return.7

όταν η αποσάρκωση του ανθρώπινου λόγου σε αφηρημένο αυθαίρετο νόημα κάνει την συμμετοχή αδύνατη εισάγοντας την βία στον κόσμο,
η ενσάρκωση του Λόγου δίνει στην συμμετοχή τις άπειρες διαστάσεις της πραγματικότητας, που η εμπειρία χωρίς φθορά κάνει πραγματική κάθε στιγμή που αυτή ανοίγεται στα πράγματα
►

“Εν αρχηι ην ο λογος,...
εν αυτωι ζωη ην, και η ζωη εγενετο το φως των ανθρωπων·...
Ην το φως το αληθινον, ο φωτιζει παντα ανθρωπον, ερχομενον εις τον κοσμον...
Και ο λογος σαρξ εγενετο και εσκηνωσεν εν ημιν, και εθεασαμεθα την δοξαν αυτου” [Ιω.1:1,4,9,14]

:::

when de-carnation of human language-logos into abstract arbitrary concept makes participation impossible and, thus, introduces the violence into the world,
Logos' incarnation gives to participation the innumerable dimensions of reality, which the without-decay-experience makes real every time she opens herself to real things
►

“In the beginning was the Word,...
In him was life; and the life was the light of men...
That was the true Light, which lighteth every man that cometh into the world...
And the Word was made flesh, and dwelt among us, and we beheld his glory” [Jn.1:1,4,9,14]