είν' ένα βαθύ, άπατο, πυκνά σκοτεινό πηγάδι
βουβό--η φωνή χάνεται πριν καν εκστομιθεί.
άλλοι το λεν' έρωτα πάθος,
άλλοι μοναξιάς τέρμα,
άλλοι άλλο.
τ' όνομα δεν έχει σημασία--το πηγάδι είναι 'κει
και χάσκει πάντα αχόρταγο.
there is a deep, bottomless, thickly dark well
mute--the voice is dispelled before even being uttered.
some call it Eros' pathos,
some, deprivation's end,
some, another name.
the name does not matter--the well is there
always yawning voraciously.
the nobility of the sentiment gives birth to ethical violence (or violent ethics) and nurses violence in every aspect of human relations.
(in that animal's violence is much less violent than human violence, since animal lacks sentiment.)
the nobility of the sentiment is apparent in that all too much music in our contemporary life; that is that all but scanty thought--now days critique is just a hodgepodge of short melodies, bits of moral eruptions in a misty archipelago of barren islands.
η βασιλεία του συναισθήματος γεννά ηθική βία (ή βίαιη ηθική) και γαλουχεί την βία σε κάθε όψη των ανθρώπινων σχέσεων.
(σ' αυτό η βία του ζώου είναι λιγότερο βίαιη απ' αυτή του ανθρώπου, γιατί το ζώο στερείται συναισθήματος.)
η βασιλεία της βίας είναι φανερή στην κυριαρχία της μουσικής στην σύχρονη ζωή. μ' άλλα λόγια, στην σπάνη της σκέψης--στις μέρες μας η κριτική σκέψη έχει υποκατασταθεί από ένα συνοθύλευμα σύντομων μελωδιών, αποσπασματικές ηθικές εκρήξεις σε ένα θολό αρχιπέλαγος άγονων νησίδων.
το αμόνι το σιδερένιο, το αδυσώπητο, το άψευστο :
ο χρόνος--
ό,τι κάνει την φύση μου φύση,
σ΄ό,τι υφαίνω το έργο του είναι μου :
ζωή ή θάνατο παντοτινό--
ο τόπος να συναντήσω αυτόν που στέκεται έξω απ' αυτόν τον τόπο
...
του σπάρου η διάρκεια μια φούχτα σπασμοί
philosophy, in comparison with dialogue, is like masturbation in comparison with making love--a closure of self's openness and contingency into its own naturalness.
yet, we insist in it, either out of aporia, or out of hope of attracting the other into a dialogue.
philosophy as a masturbation is certainly a "study of death" (Plato).
(...science is the mummification of that death.)
...
μηδεις υμας καταβραβευετω...φυσιουμενος υπο του νοος της σαρκος αυτου (Col 2:18)
Stratography of a fruitless βίος--
Iχνηλασία πόνων και γεύσεων ωδιναίων
Grit of a newly born heart--
Tο κλάμα παιδιού π'ανοίγεται στο φως του λόγου
Unspeakable wonder--
Nα σταθής γυμνός μπροστά στο νόημα
As a sea-beaten lark.
...they say,
"[θυμε] γινωσκε δ'οιος ρυσμος ανθρωπους εχει" (Archilohos)
or
"γελας και συ στα λουλουδα χασμα του βραχου μαυρο" (Solomos)
or rather
"εγω οσους εαν φιλω ελεγχω και παιδευω" (Revelation 3:19)
whatever it is
--either sun's ruthlessness,
or sea's nymphomania,
or sparrow's drunkenness,
or even tongue's merkabah--
what i can know
is
only
language's muteness
απονον δ' ελαβον χαρμα παυροι τινες
(Pindar, Olympian Ode 10:22)
ο πολιτισμός σαν κατασκεύασμα-ενδιαίτημα του ανθρώπου,
είναι ό,τι η Γένεση (3:21) λέει δερμάτινους χιτώνες:
το προϊόν της νέκρωσης αυτού που κάποτε είχε ζωή.
το ίδιο κι ο πολιτισμός πού΄ναι φτιαγμένος με πρώτη ύλη την υποταγμένη-νεκρωμένη από την ανθρώπινη βία φύση.
κι ό,τι δίνει στον άνθρωπο αυτήν την δύναμη-βία να γυρνά την φύση σε αδρανές υλικό, είναι η γνώση του θανάτου--αυτό το επίτευγμα της Πτώσης.
κι αυτή η γνώση κάνει αδύνατη την ζωή στην φύση χωρίς δερμάτινους χιτώνες.
...
civilization as man's fabrication-frame of life,
is what in Genesis (3:21) called δερματινοι χιτωνες, skin-made tunics.
as leather is the byproduct of the death of an once alive animal,
so civilization is nature turned into material via man's violence.
and man's violence over nature comes from man's knowledge of death.
(leather tunics were also the aftermath of the Fall into knowledge.)
...
in the realm of language
δερματινοι χιτωνες is logos turned into dead language
(such as ideology or science)
via man's violation of human experience through knowledge.
