“omnis locutio ineffabile fatur”

all life is suffering from that tiny and returning-again-and-again snag: the inconsistency between saying and meaninig; the 'place of negativity'. but this is language's nature: to be at the same time common and particular. like the mystery of personhood's nature. because language lies at the roots of that mystery. and that mysterious nature is the very ground of dia-logue, that is of politics-spirit.
on the contrary, in the case of monetary-value-system there is neither ambiguity, nor equivocation, nor openess, nor freedom or responsibility (that is personal act). in there there is only the standstill of fixed price, the clarity of death. that is the end of language, of politics, of spirit, of self. where the personal particularity (a qualitative feature) is replaced by the individual wealth ( a quantitative ratio), the abstract property of things and deeds, the deception of dominion over meaning.
our true common ground is language and experience. both common and particular. (that is, personal.) and it is our agon to make the particular common and the common particular in order to have 'κοινωνια', community. that is, to make deeper our universality through our particularity, and wider our particularity through our universality.

:::

όλος ο βίος δυσφορεί από αυτήν την μικρή και ατέρμονα επανερχόμενη δυσπραγία: την ασυνέχεια λόγου και νοήματος. την διαρκή ακύρωση του νοήματος από τον λόγο που επιδιώκει να το εκφέρη. αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι η φύση της γλώσσας: να είναι ταυτόχρονα κοινή και ιδιωτική. όπως και το μυστήριο της φύσης του προσώπου. γιατί η γλώσσα βρίσκεται στην ρίζα αυτού του μυστηρίου. κι αυτή η μυστηριώδης φύση της είναι το κατεξοχήν έδαφος του δια-λόγου, δηλαδή του πολιτικού βίου, του πνεύματος.
αντίθετα, στην περίπτωση του μονεταριστικού αξιακού συστήματος δεν χωρεί η ασάφεια, η αμφισημία, η ανοιχτότητα, η ελευθερία της ευθύνη (δηλαδή η προσωπική πράξη). εκεί βασιλεύει η παγερή ακινησία της καθορισμένης τιμής, η σαφήνεια του θανάτου. μ'άλλα λόγια, το τέλος της γλώσσας, του πολιτικού βίου, του πνεύματος, του υποκειμένου. εκεί η προσωπική ιδιαιτερότητα (ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό) αντικαθίσταται από τον ιδιωτικό πλούτο (ένα ποσοτικό μέτρο), την αφηρημένη ιδιοκτησία πραγμάτων και έργων, την απάτη της κυριαρχίας πάνω στα νοήματα.
το αληθινά κοινό μας έδαφος είναι ο λόγος και η εμπειρία. αμφότερα κοινά και ιδιαίτερα. (δηλαδή προσωπικά.) και ο αγώνας μας είναι να κάνουμε το κοινό ιδιαίτερο και το ιδιαίτερο κοινό, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε κοινωνία. πά' να πή, να βαθύνουμε την κοινότητα μας δια της ιδιαιτερότητας μας και να πλατύνουμε την ιδιαιτερότητα μας μέσω της κοινότητας μας.