
(θόρυβος πολὺς ἔρχεται
ἀπ' τὴν μεριὰ τῶν ἀνθρώπων)