return.7

όταν η αποσάρκωση του ανθρώπινου λόγου σε αφηρημένο αυθαίρετο νόημα κάνει την συμμετοχή αδύνατη εισάγοντας την βία στον κόσμο,
η ενσάρκωση του Λόγου δίνει στην συμμετοχή τις άπειρες διαστάσεις της πραγματικότητας, που η εμπειρία χωρίς φθορά κάνει πραγματική κάθε στιγμή που αυτή ανοίγεται στα πράγματα
►

“Εν αρχηι ην ο λογος,...
εν αυτωι ζωη ην, και η ζωη εγενετο το φως των ανθρωπων·...
Ην το φως το αληθινον, ο φωτιζει παντα ανθρωπον, ερχομενον εις τον κοσμον...
Και ο λογος σαρξ εγενετο και εσκηνωσεν εν ημιν, και εθεασαμεθα την δοξαν αυτου” [Ιω.1:1,4,9,14]

:::

when de-carnation of human language-logos into abstract arbitrary concept makes participation impossible and, thus, introduces the violence into the world,
Logos' incarnation gives to participation the innumerable dimensions of reality, which the without-decay-experience makes real every time she opens herself to real things
►

“In the beginning was the Word,...
In him was life; and the life was the light of men...
That was the true Light, which lighteth every man that cometh into the world...
And the Word was made flesh, and dwelt among us, and we beheld his glory” [Jn.1:1,4,9,14]

return.6.2 [on 2Pe.1:4]

μετέχοντας, η χωμάτινη καρδιά γίνεται διάφανη και διαπερνά το σύμπαν των πραγμάτων—ο χρόνος γίνεται ένα ατελεύτητο παρόν—κι αυτό είναι δυνατό μόνο όταν η επιθυμία συντονίζεται με την αλήθεια των πραγμάτων
₪
όταν η επιθυμία αποζητά το αφηρημένο είδωλο της αυτάρκειάς της, η ιδέα διαστρέφει το φώς της αλήθειας σε λάσπη μοναξιάς, η καρδιά γίνεται μιά πέτρα που κυλώντας λιώνει το καθετί, κι ο χρόνος είναι μόνο διάλυση

:::

participating, the earthen heart becomes transparent and runs through the universe of things—time becomes an endless now—and this is possible only when desire attunes with the truth of thimgs
₪
when desire is after the abstract idol of her self-assertion, idea distorts the light of truth into a mud of loneliness,heart becomes a stone which crushes anything in her tumbling, and time is only dissolution

return.6.1

η βούληση είναι πάντα λόγος·
και αυτός ο λόγος είναι είτε βία πάνω στη φύση των πραγμάτων
—ο ψευδής λόγος της κυριαρχίας—
είτε μετοχή στην αλήθεια των πραγμάτων
—ο κοινός λόγος της ειρήνης—.
ο πρώτος ομιλεί ονόματα που διαστρέφουν την εικόνα,
ο δεύτερος ομιλεί ονόματα που επιστρέφουν στην εικόνα.

:::

volition always is language;
and this language is either violence over the nature of things
—the false language of dominion—
or partcipation in the truth of things
—the common language of peace—.
the former speaks names which distort the image,
the latter speaks names which return to image.

grafting—return.6 [on Rom.11:17]

η μετοχή μεταλλάσει την λογική φύση του μετέχοντος.
ότι η μετοχή μόνο λογική μπορεί να είναι—
πα' να πη, στην σφαίρα της αυτεπίγνωσης
...
στη σφαίρα της βούλησης

:::

participation translates the linguistic nature of the participant
'cause partcipation can be only linguistic—
that is, in the order of self-awareness
...
in the order of volition

return.5 [on Eph.4:13-5]

ο Νόμος ερμηνεύει την συμμετοχή παγώνοντας την εμπειρία σε σύστημα σχέσεων
και έτσι εισάγει μια νέα “συμμετοχή”
—μια πλαστή εμπειρία και, συνεκδοχικά, μια πλαστή συνείδηση.
αυτή είναι η βία του συστηματικού λόγου,
η 'κυβεια των ανθρωπων'.
₪
η ανοιχτή συμμετοχή στην αλήθεια των πραγμάτων φέρνει 'εις ανδρα τελειον' τον μέσα λογικό νόμο σε αντινομική σχέση με την βία του Νόμου.
αυτό είναι το πάθος του αλμυρού λόγου, του 'αληθεύοντος εν αγάπη'.

:::

Law interprets participation by freezing experience into a system of relations
and thus it introduces a new “participation”
—a false experience and, synecdochically, a false consciousness.
this is the violence of systematic language,
'the sleight of men'.
₪
open participation to the truth of things brings the inner linguistic law 'unto a perfect man', in an antinomian correlation with the violence of Law.
this is the pathos of the salty language, which is 'being true in love'.

return.4.1.2

η συμμετοχή είναι πόνος
γιατί βγάζει τον άνθρωπο από το κλειστό φαντασιακό του είδωλο
από τό σκοτάδι της αυτοαναφορικότητας, όπου το εγώ μέσω του πλαστού λόγου είναι “άλλος”, στο φως.
η συμμετοχή είναι χαρά
γιατί ανοίγει τον άνθρωπο στο φως
στο φως του αληθούς κοινού λόγου, όπου το κάθε άλλο είναι εγώ.

:::

participation is pain
'cause it gets man out of his exclusive imaginary idol
out of the murk of self-refering, where the self through spurious language is “other”, to light.
participation is bliss
'cause it opens man to light
the light of true common language, where every other is self.

return.4.1.1 [on Mt.6:23b]

as long as language stays on truth is light
and makes things visible
if not (when language prates concepts)
it is darkness
and makes experience impossible

:::

όσο ο λόγος στέκεται στην αλήθεια είναι φως
και κάνει τα πράγματα ορατά
αλλιώς (όταν ο λόγος φλυαρεί έννοιες)
είναι σκότος
και κάνει την εμπειρία αδύνατη

return.4.1

light makes language doable
language makes light visible
₪
language is light's form

:::

το φως κάνει τον λόγο δυνατό
ο λόγος κάνει το φως ορατό
₪
ο λόγος είναι η μορφή του φωτός