δεν μοιρώθηκαν να κοπιάζουν στον έξοχο κήπο των Χαρίτων

they were not fated to toil in the exquisite garden of the Graces

ecology

an image:
an endless ocean : the Spirit
its marine flora : the nature
its marine fauna : the history


μιὰ εἰκόνα:
ἕνας ἄπειρος ὠκεανός : τὸ Πνεῦμα
ἡ θαλάσσια χλωρίδα του : ἡ φύση
ἡ θαλάσσια πανίδα του : ἡ ἱστορία

vitex agnus castus

το αίσθημα κρύφτηκε στις λυγαριές στην άκρη του ξεριά
χωμένο στην οσμή της σαύρας καραδοκεί το πέρασμα του ήλιου
καθώς αυτός πετσοκόβει τις φλύαρες καρδιές
ελπίζει στης νύχτας την πάχνη
—ανόητη προσδοκία λησμονιάς—τα πάντα είναι δω
θες δε θες.
πλαστικά μπιτόνια στεφανώνουν την τελετουργία της ύπαρξης


the sentiment hid into the osiers on the fringes of the barren brook
buried in lizard’s scent is lurking the passage of the sun
as he is butchering prattling hearts
it hopes for night’s hoar
—a silly trust in forgetfulness—everything is here
in spite of your desire.
plastic containers garland being’s rite.

θρηνόπιστος & θρηνοθήρας

η ‘Δύση’ δεν υπάρχει αντικειμενικά: η ‘Δύση’ είμαστε εμείς, ο καθένας χωριστά—η δύση της εικόνας του Θεού όταν πεθαίνει θαυμάζοντας τον εαυτό της. (αυτός ο θαυμασμός είναι συνήθως τρομώδης.) η δόξα αυτού του βασιλέματος είναι η επιθανάτια έκλαμψη του εαυτού.


‘the Occident’ does not exist objectively: we are ‘the Occident’, each one particularly—the sunset of God’s image when is dying wondering at itself. (that wonder is usually tremulous.) the glory of that set is the death-resplendence of self.

aeon

του σπαρου η διαρκεια μια φουχτα σπασμοι

(Mt 5:13)

if the mechanistic view of reality denies freedom (the substantial one) and seeks to impose-justify the dominion of the impersonal violence of reductionism (i.e., neo-capitalism, neo-imperialism) on society (in general) and person (in particular); then, when church, instead of being the space of freedom and openness, is turning into a religious machine of consciousness’ mass production, how much more violence is imposed on man’s nature? (that very nature for her freedom’s sake the son of man gave his imperishable freedom a night in gesthemane.)


αν η μηχανιστική θεώρηση της εμπειρικής πραγματικότητας αρνείται την ελευθερία (μιλώ για την ουσιαστική ελευθερία) και προσβλέπει να επιβάλλη-δικαιώση την κυριαρχία της απρόσωπης βίας της κλειστής αιτιοκρατίας (βλέπε, νέο καπιταλισμό, νέο επεκτατισμό) στην κοινωνία (γενικά) και στο υποκείμενο (ειδικότερα), τότε, όταν η εκκλησία, αντί να είναι ο χώρος της ελευθερίας και της ανοιχτότητας, γίνεται μηχανή μαζικής παραγωγής συνείδησης, πόση επιπλέον βία εφαρμόζεται πάνω στην ανθρώπινη φύση; (αυτήν ακριβώς την φύση που για χάρη της ελευθερίας της ο υιός του ανθρώπου έδωσε την άφθαρτη ελευθερία του μια νύχτα στην γεσθημανή.)