η σάρκωση του Λόγου κάνει την σάρκα απελεύθερη της βίας της ζωής
~ η εξουσία πια δεν έχει τόπο, παρά μόνο αρνούμενη το Λόγο [:η άβυσσος η άπατη]
the incarnation of Logos makes flesh redeemed from the violence of life
~ power does not claim place any more; but only by denying Logos [:the fathomless abyss]
πέρ' απ' τους ξεθωριασμένους τοίχους, τι μένει ίδιο; το αίμα ξεπλύθηκε απ' τα λιθόστρωτα σοκάκια. ο ανήσυχος όχλος έσβησε όπως ο τρόμος των ανήλικων ερωμένων του γερο-Ανδρόνικου. η αποφορά από τις ξεσκισμένες σάρκες ξεπλύθηκε απ' την βίαιη αρμύρα του Μαρμαρά. τι μένει ίδιο;
μόνο οι γλάροι
—οι ίδιοι πάντα κουρνιάζουν στον ψηλό τρούλο όταν ο καιρός κατεβαίνει σκληρός από τη Μαύρη Θάλασσα.
:::
apart from the worn out walls, what remains the same? the blood has been washed out from the cobbled alleys. the restive crowd went out like the fright of the minor mistresses of the old Andronicus. the fierce brine of Marmara washed out the stench from the mangled flesh. what remains the same?
only the sea-gulls
—always the same perching on the high dome, whenever the weather comes down harsh from the Black Sea.
ο Μωϋσής νομοθετεί —με βία υπερφυσική— η πηγή όμως του Νόμου, η νομιμοποίησή του, δεν βρίσκεται στην αυθαίρετη κρίση-θέλημά του. προηγήθηκαν σαράντα χρόνια νηστείας, αποχής από την εξουσία της Αιγύπτου, το θρόνο της γνώσης, το βασίλειο της αυθαίρετης ερμηνείας των πραγμάτων. η ρίζα του Νόμου ήταν μια αποκάλυψη: η αποκάλυψη της ακατάλυτης ύπαρξης-ζωής. (και όχι η παράδοση των εντολών.)
αυτό ήταν το πρώτο στάδιο —ο Νόμος σαν μοναδικό νόημα ζωής, πέρα από κάθε τάξη διάρκειας.
στο δεύτερο στάδιο, η ίδια η πηγή του Νόμου αναστρέφει τη βία εις Εαυτόν. εδώ το τέλος του Νόμου: η εντολή της αγάπης χωρίς όρια —ο Σταυρός.
:::
Moses legislates –with a supernatural violence— still the source of Law, its justification, it's not found at his arbitrary judgment-will. forty years of fasting receded; abstinence from the power of Egypt, the throne of knowledge, the kingdom of absolute evaluation of things. the root of Law was a revelation: the revelation of the imperishable being-life. (and not the delivery of commandments.)
this was the first stage –Law as the only substance of life, beyond any order of duration.
at the second stage, the source of Law itself turns the violence back to Himself. here the end of Law: the commandment of love without limits –the Cross.
συλλογικότητες ατομικών συγχύσεων
αγωνίζονται να συντηρήσουν την ιδιωτικότητα του καθημερινού θανάτού τους.
κοινωνικές ανησυχίες υπαλλήλων γραφειοκρατών.
δάσκαλοι αγράμματοι και φθονεροί της νεότητας,
ιερείς τοκογλύφοι του φόβου,
πουτάνες με ανησυχίες επενδυτικές,
ποδοσφαιριστές, προπονητές, επίσκοποι, δημαρχαίοι, έμποροι, ιδιοκτήτες, καταναλωτές,
ψηφοφόροι, ψηφοφόροι, ψηφοφόροι.
ατελέσφοροι και άδειοι.
και μέσα σε αυτόν τον πολτό, κάθε μέρα να συναντάς εξαιρετικούς ανθρώπους.
αφελείς, ενοχλητικά επίμονους, στην πίστη τους στο συλλογικό, στο “κοινό”.
η παράλυση του κριτικού πνεύματος:
υπάρχει πάτος; υπάρχει ταβάνι;
υπάρχει νόημα να ρωτάς τέτοιες ερωτήσεις;
...
αν όλο αυτό είναι η φαντασμαγορία των μορφών
—οι αλήθειες που παράγει η γλώσσα—
τότε που σταματά η δυσμορφία
και που αρχίζει η ομορφιά;
ανόητο ερώτημα
διατυπωμένο σε λάθος μέσο.
ο ευγενής Χ.
ο τίμιος αγωνιστής Π.
ο καλόψυχος Λ.
ο συνεπής και αξιόπιστος Β.
υπάρχουν πολύ πριν τα έργα τους.
μετράνε πολύ πέρα από τα έργα τους.
αυτή η αλήθεια είναι φυσική ή πολιτική;
μάλλον κάτι άλλο,
κάτι που δεν χρειάζεται σώνει και καλά να το ορίσουμε.
αυτό το “άρρητο” πιθανόν ανήκει στο προ-λογικό στάδιο του βρέφους.
αλλά πώς να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
γιατί να ελεγχθή κάτι τέτοιο;
(με τι εργαλεία; αυτά της φαντασμαγορίας; άστο καλύτερα)
η “Κοινότητα”, σαν αμυντική ετερότητα, εσωτερικεύει την βία του περιβάλλοντος—
γίνεται ο χώρος των βεβαιοτήτων·
κι αυτό ακυρώνει την εμπειρία και κάνει την πολιτική ελευθερία αδύνατη.
¬
η εμπειρία της έλευσης μιας νέας ζωής—
η μορφή του βρέφους—
απογυμνώνει τον πολιτισμό σαν εικόνα θανάτου
τακτοποιημένου στην σιωπή της νομιμότητας.
:::
“Community”, as a defensive alterity, internalizes environment's violence—
it becomes the space of convictions;
and this cancels experience and makes political freedom impossible.
¬
the experience of a new life's coming—
the thing of a newborn—
shows up civilization as an image of death
ordered into the silence of law.
η αλήθεια ούτε έρχεται ούτε ήταν κάποτε και τώρα δεν είναι: η αλήθεια είναι τέτοια μόνο σαν διαρκές παρόν.
η μνήμη της αλήθειας έχει νόημα σαν αναγνώριση στο τώρα αυτού που πάντα ήταν εδώ.
η προσδοκία της αλήθειας έχει νόημα σαν βεβαιότητα ότι θα είναι εδώ και αύριο αυτό που ήδη είναι.
|:
αυτό που ήταν κι αυτό που έρχεται είναι αληθινά μόνο σαν μορφές της ίδιας αλήθειας. αλλιώτικα, είναι ιδέες, πλαστές εικόνες της αυτονομημένης φαντασίας και της “γνώσης” της, που κρύβουν την αλήθεια. οι ιδέες αυτές επαγγέλονται ελευθερία και σκλαβώνουν το υποκείμενο της ελευθερίας. επαγγέλονται δύναμη και υποτάσουν το υποκείμενο της δύναμης.
οι ιδέες κρύβουν την αλήθεια και δικαιώνουν τον θάνατο.
:::
truth neither comes nor was sometime and now is not: truth is such only as ever present.
truth's memory has meaning as recognition in now of this which was ever here.
truth's expectation has meaning as certainty that tomorrow will be here what already is.
|:
this which was and this which comes are true only as forms of the same truth. otherwise, they are concepts, spurious images of autonomised imagination and her “knowledge”, which conceal the truth. these ideas profess freedom and enslave the subject of freedom. they profess power and subordinate the subject of power.
ideas conceal the truth and justify death.
ο θάνατος δεν έχει δική του αλήθεια,
απλά διαστρέφει το παρόν.
εγκλωβισμένη στο πάντα ανύπαρκτο μέλλον, η ουμανιστική αντίδραση τού παραδίδει όλη την εξουσία—
η ακρισία του γνωστικισμού κάνει τελεσίδικα αδύνατη την επιθυμητή απελευθέρωση.
ποτέ μια μάσκα δεν αναίρεσε το ψεύδος,
όσο κι αν αυτός που την φέρει βαυκαλίζεται για αληθινός.
:::
death has no a truth of his own;
he simply deforms the present.
the humanistic reaction, trapped in the ever nonexistent future, delivers up all power to him—
gnosticism's thoughtlessness makes the desired emancipation finally impossible.
never a mask discredited the untruth;
however he who bears it deludes himself to be true.
είπαν, “κοινωνία είναι όταν μοιραζόμαστε το ίδιο πράγμα”·
όταν όμως αυτή η “μοιρασιά” μας χωρίζει βαθύτερα;
όταν το κοινό πράγμα έχει καταντήσει άθυρμα της φαντασίας του αυτονομημένου εγώ;
:::
it is said, “there is communion whenever we share the same thing”;
but, when this “sharing” divides us more deeply?
when the common thing has being reduced into a plaything of the imagination of autonomised self?
[πρέπει να γράψω]
η βαθύτερη ουσία του αστισμού
—ο τρόπος που υποστασιάζεται—
είναι η απώλεια της κοινής εμπειρίας:
τα πάντα είναι ιδιωτικά, φαντασιακά, εφήμερα.
εδώ η βία της απώλειας του πολιτικού,
εδώ ο θάνατος του υποκειμένου.
και τώρα τί;
τί μπορεί να αντιστρέψη την λοβοτομή τούτη;
πώς μπορούν μονάδες έγκλειστες στο ιδιωτικό τίποτα να συμμετάσχουν στην εμπειρία του κοινού κάτι;
μήπως με την κοινή αίσθηση αυτής της βίας;
την κοινή αίσθηση της απώλειας;
αλλά, μπορεί να υπάρχη πια όποια κοινή αίσθηση;
όσο η ανθρώπινη φύση είναι ακόμη φύση, υπάρχει.
εξαίρεση: όπου ο αστισμός εκπλήρωσε την δαιμονική ουτοπία του, όπου κατάφερε να αλλάξη τελικά την ανθρώπινη φύση.
γίνεται; μήπως είναι μια φαντασίωση ακόμη;
είναι ο βασιληάς γυμνός ή η δαλματική άδεια;
[πρέπει να γράψω;]
:::
[i have to write]
bourgeoisie's deepest essence
—the way it is being hypostasized—
is the loss of common experience:
everything is private, imaginary, transient.
here the violence of the loss of the political,
here the death of the substance.
and now what?
what can reverse this lobotomy?
how can units enclosed in private nothingness participate in the experience of common something?
may by the common awareness of this violence?
the common awareness of the loss?
but, could be anymore any common awareness?
as long as human nature is still a nature, it can.
exception: where bourgeoisie fulfilled its demonic utopia; where it has achieved to alter human nature.
is it possible? may it be one more fancy?
is the king nude or the regalia empty?
[have i to write?]
από την άνοια εκρέει η κακοήθεια
—η δημόσια και ιδιωτική βία που συγκροτεί ό,τι καλούμε, ψευδώς, δράση.
αυτή η άνοια, όμως, από που εκρέει;
από την άβυσσο της αυτονομημένης φαντασίας,
το βασίλειο του “συστήματος αξιών”.
στην καρδιά αυτής της Ντίσνεϋλάντ στέκει ο ναός με το χρυσό μοσχάρι: η νομισματική αξία.
όπου οι λατρευτές ασκούν την καθημερινή τους ιερή πορνεία
—σφάγια οι ίδιοι στο βωμό που ιερουργούν το τίποτα.
αγοραία γενναιότης! η δραστικότατη αγένεια.
:::
from folly issues malignity
—the public and individual violence which makes up what we, falsely, call action.
yet, where from this folly comes?
from the abyss of the automomized phantasy,
the realm of “value system”.
at the heart of this Disneyland stands the temple of the golden ox: the monetary value.
where the worshippers exercises their daily sacred prostitution
—offering themselves to the altar where they officiate the naught.
market bravery! the most active un-descendedness.
η δημόσια άνοια, η μετάλλαξη του δήμου σε καταναλωτική μάζα, κάνει την αστική Δημοκρατία αποκρουστικό τσίρκο θανάτου.
σ'αυτό το τσίρκο κάθε κριτική στάση καλείται “τρόμος”.
και δίκαια, αφού δεν έχει άλλη κόλαση το Tίποτα από τον καθρέφτη στο καμαρίνι του.
:::
the public folly, the deformation of the public into consumeristic pulp, turns bourgeois Republic into a terrific circus of death.
in this circus any critical stance is called “terror”.
and justly so, since there is no other hell for the Nothing but the mirror in its dressing room.
ο Λόγος μιλά με τη σιωπή της Φύσης
╫
ο θάνατος φλυαρεί την ιδιοτέλεια της διάκρισης
—ένα βασίλειο που δηλώνει την κυριαρχία του
διαρκώς καταρρέοντας σε μιά άβυσσο
από κούφια λόγια και μουσικές
⌐όσο ηχηρότερος ο θόρυβος, τόσο πυκνότερο το σκοτάδι.
:::
Logos speaks with the silence of Nature
╫
death babbles the selfishness of differentiation
—a realm which signifies its dominion
by falling constantly in an abyss
of empty talks and musics
⌐the louder the noise, the denser the darkness.
Ιδού! οι λεγεώνες των νέων φυλάκων
με τις δυαδικές καρδιές.
φύλακες εαυτών.
μεταπράτες εαυτών.
λατρευτές εαυτών.
καταναλωτές εαυτών.
αδυσώπητα ευαίσθητοι, μουσικά άφωνοι,
μουρμουράνε την νέα ωδή:
“φαντασιώσου παγκόσμια, αδρανοποιήσου ατέρμονα”
:::
Lo! the legions of the new wardens
with the binary hearts.
wardens of themselves.
hawkers of themselves.
worshippers of themselves.
consumers of themselves.
ruthlessly sensitive, musically mute,
murmur the new ode:
“fancy yourself globally, innert yourself endlessly”
the innumerable faces of the new Master
is his facelessness, his non-being:
the power as endless emptiness,
the totalism of nothingness
:::
η δαψιλεία των μορφών του νέου Αφέντη
είναι η αμορφία του, η μη-υπόσταση του:
η ισχύς σαν ακατάληκτη κενότητα,
ο ολοκληρωτισμός του τίποτα
στο νέο φασισμό που αναδύεται
Αφέντης είναι ο που ελέγχει τη φαντασία
ο Κύριος των νυχτοπεταλούδων.
το όνομα του: Άλλυδας ή Μυσαγέτης.
δόγμα του: το θέλημα.
έργο του: η βία όλων εναντίον όλων.
:::
in the new fascism which is emerging
Master is he who controls imagination
the Lord of Noctuidae.
his name: Alludas or Musagetes.
his doctrine: the fancy.
his work: violence of all against all.
ένας πολτός απλώνεται σαν δυσώδης λάβα που
καταπίνει κάθε έκφραση αληθινής ζωής κάθε
φώς εμπειρίας.
το νέο μπαρόκ βιάζεται να γεννήση
τον νέο φασισμό—
τον φασισμό της φλύαρης εκκωφαντικής αυτοβιογραφίας που
μνημονεύει ό,τι διδάχθηκε να επιθυμή—
την επιθυμία χωρίς Τέλος
:::
a pulp is smearing like a foul lava which
swallows any expression of true life any
light of experience.
the new baroque is in a haste to bear
the new fascism—
the fascism of garrulous loud autobiographie which
remembers what it was taught to desire—
the desire without Telos
η νέα βία: όπου όλοι γυμνώνονται ενώπιον όλων.
μια γύμνωση εικονική, του φαντασιακού τους εγώ, που συσκοτίζει έτι το ήδη σκότος.
ο νέος αστός δεν κρύβεται πια στο κλειστό πλαστό εγώ του,
θάβει βαθειά το πρόσωπο του κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα "αποκαλύψεων"
σε μια παράκρουση διαφήμισης των ατελείωτα ανακυκλούμενων προσωπείων του.
η νέα γραφειοκρατία: όπου όλοι ελέγχονται από όλους.
ο νέος αόρατος αφέντης: η μάζα των γυμνών.
:::
the new violence: where each one is being stripped naked in front of all;
a virtual stripping, of their imaginary self, which obscures more the already darkness.
the new bourgeois does not shield himself into his closed spurious self;
he buries his face under perpetual layers of "publications"
into a frenzy of advertisement of his endlessly recycled masks.
the new bureaucracy: where all are controlled by all.
the new invisible master: the mass of the naked.
πικρό νερό ποτίζει νέα πόδια
έως-να-φτάσουν το ξύλο-που-'μερώνει
:::
bitter water saturates young feet
till-they-reach the wood-that-pacifies
