η γλώσσα υποζύγιο
—όταν ο άνθρωπος φορτώνει το φορτίο της εμπειρίας της τάξης της ύπαρξης στη ράχη της—
η ποίηση σαμάρι
:::
the language jument
—when man suddles the burden of his experience of the order of being over her—
the poetry saddle
society produces “law” (that is, a babylonian tower of legal or moral rules to house society's “order”, or her sovereignty over nature and life), and law shapes society (as the realization of his imaginary will for order).
a diaphanous architect playing the God by turning the soil (language) into mud-bricks (norms).
still, there is always a sky generous of waters. a heavy rain may disolve the mud-bricks and turn the barren soil into a garden.
...but, what about the “architect”?
:::
η κοινωνιά παράγει “νόμο” (δηλαδή, έναν βαβυλώνιο πύργο από δικαιϊκούς ή ηθικούς κανόνες για να στεγάση την “τάξη” της, την κυριαρχία της πάνω στην φύση και την ζωή) και ο νόμος διαμορφώνει την κοινωνία (σαν πραγμάτωση του φαντασιακού του θελήματος για τάξη).
ένας διάφανος αρχιτέκτονας που παίζει τον Θεό μετατρέποντας το χώμα (λόγο) σε ωμόπλινθους (κανόνες).
όμως, είναι πάντα εδώ ένας ουρανός ξέχειλος από νερά. μια βίαιη βροχή μπορεί να διαλύση τις πλίνθους και να μετατρέψη το άγονο χώμα σε κήπο.
...αλλά, τι γίνεται με τον “αρχιτέκτονα”;
παράλληλα σύμπαντα ίσον κανένα σύμπαν.
η παιδική αρρώστια του λόγου: ο επεκτατισμός της ομιλίας· η φλυαρία σαν άρνηση ενηλικίωσης.
ένας ακατάπαυστα ομιλών αυτισμός.
όταν η φαντασία είναι η μόνη υπαρξιακή σταθερά.
όταν η βία της ατέρμονης διάσπασης είναι το μόνο πολιτικό παρών.
όταν το φως (λόγος) είναι σκοτάδι πηχτό (αυτοαναφορά).
η καταναλωτική κατάσταση του αστού: ένα ενυδρείο μέσα στο ενυδρείο—ψέμα μέσα στο ψέμα.
η αλήθεια σαν ψέμα που αυτο-επαληθεύεται δια της ατέρμονης ψευδολογίας: “είμαι η αλήθεια μου· είμαι το εκκωφαντικό τίποτε που υπάρχει όσο φωνάζει την άβυσσο του· είμαι η ΒΙΑ χωρίς τέλος.”
:::
parallel universes equals no universe.
the childhood illness of language: the expansionism of speech; prattle as a denial for adulthood; a ceaselessly speeking autism.
when imagination is the only existential constant.
when the violence of endless fragmentation is the only political presence.
when light (language) is thick darkness (self-reference).
bourgeois' consumerist state: an aquarium in the aquarium—lie in the lie.
truth as a lie self-verified by endless lying: “I am my truth; I am the deafening nothing, which exists as long as it boasts its abyss; I am the VIOLENCE witout end.”
