7.5.10

αγένεια τελεία

[πρέπει να γράψω]
η βαθύτερη ουσία του αστισμού
—ο τρόπος που υποστασιάζεται—
είναι η απώλεια της κοινής εμπειρίας:
τα πάντα είναι ιδιωτικά, φαντασιακά, εφήμερα.
εδώ η βία της απώλειας του πολιτικού,
εδώ ο θάνατος του υποκειμένου.
και τώρα τί;
τί μπορεί να αντιστρέψη την λοβοτομή τούτη;
πώς μπορούν μονάδες έγκλειστες στο ιδιωτικό τίποτα να συμμετάσχουν στην εμπειρία του κοινού κάτι;
μήπως με την κοινή αίσθηση αυτής της βίας;
την κοινή αίσθηση της απώλειας;
αλλά, μπορεί να υπάρχη πια όποια κοινή αίσθηση;
όσο η ανθρώπινη φύση είναι ακόμη φύση, υπάρχει.
εξαίρεση: όπου ο αστισμός εκπλήρωσε την δαιμονική ουτοπία του, όπου κατάφερε να αλλάξη τελικά την ανθρώπινη φύση.
γίνεται; μήπως είναι μια φαντασίωση ακόμη;
είναι ο βασιληάς γυμνός ή η δαλματική άδεια;
[πρέπει να γράψω;]

:::

[i have to write]
bourgeoisie's deepest essence
—the way it is being hypostasized—
is the loss of common experience:
everything is private, imaginary, transient.
here the violence of the loss of the political,
here the death of the substance.
and now what?
what can reverse this lobotomy?
how can units enclosed in private nothingness participate in the experience of common something?
may by the common awareness of this violence?
the common awareness of the loss?
but, could be anymore any common awareness?
as long as human nature is still a nature, it can.
exception: where bourgeoisie fulfilled its demonic utopia; where it has achieved to alter human nature.
is it possible? may it be one more fancy?
is the king nude or the regalia empty?
[have i to write?]