άπορος λόγος, άσπορος λόγος

είναι τόσα πολλά πια τα ντοκουμέντα που οφείλει κανείς να φέρη για να αποδείχνη το καθετί της παρουσίας του στον κόσμο (χαρτιά, διπλώματα, ταυτότητες κάθε είδους, φωτογραφίες, αποδείξεις, σφραγίδες, υπογραφές από ανθρώπους που ποτέ δεν σε γνώρισαν και που βεβαιώνουν την αλήθεια του ονόματος σου), που πια δεν λένε τίποτα, δεν φανερώνουν καμμιά χειροπιαστή αλήθεια, και, το χειρότερο, κάναν κι αυτόν τον λόγο, τον 'λόγο της τιμής', άτιμο. ο άνομος αυτός κόσμος--μια γιγάντια συλλογικότητα ακυβέρνητη στην πολυνομία της, μια πολυνομία που δεν αντλεί από πουθενά την νομιμότητα της κι απλά αναπαράγεται σαν γραφειοκρατική αμοιβάδα--δεν μπορούσε παρά να καταλήξη σε άλογο σύμπαν--μια πληθώρα λεκτικών εκφράσεων που δεν λένε και δεν εκφράζουν τίποτα, εκτός από αυτό το τίποτα. κι αν η ανομία καταλήγη στην αλογία, τότε η αλογία που καταλήγει; (και δεν μιλώ για την βία, γιατί αυτή ήταν παρούσα απ' την αρχή.)

"εαν δε το αλας μωρανθηι, εν τινι αλισθησεται;" (Μαθ.5:13)


there are so many the documents somebody has to carry in order to prove the little anything of his presence in that world, that they are saying nothing--they are manifesting none palpable truth--and, the worst of all, they made even word valueless--a word without honour.
that world of anomy--a giant collectivity, adrift in its over-legislation, an over-legislation which derives its legality from nowhere and simply is re-produced like a bureacratic amoeba--could not result in anything else except alogy--a profusion of lectic forms which say nothing, nothing but that nothing.
and if anomy ends in alogy, then, where does alogy end? (and here i do not mean violence, since it was here from the begining.)