poetics.4 (politics.0)

παράλληλα σύμπαντα ίσον κανένα σύμπαν.
η παιδική αρρώστια του λόγου: ο επεκτατισμός της ομιλίας· η φλυαρία σαν άρνηση ενηλικίωσης.
ένας ακατάπαυστα ομιλών αυτισμός.
όταν η φαντασία είναι η μόνη υπαρξιακή σταθερά.
όταν η βία της ατέρμονης διάσπασης είναι το μόνο πολιτικό παρών.
όταν το φως (λόγος) είναι σκοτάδι πηχτό (αυτοαναφορά).
η καταναλωτική κατάσταση του αστού: ένα ενυδρείο μέσα στο ενυδρείο—ψέμα μέσα στο ψέμα.
η αλήθεια σαν ψέμα που αυτο-επαληθεύεται δια της ατέρμονης ψευδολογίας: “είμαι η αλήθεια μου· είμαι το εκκωφαντικό τίποτε που υπάρχει όσο φωνάζει την άβυσσο του· είμαι η ΒΙΑ χωρίς τέλος.”

:::

parallel universes equals no universe.
the childhood illness of language: the expansionism of speech; prattle as a denial for adulthood; a ceaselessly speeking autism.
when imagination is the only existential constant.
when the violence of endless fragmentation is the only political presence.
when light (language) is thick darkness (self-reference).
bourgeois' consumerist state: an aquarium in the aquarium—lie in the lie.
truth as a lie self-verified by endless lying: “I am my truth; I am the deafening nothing, which exists as long as it boasts its abyss; I am the VIOLENCE witout end.”