συναίρεση θανάτου.6

τὸ χρῆμα συναιρεῖ τὴν ὅλην ἐμπειρία στὸ μοναδιαῖο τίποτα τῆς αὐθαίρετης ἀξίας του. μὲ αὐτὴν τὴν αὐθάδεια ἐγκαθιστᾶ τὴν πλάνη τῆς ὑπέρβασης τῆς φύσης καὶ δημιουργεῖ τὴν κυρίαρχη ψευδαίσθηση ὅτι τὰ πάντα εἶναι δυνατά. ὁ δρόμος πλέον εἶναι ἀνοιχτὸς ὥστε τὸ ὑποκείμενο νὰ θεωρῆ ὅτι τὰ πάντα [τοῦ] ἐπιτρέπονται χάριν αὐτῆς τῆς παντεπόπτου ἀρχῆς, τῆς αὐθαίρετης ἀξίας, ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχη μόνο σὰν διαρκὴς ἐπέκταση, ἀποτίμηση, ἀπαλλοτρίωση τῶν φυσικῶν ἰδιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν πραγμάτων.

:::

money annexes the whole experience into the unitary nothingness of its arbitrary value. by this presumption it establishes the scam of outdoing the nature and the prevalent delusion that enerything is possible. the way then is wide open for the subject to believe that everything is permitted [to him] for the sake of this all-embracing principle, the arbitrary value, which can be only as an endless expansion, valuation, expropriation of the natural qualities of man and of things.

συναίρεση θανάτου.5

“τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας”
[2Θεσ.2:7]

~

ὁ Νόμος, πρῶτα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν κάθε φορὰ κανονικότητα, καλεῖ σὲ ἀποταγὴ τῆς προσωπικῆς εὐθύνης. αὐτὴ εἶναι πάντα ἡ βαθειὰ κοινὴ ἐπιθυμία τοῦ πλήθους ποὺ τὸ συγκροτεῖ σὲ συλλογικὸ ὑποκείμενο: ἡ ἐπιθυμία τῆς ἀπόρριψης τοῦ ἀφόρητου φορτίου τῆς ἀγάπης· 
ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἀταξίας τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν φαντασία τῆς τάξης· ἡ ἀλογία τῆς ἀντήχησης χάλκινων συνθημάτων ἑνὸς πολεμικοῦ πλήθους ποὺ τρέχει πρὸς τὸν χάλκινο ὕπνο του.

... ὁ Νόμος εἶναι ὁ Ἀντίχριστος

:::

“For the mystery of iniquity doth already work”  
[2Th.2:7]

~

Law, first and formost of every incidental regularity, calls for the giving up of one's own responsibility. this is always the profound common desire of the multitude; the desire which welds it into a collective subject: the desire to discard the intolerable burden of love; to replace the deviation of life by the fantasy of order; the alogia of a martial throng which resonants brass slogans as it is galloping towards its brass sleep.

... Law is the Antichrist

Κυριακὲς τῶν παραλύτων

"Νέα Ἑλλάδα" λοιπόν. ὅπως λέμε Νέα Ἀρτάκη ἢ Νέα Σεβάστεια ἢ Νέα Χαλκηδόνα. δηλαδὴ ἕνα ὄνομα ἄδειο, ψιλό, ποὺ δηλώνει μόνο τὴν ἀνικανότητά μας (καὶ μάλιστα τὴν ἀπροθυμία μας) νὰ κρατήσουμε τὸ εἶναι μας. ἕνα ὄνομα στὸ μεταξὺ αὐτοῦ ποὺ ἤμασταν καὶ δὲν μπορέσαμε νὰ εἴμαστε, κι αὐτοῦ ποὺ δὲν θὰ εἴμαστε ποτέ, γιατὶ δὲν μποροῦμε νἄμαστε: ἐπιπολάζοντες στὸ κενό, πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς ἱστορίας: ὑπάρχοντες μόνο σὰν καταναλωτὲς εἰσηγμένων φαντασιώσεων (ἕνας κόσμος ποὺ συγκροτεῖται ἀπὸ ράφια προσφορῶν κι ἐκπτώσεων, ποὺ ἀλίμονό μας ἂν μείνουν ἄδεια).

"Νέα Ἑλλάδα" λοιπόν. ἄρα ἀνάγκη μεγάλη καὶ γιὰ μιὰ νέα Γεωγραφία, μὲ νέα ἀκτογραμμή, νέους ὀρεινοὺς ὁρίζοντες, νέα νεκροταφεῖα καὶ χωματερές. (ἔστω κι ἂν δὲν εἶναι παρὰ μιὰ μουντζούρα πάνω ἀπὸ τὰ παληά, πάνω στὰ παληά.) καὶ βέβαια μιὰ νέα Γλώσσα. τόσο νέα ποὺ δὲν λέει τίποτε. μιὰ γλώσσα χωρὶς περιεχόμενο· τί θαυμαστὴ ἰδέα: μιὰ γλώσσα πάντα ἔτοιμη νὰ υἱοθετῆ τὸ περιεχόμενο τῶν ραφιῶν τοῦ μεγάλου μας μαρκέτου. τί ἄνεση προσφέρει μιὰ τέτοια ἀπουσία εὐθύνης! σὲ κάνει "Νέον ἄνθρωπο". διαρκῶς νέον, διαρκῶς ἄλλον, ποτέ κάποιον. ἕνα λαμπρὸ ἀνδράποδο.
Ζήτω μας!