return.6.2 [on 2Pe.1:4]

μετέχοντας, η χωμάτινη καρδιά γίνεται διάφανη και διαπερνά το σύμπαν των πραγμάτων—ο χρόνος γίνεται ένα ατελεύτητο παρόν—κι αυτό είναι δυνατό μόνο όταν η επιθυμία συντονίζεται με την αλήθεια των πραγμάτων
₪
όταν η επιθυμία αποζητά το αφηρημένο είδωλο της αυτάρκειάς της, η ιδέα διαστρέφει το φώς της αλήθειας σε λάσπη μοναξιάς, η καρδιά γίνεται μιά πέτρα που κυλώντας λιώνει το καθετί, κι ο χρόνος είναι μόνο διάλυση

:::

participating, the earthen heart becomes transparent and runs through the universe of things—time becomes an endless now—and this is possible only when desire attunes with the truth of thimgs
₪
when desire is after the abstract idol of her self-assertion, idea distorts the light of truth into a mud of loneliness,heart becomes a stone which crushes anything in her tumbling, and time is only dissolution