δεν γνωρίζω άλλο πιο σιωπηλό πράγμα από το σκαμμένο χώμα
και δεν είδα άλλο πιο φορτωμένο ιστορίες απ'αυτό.
όσο πιο βαθύ τόσο πιο σιωπηλό
όσο πιο απάτητο τόσο πιο σοφό
:::
i do not know other more silent thing but digged soil
and i have not seen other more charged with stories but this.
the deeper the more silent
the more untrodden the wiser.
μετέχοντας σ'αυτό που δεν μπορώ να δω μπορώ και βλέπω
κι έτσι μπορώ να μιλώ
κι έτσι υπάρχω σε σχέση
κι αν αυτή η σχέση είναι αληθινή —αγάπη—
μπορώ να υπάρχω σαν αυτό που δεν μπορώ να δω
:::
participating in what i cannot see i can see
and so i can speak
and so i exist in relation
and if this relation is true —love—
i can be as this i cannot see
what blanks out participation
—the incoclusive (yet inclusive) love—
is the conclusive Wissenschaft; the public folly.
...
the absolute knowledge is the root of this individual mourning we call consumerism:
the end of experience in an endless sea of empty Now.
:::
ό,τι ακυρώνει την δυνατότητα της μετοχής
—την ά[κατα]ληκτη (μα περιχωρητική) αγάπη—
είναι η καταληκτική Επιστημοσύνη· η δημόσια άνοια.
...
η απόλυτη γνώση είναι η ρίζα αυτού του ιδιωτικού θρήνου που ονομάζουμε καταναλωτισμό:
το τέλος της εμπειρίας μέσα στην ατελέσφορη θάλασσα του άδειου Τώρα.
η μνήμη αφορά το παρόν
και αυτό το παρόν δεν υπάρχει παρά μόνο σαν μετοχή.
το αμέτοχο άτομο—το αυτοπροσδιοριζόμενο υποκείμενο—είναι μια πέτρα που βυθίζεται στην άβυσσο της λήθης.
η λήθη είναι η ουσία του.
:::
remembrance touches the present
and this present does not exist but as participation.
the solitary individual—the self-asserted subject—is a stone sinking into the abyss of oblivion.
oblivion is its substance.
μνήμη ονομάζουμε την απορία της [εμπειρίας της] ύπαρξης
:::
we call remembrance the aporia of [the experience of] being
το βήμα από την παρουσία στην μετοχή είναι η μετάληψη των φυσικών ιδιωμάτων.
αυτή η μετάληψη γίνεται εμπειρικά γνωστή σαν παραμένουσα ανάμνηση.
λογικά αυτή η διαδικασία φανερώνεται σαν όνομα. (ακόμη κι αν παραμένει ανείπωτο.)
:::
the step from parousia to participation is the communion of natural properties.
this communion is becoming empirically known as abiding anamnesis.
logically (that is, linguistically) this process is being manifested as name.
(even if it remains ineffable.)
